Ik weet vandaag ook niet zo goed meer hoe ik moet schrijven. Maar ineens voelde het heel erg alsof het nodig en belangrijk was, dus doe ik een poging. Ik ben mijn bril weer kwijt. De letters die ik typ kan ik alleen maar lezen als ik mijn ogen samenknijp. Net als Mary in Het Kleine Huis in het Grote Bos.
Vroeger, als er visite kwam eten, moest ik altijd eerder naar bed dan dat de gasten weg waren. Als je in je bed ligt, lijkt het alsof alles gezelliger en grappiger is dan toen jij er nog bij was en dat is naar als je zes bent. Heel. Erg. Naar. Ik durfde niet naar beneden omdat ik bang was dat ik uitgelachen zou worden. Waarom weet ik ook niet. Ik weet wel, dat toen ik wat ouder was, ik de hele avond overal bij mocht blijven. Ik was ook Groot. Het was te vergelijken met wanneer je voor het eerst met Grotemensenbestek mag eten, of geen plankje meer onder je triptrapstoel hoeft..
Er was vandaag visite.
Ik ging zelf vroeger naar bed.
No comments:
Post a Comment