Ik heb net Zwarte Sylvester uitgelezen en nu heeft niezen ineens een andere lading.

Da's trouwens best lastig als je verkouden bent en hij liegt, want ik heb nog nooit geniest door mijn nagels in mijn neustussenschot te duwen.

Rugby spelen met je hart.

Verpulver me.

Voor altijd onveranderd.

De de kastknopjes van de badkamer in de vorm van blauwe en rode zeepaardjes. De gestreepte handdoek. De oranje plastic ring aan een touwtje om het licht mee aan te doen en de stoel in de keuken. De tekeningen op de wc, die ik ooit gemaakt heb toen Puck in het ziekenhuis lag. De geur van de kleurpotloden. De kast met knutselspullen. De fruitschaal en de grote glazen pot met elleboogmacaroni. De schorten en de hoek in de keukenbank met de paarse badstof kussens erop. Het grotemensenbestek en de lepeltjes met eendjes en koijntjes erop. Het geluid van de deurklink. En vooral mijn oude houten bedlampje met een gefiguurzaagde Grote Beer en Kleine Beer, die samen naar de maan kijken.

Als je gewoon met dingen gaat gooien en heel hard ''godverdomme'' schreeuwt, kom je best geloofwaardig over.

Ik heb een mooie jurk aangetrokken om rustig te worden.

Sokken met dinohoofden erop.

Vandaag kocht ik een donkergroene joggingbroek. Een stomme investering, want ik vind over het algemeen dat joggingsbroeken niet tot de verbeelding spreken, net als riemen en nieuwe veters, en dat is precies de reden dat ik die ook nooit koop.  Maar vandaag wel en hij zit heel fijn.

Waardoor alle andere dingen krimpen.

Momenten als deze, je ligt naast me in bed op je zij en je slaapt
ik vind het niet erg dat jij het merendeel van de ruimte opeist
er branden drie dikke kaarsen
en ik eet biologische frambozen-vlierbesyoghurt die jij voor me meenam omdat je niet begrepen had dat ik gewoon iets Vifitachtigs had gewild
straks gaan we naar de supermarkt en ik weet nu al dat je mij m'n zin gaat geven als het gaat om het eten vanavond.

Ik heb lief ondanks mezelf, ondanks de kou, ondanks de schrik.

Ze smaken een beetje naar sojacrackers!

Kleuters.

Ik kan er ook nog echt niet bij met mijn hoofd hoeveel snoep ik tegenwoordig kan kopen. Hoe klein de grote tafels van vroeger zijn. Hoe meervoud en verleden tijd regels hebben ineens en dat we nu met moeilijke woorden praten.

We waren bij de Jamin en we hebben van elk snoepje er twee meegenomen. Ik vind het verbazingwekkend hoe goed je de smaak van meloen kan nabootsen en Zuidplein is alleen maar leuk om Surinaamse broodjes te eten. Ik heb een goedontwikkelde prefrontale cortex. Soms. En ik wou maar dat die gezouten knapperige maiskorrels van vroeger, die naast de zonnebloempitten lagen, in grote zakken verkrijgbaar waren.

Ik liep door de stad voordat die wakker was.

Vanochtend regende het nog niet. We dronken dubbele espresso's en besloten dat die soms fijner zijn dan van die zwembaden koffie met een heleboel warme melk, waar je eigenlijk een soort van misselijk van wordt, en je de rest van de dag geen honger meer door hebt. Van sterke koffie ga je helemaal niet stuiteren. Het is meer alsof je een slokje warme zenuwuiteinden neemt. Dat klinkt raar.

Graaiende mensen ogen vaak ongelukkig. Ik denk dat dat komt omdat grote bergen onopgevouwen kleding met grote rode afprijzingsstickers erop er ook vrij mistroostig uitzien. Dingen moet je nooit te veel personifiëren.

Waarom koop je altijd shirtjes die net te koud zijn voor het moment waarop je ze koopt en waarom smaken goedkope pizza's altijd veel beter een dag nadat je ze opgewarmd hebt? Ik dacht hierover na terwijl het begon te regenen en een vrouw op straat zich een 'harriebarrie' schrok.

Breien is eigenlijk een beetje als leven.

Steken laten vallen en die weer ophalen, frustratatie, toch moeilijker dan je dacht, trots en voldoening. 

Even serieus. 

Echt.