Je hart klinkt als een nachtclub van veraf.

Ka-doef. Ka-doef. Ka-doef. Soms sneller.

Jaap geeft me sap in plaats van water bij een paracetamol omdat het dan minder vies smaakt.

Daar kan je gedichten over schrijven.

In ieder gevoel.

Het is altijd fijn om te merken dat er een stuk meer mooie mensen bestaan dan je in eerste instantie had gedacht. En hoe je uit je Tussenvalgevoel kan stappen als er iets in je hoofd klikt.

Ik wil weten wie je bent, zigeuner. Je had een verentooi om en net zo'n broek aan als ik en we dansten als leeuwen, uren achter elkaar. Ineens was je weg, en misschien moet je daarom ook maar voor altijd onbekend blijven want in het echt ben ik niet zo mysterieus als op feestjes.

Het was zo anders dan de vorige keer. Er hingen overal gedichten van Hans Andreus en uitspraken van Lewis Caroll en Roald Dahl en ik weet niet of we nog losser konden. De lichtjes werden lasers en toen weer regenbogen, en iedereen kwam met je praten. Ik werd geschminkt en mijn feloranje krijgersstrepen heb ik tot diep in de ochtend met trots gedragen. De olifanten aan mijn voeten hadden het zwaar, en waar ik de vorige keer veel op de vloer bij de kluisjes zat, was ik nu me van de rest aan het onderscheiden op de dansvloer met of zonder iedereen die met me meedeed. Ik voelde me als water en als vuur, compleet verdwenen en verwijderd van alles wat me ooit nog tegen zou durven houden.

Pasta eten op Amsterdam Centraal om kwart over vijf 's ochtends.

In de intercity van 06.42 was het drukker dan ik gedacht en gewild had. Het meisje tegenover mij lakt haar nagels donkerblauw, zonder morsen. Ze draagt schoenen met open tenen en hele hoge hakken en ik wil vragen of ze misschien even mijn olifantenpantoffels wil lenen maar ik doe het niet. En ondertussen is het buiten alweer licht, alsof de nacht ervoor zomaar voorbijgegaan is.

Allesbehalve zomaar.

Toen moest je ineens grotemensendingen gaan regelen.

Studiefinanciering, zorgtoeslag, verzekering, reisproduct. Oef.

Huh.

Dat het ineens allemaal omslaat en op een bizarre manier onprettig en heftig wordt. Ik snap dat niet.

Dust their leftover leaves with cinnamon, I'll close my eyes and adore them just as much.

Ik had vroeger een boek over een kasteel waarvan elke kamer een andere geur had. De nieuwe zeep die mijn moeder heeft gekocht ruikt precies naar een van die kamers, maar ik weet niet meer welke.

Tenminste één voordeel van kort haar: je kan het met shampoo schuin overeind zetten tot een vin op je hoofd en doen alsof je een grote witte haai bent.

Er moet nu iets aan gebeuren.

Dat zal wel weer aan mij moeten liggen, maar dat vertik ik. Kom dan. Ik weet niet of het door de regen komt, maar tranen maken geen lawaai. Dat scheelt. Men weet niet dat ik alles hoor wat er over mij gezegd wordt.

Oh en het is ineens Maart en dat vind ik raar.

Ga een eind fietsen of iets dergelijks.

Er zit ineens een hele grote scheur in de spijkerbroek waarvan het vorig jaar echt wel een big deal was dat ik 'm kocht, dus daar baal ik ook van ja.