Als het water glad is, lijkt het net of de grond zweeft.

Vandaag zag ik veel water dat niet op water leek, een meisje met gouden glitters op alles wat ze aan had, een vrouw die haar lippen stiftte zonder spiegel en een man die heel zorgvuldig de sudoku uit een krant scheurde, de krant vervolgens dicht deed en weer teruglegde op de plek waar hij hem gevonden had.

Ik weet nooit of ik daar nou iets van moet vinden of niet.

Zo werkt dat gewoon.

Ik wil namelijk ook bij je zitten als je alleen maar computerspelletjes speelt waar ik toch  niks van begrijp, want op een gegeven moment kom je bij me liggen en dan zeg je dat ik lach als een cavia en dan kietel ik je 

en dat is leuk. 

Tegenwoordig moet je blij zijn als je alweer een jaar ouder bent geworden.

Wanneer je dan ineens met grotemensenbestek mocht. En geen Jip en Jannekebordjes meer hoefde, maar grote borden met zwarte en witte streepjes. Wanneer je lage tafel-af was. En ze voor je moesten zoeken naar een stoel die hoog genoeg voor je was. 

Vroeger gleed je met een miniglijbaan van de onder- naar de middenbouw. In je mooiste jurk, met een boek waarin de juf iets geschreven had. 

En nu ben je stoer als je het voor elkaar krijgt je zorgverzekering zelfstandig te regelen. Of woorden gebruikt zoals stufi. 

En die glijbaan is al helemaal nergens meer te bekennen. 

Lieve mij,

Het valt allemaal nogal mee en er is niks aan de hand. Ik denk dat we gewoon maar lekker moeten gaan douchen en ons bed in kruipen. Morgen gaan we schilderen en dingen proberen met een rondbreinaald, en doe ondertussen nou niet zo moeilijk. Daar heeft namelijk echt niemand profijt van en dat je je een beetje stom voelt is je eigen schuld.

Liefs,

jij

En dan ga ik gewoon borden tegen de muur aan gooien.

En schreeuwen en stampen en met mijn handen in mijn haren zitten en springen en schoppen en lawaai maken en huilen en dingen met nagels en over de grond rollen en piepen en Heel Erg Boos worden en alleen maar in bed liggen en niks willen en nooit meer en niet begrijpen en mezelf te goed voelen en doen alsof en het me lekker niks laten schelen en gewoon helemaal niks.

Maar dat doe ik niet, want zo zit ik niet in elkaar.

Ik wil gewoon dat er een baan bestaat als tekeningetjesschrjifster. Of illustrerend kookprogrammarecensente.

Het is heel leuk om blind wierook te kopen, om Fisherman's Friendlollies te delen in de supermarkt, om met je hoofd te schudden zodat je oorbellen rinkelen. 

Gisteren was een hele leuke dag. Misschien moet ik maar gewoon een grijze trui voor je breien. 

En als ik later groot ben maak ik mijn slaapkamer Arabisch met lampen van Danny de Cactus. Wanneer ik rijk ben geworden van stukjes schrijven en tekeningetjes maken. 

En er zijn weer mandarijntjes.

Mijn poncho wordt echt warm.

Ik denk dat het allemaal wel lukt, weet je. Ook al vind ik werk zoeken stom en hou ik veel pyjamadagen. Ik teken meer en ik brei en ik poseer voor schilder- en boetseerlessen. Omdat vandaag een fijne dag was, weet ik dat ik daar de rest van de week nog wat aan heb en dat is een prettig vooruitzicht.

Het heeft ook geen zin om telkens maar op te sommen wat je naar vond en wat je anders had gewild, natuurlijk. Je kan namelijk veel beter poncho's maken en rinkelende oorbellen dragen en met je moeder uit eten gaan. En stripjes tekenen voor Jaap en nadenken over paarse truien met olifanten erop en kookprogramma's kijken. Snap je. 

Lintjes in je haren, de avondzon kleurt alles sepia en we zitten op een houten hek omringd door hoog gras.

Het is al bijna winter en ''sproet'' is zo'n raar woord dat ik het moest googlen voordat ik zeker wist dat het echt zo moest zijn. 

Mijn tranen op jouw neus.

Je schrijft op het stukje huid boven mijn rechter sleutelbeen.

Ze had lang blond haar met paarse stukken erin, ik kende haar niet.

Het was mijn achttiende verjaardag en ik kende haar  niet, ze was vriendelijk maar ik was bang voor haar. Dromen over mensen die je in het echt niet kent is vreemd, zeker als je ze in je droom al heel lang kent. Verder waren en Rubik's Cubes, zelfs mijn moeder had er een. Ik geloof dat het meisje Adriënne heette maar ik weet het niet meer zeker. 

Gisteren kocht ik tien bolletjes wol bij een heel aardige dame, en ik vraag me af wie de manier bedacht heeft om al die wol tot nette bolletjes op te rollen. Als ik het doe lukt het namelijk nooit. 

3D-printers zijn eigenlijk een soort wonder. Ze maken van allemaal kleine, op elkaar gestapelde draadjes plastic gewoon díngen, zoals koffielepeltjes, armbanden en miniatuurversies van kasten. 

Ik moet onthouden om elke avond voor ik ga slapen mijn horloge op te winden anders blijft het voor altijd half acht.