Tuinbroeksproeten, zomervoeten.

Mieren zijn eigenlijk net twee pitloze zwarte olijven met voelsprieten.

Soms draag ik grijzig paars in plaats van alleen maar zwart.

Haarspeldbochten hadden echt beter paperclipbochten kunnen heten.

Als je de bliksem vanuit de bergen ziet, is het net alsof er een paadje van licht aangelegd wordt. Net als in liedjes. Ik bedacht me dat Echte Mensen mensen met een dertiende maand en foto's in hun portemonnee zijn, waarschijnlijk. Voor de eerste keer in mijn leven vind ik het naar dat we buren hebben en dat is misschien egoïstich, maar nou en. Dat is een lelijk woord. Volgens mijn moeder. 

Morgen weet ik niet. Soms regent het in slangen en regenbogen fotograferen is niet echt de moeite. Hee. Weet je nog, het sneeuwvlokjesblik met de koekjes niet niet echt lekker waren? Ik ben een digitale advocaat met te brede schouders en zo breng ik de dagen door. Verder heeft iedereen hier gebronsde glimbenen en ik niet.

De auto piept.

Ik slaap altijd opgerold met mijn voeten tegen het autoraamkozijn als we reizen. En soms is alles even te naar en te lang en te warm en dan doe ik heel hard muziek in mijn oren en als ik niet kan slapen lig ik maar een beetje met één oog door mijn haren heen te turen en ik vraag me af of dat net zo is als van die octopussen die altijd een oog dicht hebben. Vaak ben ik zo gedesorienteerd door de warmte en mijn eigen moeheid, dat ik het liedje dat ik luister word. Zoals meditatie. Geloof ik.

Ik voel me graag zoals het moment tussen de vonk en het Vuur.

"HAHAHA!''

Tijdjesbuien.

Van die nutteloze informatie op facebook en je haar zit stom en het gezicht van Monique Smit vergezeld door bespottelijke schoenenreussleehakken en regen en wachten en dingen en struikelen en dat je dan van alles wilt. Maar het kan niet of het mag niet en het kon niet en de winkels zijn te vroeg dicht en we hebben dit nou alweer niet geregeld en het was toch zomer godverdomme en moet ik nou weer ophouden met slapen en maak niet zo'n kabaal. Ik weet het ook niet maar dat moet wel en ten zat je hoofd klem en je weet het dus allemaal niet meer en dat mag ook al niet want dat moet je. 

Snap je. 

Sleur me op een bank of in een bed en aai me, laat me de Viva lezen en bijna kerstdiner en dierentuinfoto's en jullie zijn allemaal zo lief maar het kan me echt niet schelen dat je deze discussie al een keer hebt gevoerd en opeens werd ik heel sereen met jou en resonerend en bijna een liedje van Spinvis. 

En toen was het ineens zo.

Ik ben één en al dertien jaar en niet echt tot rede te brengen.

In de regen zien we er allemaal nat uit.

Je voelt je echt heel interessant wanneer je dingen ultrasoon mag schoonmaken en in een autoclaaf mag stoppen die Neptunus heet.
Met een zeehondenapparaat maak je zakjes dicht, maar de folie is op.

Nee, ik kon het niet laten om die grap te maken.

Rusp.

Larves in cocons,
zoals extra papiertjes om opgerolde dropjes
en twee benen in maar één broekspijp

Net als dat je
hoe graag je dat ook wil
je hoofd niet door de goede opening van je coltrui krijgt
en zachtjes met je armen zwaait tot je de opgekrulde
rest van je trui onder controle krijgt

Te kleine hoeden
Capuchons waarvan de touwtjes gebroken zijn en ze dus
voor altijd
aangetrokken blijven
Waardoor ze niet meer over te trekken zijn

En jij dacht
dat je gewoon je oude
rare manier kon blijven toepassen om
je t-shirt uit te trekken
En nu zit je vast.