Alsof we ooit iets nodig hebben om ons te kunnen vermaken.

We hebben matrassen en beddengoed, K'nex en kleine broertjes, gerbils en paprikachips en neuspiercings en liedjes om mee te spelen en alles is genoeg. We hebben onszelf en we hebben ons haar, onze tenen en lippen en nagels. Als een soort rare bergjes opgekruld mens liggen we te slapen, en ik ben altijd als eerste wakker. Dan is er natuurlijk nog de mogelijkheid om Plants vs. Zombies te spelen voordat hij ontwaakt en me slaperig en op een vreemde manier als een hagedis aankijkt. Het is nooit zoals in de film en dat is maar goed ook. 

Nu ben ik weer thuis en terug in het Echt, en opeens lijkt het een goed idee om een H&M-jasje te kopen dat iedereen toch al heeft, en mezelf misselijk te eten aan chocoladehazelnoten. Ik denk nog even over mijn gemoed na. 

Mijn haren moeten nog gewassen maar ik wil alleen maar slapen.

Het is net als in de trein zitten en nooit helemaal zeker weten of het wel de goede is. Alsof alles ieder moment uit het bagagerek kan vallen. En dat je dan ergens terechtkomt waar je niet moet zijn en dat alle moed ergens over het spoor verspreid ligt. Onderweg. Nog niet gearriveerd. En we weten niet wanneer, of hoe laat het weer thuiskomt.

We hebben allemaal allang bedacht dat we teveel hebben nagedacht. Stoomwalsen en raceauto's en wilde paarden. Ik doe altijd wel heel romantisch maar volgens mij is daar maar de helft van waar want ik mediteer niet regelmatig en ik ren niet door klaproosvelden en ik kan geen regenachtige zondagmiddagen wegdromen door me in je truien te begraven want die neem je altijd weer mee. Ik plak geen foto's in, ik kan niet haken, ik teken niet met Japanse stiften in een te kleine Moleskine. De nagellak bladdert af waar je bij staat zonder dat er iets aan gedaan wordt en mijn kamer is nog steeds een verschrikkelijke puinhoop.

Het is evengoed een soort van waar.

Ik zal je zeggen dat ik alles ooit en nooit niet voor je uit zou leggen.
Ik zal je zeggen dat ik nog steeds niet weet hoe ik de kleur van je ogen moet noemen.
Ik zal je zeggen dat ik niet meer zou omdat jij altijd alles toch al weet.
Ik zal je zeggen dat ik dat bedacht toen het niet meer van toepassing was.

Jij zal me zeggen dat ik nu stil moet zijn.
Jij zal me zeggen dat we dat beter hadden kunnen doen.
Jij zal me zeggen dat ik mijn haren niet hoef te kammen.
Jij zal me zeggen dat je van me houdt.

"Cassiopeia is een sterrenbeeld dat op de breedte van de Benelux het gehele jaar is te zien, het is circumpolair. Het sterrenbeeld is zichtbaar als een grote W. Het ligt tussen rechte klimming 23u00m en 3u20m en declinatie +55º en +75º."

De halve camping zit onder mijn nagels en in mijn haren, maar de badkamer is bezet.

Onduidelijke tentstokken, baldadige Ieren, bioboxen, tochmaarwelmeegenomen kampeergasjes en daar heel blij mee zijn, vastplakkend stof, navels, doucherijen en vergeten shampoo, recycleflesjes en plastic bierglazen, friet met zonder stoofvlees, water, water, water, niet genoeg zonnebrand, fat bakstenen en slutty bartenders, brabo's voor je tent, nachtelijke kopjes thee, 's avonds wakker worden, lichtmasten, tentbotsingen, resonerend voor de boxen, dronken zangers, Kele Ukelele, meisjes met gele franjes overal, spinnen, noedels, tonijnpasta en dat we net-alsof-volwassenen zijn, die ene tent waar het altijd leuk is als wij er zijn en ik wist niet dat je van indie hield, gratis churro's, ongekamde haren, zelfde t-shirts, bizoncavia's, jouw zweet op mijn huid en andersom, koude nachten en pluizige broeken, zware tassen, verborgen opgegravene, aardbeien, stippeljurkjes met te laag uitgesneden ruggen. 

Ik ben verbrand en ik heb nog een half bonnetje over. 

Net onder je navel.

Ik weet vandaag ook niet zo goed meer hoe ik moet schrijven. Maar ineens voelde het heel erg alsof het nodig en belangrijk was, dus doe ik een poging. Ik ben mijn bril weer kwijt. De letters die ik typ kan ik alleen maar lezen als ik mijn ogen samenknijp. Net als Mary in Het Kleine Huis in het Grote Bos.

Vroeger, als er visite kwam eten, moest ik altijd eerder naar bed dan dat de gasten weg waren. Als je in je bed ligt, lijkt het alsof alles gezelliger en grappiger is dan toen jij er nog bij was en dat is naar als je zes bent. Heel. Erg. Naar. Ik durfde niet naar beneden omdat ik bang was dat ik uitgelachen zou worden. Waarom weet ik ook niet. Ik weet wel, dat toen ik wat ouder was, ik de hele avond overal bij mocht blijven. Ik was ook Groot. Het was te vergelijken met wanneer je voor het eerst met Grotemensenbestek mag eten, of geen plankje meer onder je triptrapstoel hoeft..

Er was vandaag visite. 

Ik ging zelf vroeger naar bed. 

Ik ontsnapte uit een sleutelgat voordat ze me uitgumden.

De 'ze' in kwestie zijn altijd nader te bepalen en het rook opeens naar verse munt. Waarschijnlijk omdat ze die met dozenvol vanuit een vrachtwagen naar een pakhuis verplaatsten. Om tien over half één 's nachts.