Als ik later Brits en Scarlett Johansson-esque genoeg ben, word ik goochelaarsassistente.

Dat is overigens bepaald geen pique-nique.

Gelukkig Nieuwjaar.

Het is Niet Okee dat dingen als que sera sera vervormd worden tot kroegkrakers, gewoon Niet.

Vannacht droomde ik dat ik in de slaapzaal van een internaat lag met een paar meisjes waarvan ik niet meer wist hoe ik ze kende en een jongen met roodoplichtende ogen in het donker. Hij zat achter me aan maar struikelde over de uitstekende stekels van een stekelvarken en er waren dassen en een vos. Dit gebeurt me altijd in de laatste tien minuten waarin ik besluit nog niet wakker te worden en ik moet weer cello gaan spelen.

Wat Een Leven.

Da's geen kinderachtige viltstift, want ik kan het linkerboven- en rechteronderstreepje nog zien in vervaagd Fisherpricerood. Hij is er zo een die dingen op je buik tekent als je dat net ergens gelezen hebt maar poetst onjongensachtig zijn tanden. Ik heb de muggenbult op mijn been opengekrabt en ik vrees dat de rest(linkerdij, hals, rug)er ook spoedig aan zal moeten geloven. We houden slaapfeestjes omdat je bed te klein is onder savagedekens maar je mag het fijne kussen. Met je slijmtentakels. Omdat ik het fijne bed mag. Ik geef je vlinderkusjes maar het allerleukste is misschien wel hoe flauw we kunnen doen over voetbal en ik speel Fruit Ninja met je broer. Vanochtend rook de lucht naar doordrukstripkauwgomballen en met paperclips kan je geen punten slijpen.

Feest en slingers en ballonnen en en vier voor economie.

Nou én.

Ik krijg de draad niet door het oog van de naald omdat ik moet lachen om wat jij maar een gemiddelde grap vond.

Je zit op de bank met een verwassen t-shirt en een gat in je spijkerbroek en ik naai een knoop die niet bij de rest past op je winterjas. We gaan op avontuur.

Rode laarsjes voor de regen.

We waren in Zeeland. Vroeger had je rode schoenen die van je moeder geweest waren.

Vergeten was ik dat je maat honderdvierendertig/honderdveertig kan hebben.

Ik vraag me af hoe het voelde. Klein zijn. Als in, echt klein en dat het allerbelangrijkste ding in je leven je verjaardag is en hoeveel nachtjes nog slapen tot Sinterklaas. Ik heb nooit Jip en Janneke-regenlaarsjes gehad maar wel donkerblauwe zuidwesters. Ik weet nog dat er geen Oceanium was en eigenlijk vond ik K3 niet leuk, maar toch wel omdat iedereen dat vond. Wel moest ik altijd Karen zijn, en dat was lastig, aangezien ik diep vanbinnen duidelijk Kristel was maar dat telde niet.

Vroeger kon je kneedzeep bij Boots kopen. Toen het nog niet The Body Shop heette. Op donderdag kregen we halve kopjes warme chocomel en ik viel mijn tanden kapot op een ijzeren hek. We hadden nog Tekenschriften, met dikke vellen en daartussen vloeipapier. Op de voorkant stond een beer in een blauwe overall op een ladder met een kwast in zijn hand. Hij schilderde een rode lijn onder de letters. Discodip was misschien wel het allerheftigste ding ooit. Of softijsjes met gekleurde strepen en dat je synthetisch nog lekker vond. Dat klinkt heel melancholisch, maar dat is het niet. 

Ik wil terug maar ook niet.

Ik heb een vriend gemaakt in een museum, steenkolenduits gemastered, niet geslapen, ik was onder de indruk van, stapelbedden en douchedilemma's, Mahagonny, onvindbare Hardrockcafés, de metro, zigeuners, cowboyequipment en winkeldiefstallen net als in de film, lucifers, derdeklasrevivals, Irene, foto's, bonnetjes, vervoerskaarten, Nefertiti, Falling Leaves, verschrikkelijke heenreis, prettige terugreis, Tijgertje, curryworsten en halveliters, blaren en shishabars. Berlijn.