Als je landt merk je dat dat helemaal niet waar is en dat al die legolandschapjes echt waren.

Ze lijken nep, de landschappen vanuit een vliegtuig gezien. Alsof ze als plaatjes voor het raam geplakt zitten. Het verkeer beweegt, auto's als mieren en treinen als duizendpoten, maar alles lijkt alsof ze altijd al klein waren en niet alsof je ver weg bent.
De wolken lijken van bovenaf gezien op dikken matrassen van schaafijs en heel solide, alsof je erin zou kunnen springen en dan weer terugveren. Ze lijken op plukken konijnenhaar, op kussenvulling, op hoe het voelt in je hoofd als je verkouden bent.
Akkers lijken op lapjesdekens en jaren '70-vloerbedekking, bossen op kriebelige omatruien en grasvelden op biljarttafelkleedjes. Berglandschappen zien eruit alsof iemand een doek over een stel knikkers en legoblokjes heeft gelegd om ze te verstoppen, maar je ziet het reliëf nog. Eigenlijk ziet de wereld eruit alsof ze nagebouwd is door iemand die normaal vliegtuigjes in elkaar zet en scheepjes in flesjes maakt. Heel nauwkeurig, alles binnen de lijntjes en in perfect op elkaar afgestemde kleuren. Met vastgeplakte zandkorreltjes en miniatuurboompjes. Dit verdwijnt allemaal weer als je daalt en uiteindelijk op de grond terechtkomt. Maar ik vind het nog steeds raar dat de vliegtuigen niet helemaal onder de restjes wolk zitten, als zeepsop, terwijl ze er toch best veel doorheen vliegen.