Als je landt merk je dat dat helemaal niet waar is en dat al die legolandschapjes echt waren.

Ze lijken nep, de landschappen vanuit een vliegtuig gezien. Alsof ze als plaatjes voor het raam geplakt zitten. Het verkeer beweegt, auto's als mieren en treinen als duizendpoten, maar alles lijkt alsof ze altijd al klein waren en niet alsof je ver weg bent.
De wolken lijken van bovenaf gezien op dikken matrassen van schaafijs en heel solide, alsof je erin zou kunnen springen en dan weer terugveren. Ze lijken op plukken konijnenhaar, op kussenvulling, op hoe het voelt in je hoofd als je verkouden bent.
Akkers lijken op lapjesdekens en jaren '70-vloerbedekking, bossen op kriebelige omatruien en grasvelden op biljarttafelkleedjes. Berglandschappen zien eruit alsof iemand een doek over een stel knikkers en legoblokjes heeft gelegd om ze te verstoppen, maar je ziet het reliëf nog. Eigenlijk ziet de wereld eruit alsof ze nagebouwd is door iemand die normaal vliegtuigjes in elkaar zet en scheepjes in flesjes maakt. Heel nauwkeurig, alles binnen de lijntjes en in perfect op elkaar afgestemde kleuren. Met vastgeplakte zandkorreltjes en miniatuurboompjes. Dit verdwijnt allemaal weer als je daalt en uiteindelijk op de grond terechtkomt. Maar ik vind het nog steeds raar dat de vliegtuigen niet helemaal onder de restjes wolk zitten, als zeepsop, terwijl ze er toch best veel doorheen vliegen. 

Een echte.

Wat je zegt ben je zelf. 

Hartstikke helemaal.

Ik viel om.

Nu lig ik op mijn rug.

Ik denk na over nachtmerries en waarom die niets met dromen te maken hebben, over evaluaties en presentaites, over de boeken van Sylvia Witteman en over de donzigheid die je voelt als je te weinig hebt geslapen en in een warme ruimte zit.

En over of ik soms te veel terwijl jij misschien ook maar dan minder merkbaar, over het gerommel van de waterflesjesautomaat, over de trilfunctie van mijn telefoon en over films.

Ik lig niet echt op mijn rug. Ik zit in de aula van de HKU en ik wacht tot Lotte me een smsje terug stuurt. Maar zo voelt het wel.

Bus 73.

Ik had besloten dat je bij me bleef liggen en niet naar de opticien zou gaan maar je ging toch.
Eigenlijk gaf dat niet want straks gaan we samen naar de Xenos.

Ik kijk een film die veel te zielig voor mij is.

Dat is een heel erg slecht idee want niemand doet wat ik vind dat ze zouden moeten doen, waardoor alles alleen maar erger wordt. Natuurlijk maakt dat niets uit omdat het een Amerikaanse film is en alles toch wel weer goed komt en ik helemaal nergens kom met deze gedachte, maar het is toch vervelend. Die film word gesponsord door een soort ontvetmiddel en dat snap ik niet.

Soms kan ik echt heel boos worden van dat soort films. Films waarin vrouwen geen kinderen kunnen krijgen en daarom niet meer normaal seks kunnen hebben met hun man. Of van mannentranen op een vrouwenschoot, die gevallen zijn omdat de man een affaire met zijn secretaresse had. Of van dingen die gewoon echt helemaal niet werken en dat niemand het dan doorheeft. En dat ze daarom echt naar tegen elkaar doen, in een soort onbegrip dat totaal niet op z'n plaats is. Ik kan ook niet tegen gemene vrouwen en dat is eigenlijk oneerlijk. Omdat ze alleen maar gemeen doen vanwege het feit dat ze zich onbegrepen voelen en dus vind ik dat ze zich aanstellen, terwijl dat vast niet zo is.

Vanmiddag heb ik een okergeel t-shirt gekocht terwijl ik nooit geel draag. Het liefst ren ik nu naar de winkel en koop ik een bordeauxrood en een donkergroen vest voor eroverheen maar dat doe ik niet. Het komt trouwens door de film dat ik nu dramatisch doe over een t-shirt. De Hema heeft kroketten die niet op de broodjes passen omdat ze plat en rechthoekig zijn.