Die mensen hoeven er echt niet altijd te zijn, het is gewoon prettig om er af en toe herinnerd aan te worden dat ze bestaan.

Soms wonen ze alleen in mijn hoofd.

Dansen in de sneeuw.

Ik stel mijn voeten aansprakelijk, in samenwerking met de krakende vlokken

vormden ze een complot met de rest van mijn lichaam

een hersenhelft buitengesloten

en mijn verstand, misschien bewust, op het vriespunt

Ik danste

de halte van lijn vijfentwintig mijn balzaal

een verdwaalde eend met verkleumde vleugels mijn publiek

tot ik haar zag

en naar haar lachte

tot het licht van de tram mij in het koude Schiebroek terug riep.  

Ik ben niet uitgegleden!

Door de reflectie van het licht op het wit van de sneeuw verandert het licht in mijn kamer en dat is fijn. Ik krijg een een kerstvakantiegevoel van. Een mooie film-gevoel. Alsof er niks hoeft vandaag, even. 

Lotte's huis deed me denken aan een hotel, of een vakantiehuisje in Frankrijk. In Bretagne of zo. Met lavendel buiten en hele grote honden en potpourri overal en sierdingetjes. Die waren er niet. Wel bedden met traagschuim en magnetronpopcorn en Sex and the City. En haar opa en oma zijn precies zoals in boeken van Astrid Lindgren en haar vader vindt me een fijn mens. 

Ik vond hem ook een fijn mens. Vandaag was een hele leuke dag. 

Gezinnen waar je af en toe een avondje deel van uitmaakt.

Soms is alles gewoon even witte wijn met joppiechips, stoofvlees en hockeytraining, kussenkastelen en stazaksoep, kaas-uienbrood en Nederland 3, wat-heb-je-toch-mooie-haren, multivitaminesap en onbegrijpelijke conclusies van onder andere drie- en zevenjarigen.
Dat is fijn.
Soms.

Je bent een vliegje.

Ik snap het niet, weet je. Telkens dezelfde fout maken en dan nog het probleem bij iets anders zoeken. Blijven draaien en draaien totdat je niet meer weet wat je aan het doen bent en bang zijn. Telkens hopen dat het goed komt, zelfs als je weet dat het niet zo is. Verkeerde prioriteiten stellen. Je bent een mug aan een touwtje, zoals Bo altijd zegt.

En wat zo vreselijk belangrijk was, wordt uitgewist en opgezet.

Er waren geen sterretjes en geen zelfgemaakte oliebollen maar wel een sjoelbak en Trivial Pursuit. Het was bijna net echt, maar het voelde anders dan vorig jaar. Iedereen pretendeert in januari dat hun hele leven het komende jaar echt dratisch verandert en beter wordt, en daar ben ik wel jaloers op want ik kan dat niet. Het  hele einde en begin was ik-weet-niet. En zo hoort het ook. Denk ik.

Begin januari heb ik altijd zin om te vluchten, om onnzichtbaar te worden en dat stiekem niemand dat merkt. Dat kan nu nog steeds niet. Behoorlijk stom, wel.

Ik word altijd een beetje zenuwachtig van dat hele geaftel en zo.

Omdat het niet anders voelt om één over twaalf, snap je. Terwijl ik vind dat dat wel zo zou moeten zijn.