Monoliet.

Dat er dan iets gebeurt waardoor je stopt met functioneren en het niet erg vind. En je vingers en tenen niet meer voelen en overal kippenvel en ontdekken dat je nagels hebt en je hoofd in je nek gooien. Jezelf met je haren over je rug aaien en vanuit je centrum ademen, je ogen dichtdoen en alles nog kunnen zien en vechten. Dat je niet meer weet of je droomt of niet, dat alles in elkaar overloopt, dat het allemaal niet meer uitmaakt, dat je voor altijd door kan gaan. Je enkels kraken en dat je dan een schouder hebt waar je je hoofd in kan verstoppen.


Misschien moet ik maar gewoon naar Ierland en studies over boeken en een huis met een dakterras. En dan de wijnglazen vergeten.