Vergeten was ik dat je maat honderdvierendertig/honderdveertig kan hebben.

Ik vraag me af hoe het voelde. Klein zijn. Als in, echt klein en dat het allerbelangrijkste ding in je leven je verjaardag is en hoeveel nachtjes nog slapen tot Sinterklaas. Ik heb nooit Jip en Janneke-regenlaarsjes gehad maar wel donkerblauwe zuidwesters. Ik weet nog dat er geen Oceanium was en eigenlijk vond ik K3 niet leuk, maar toch wel omdat iedereen dat vond. Wel moest ik altijd Karen zijn, en dat was lastig, aangezien ik diep vanbinnen duidelijk Kristel was maar dat telde niet.

Vroeger kon je kneedzeep bij Boots kopen. Toen het nog niet The Body Shop heette. Op donderdag kregen we halve kopjes warme chocomel en ik viel mijn tanden kapot op een ijzeren hek. We hadden nog Tekenschriften, met dikke vellen en daartussen vloeipapier. Op de voorkant stond een beer in een blauwe overall op een ladder met een kwast in zijn hand. Hij schilderde een rode lijn onder de letters. Discodip was misschien wel het allerheftigste ding ooit. Of softijsjes met gekleurde strepen en dat je synthetisch nog lekker vond. Dat klinkt heel melancholisch, maar dat is het niet.