Blauw.

Ruk me los
scheur me af

week me in je ogen
zie me half
maak me blind

hoop dat ik me zo verschrikkelijk vergis
in de kleuren
van je woorden

je woont onder mijn nagels laat me verdrinken
in je tranen
ik wurg je met m'n haren

doe me pijn als het moet
word een heel slecht idee samen met mij
pin me vast schiet me
helemaal lek

duw me weg word een
foto aan de muur van
toen je dacht dat je me had

steek een blik
in mijn rug
kleur alles rood verbrand me

verdwijn
in mijn oren maak me zacht
van fluweel

raak me aan
knijp me fijn
laat me nooit meer iets anders
willen denken beroof me
van m'n zijn

word hetzelfde
als ik

Gisteren huilde ik in Lantaren/Venster.

Mijn inlevingsvermogen heeft
een eigen
postcode nodig.

Om blij van te worden.

We wonnen Noordwijkerhout, en in september gaan we met de hele groep naat het Nationaal Toneel. Kringloopwinkelkleren. Ineens naar een concert van Neil Young gaan, en de nieuwe Star Trek-film, met Zachary Quinto als Spock. Dat het nu eindelijk weer warm is en is mijn broekspijpen op kan rollen. En het nieuwe shirtje met de witkanten kraag dat ik in november kocht eindelijk aan kan. Kringloopwinkelkleren. Een overbevolkt Vroesenpark. Magnetronpopcorn. Open schoenen. Moeders met baby's in draagdoeken. Zelfgemaakte Portugese taartjes. Mooie citroengrasstengels en nootmuskaatnootjes en limoenschillen. Gestreepte t-shirts. Dansen op de allermooiste liedjes. Fortunate Fool. Werken op de Parade.

Er is geen brood.

Dat komt omdat sommige mensen de hele dag werken, volgens mijn moeder. Ik heb honger, dus eet ik paarse bosbessenkwark die er nog was met stukjes kiwi die ik er zelf doorheen gedaan heb. Het ziet er eng uit, een beetje als voedsel in een tekenfilm, en het smaakt niet echt lekker want de plasticachtige zoetheid van de kwark vormt een te groot contrast met de nog-net-niet-helemaal-rijpe kiwi.
Maar zo is er altijd wat.