En wat als ik er nou een Kúnstproject van maak?

Ga ik gewoon in een hoekje zitten met een camera, en me opvallend pretentieus distanciëren van de rest. Stoer joh.

Zullen we in de kerstvakantie lekker truttig, net zoals in die ene film, naar de Ikea gaan?

En dan buitensporig veel potloodjes en meetlinten verdonkeremanen.

Het is zondag op maandag.

Je vertrok en ik mocht blijven liggen. Ik rolde naar de plek waar jij net nog lag en mijn oude plekje werd ingenomen door iemand anders. Het enige wat er van haar overblijft als ze slaapt is een klein plukje krul dat net boven de dekens uit komt, de rest is verstopt.
Ik lees een boek uit, sla de dekens van me af en ik trek een trui aan over het hemdje waar ik in sliep. Mijn broek trek ik aan in de badkamer, om haar niet wakker te maken.

Ik steek mijn haren op omdat het net zo zit als gisteren, de poes kijkt me verontwaardigd aan, ik zoek een paar sokken maar vergeet dat. Het regent, meeuwen maken geluiden die je zouden doen geloven dat je op het strand bent, mijn voeten zijn koud en ik verwarm de oven voor.

Ze slaapt nog steeds.

Mijn gezicht is een zoutmijn.

Het brandt.

Het voelt alsof je op één teen staat en je weet dat als je valt, al je botten in splinters veranderen.

Alsof alles in je hoofd een echo is van wat je eigenlijk helemaal niet bedoelde. Je gezicht lijkt niet meer op je en alles is vochtig en koud en je probeert het wel maar het lukt niet. Alsof het altijd alleen nog maar grijs blijft, en niemand je kan uitleggen waarom. Woorden zijn soms net stenen, ogen zijn soms net zwaarden.

Het moest maar eens gaan sneeuwen.

Onder de dekens vandaan durven we niet want alles erbuiten is koud. We praten over wafelijzers en inktvissen maar vinden ze geen van beiden en je moet naar school maar ik wil vakantie houden. 

Het ziet er buiten helemaal niet uit als december maar toch moet ik minstens twee lagen panty aan. Dat vind ik best oneerlijk en volgens mij ook niet echt geloofwaardig.

Ik vind het echt heel tof dat deze bestaan.

Omdat ik al lucifers uit Zwitserland, Oostenrijk en Berlijn heb, want Jaap neemt die dingen soms voor me mee. En omdat ze al sinds 1946 bestaan. En omdat ik het krijgen van lucifers volgens mij een stuk symbolischer vind dan eigenlijk de bedoeling is. En ook gewoon omdat het een mooi doosje is. 

Als ik ziek ben, of gewoon helemaal niet vrolijk, dan krult mijn haar niet.

Het word dan een soort van raar plukkerig en pluizig. Vandaag heb ik mijn Spinvisshirt en mijn madeliefjesbroek maar aangetrokken maar ze helpen niet echt. Regenboogwol wel, trouwens. En het was heel fijn dat Rafaëlle even langskwam maar de thee is alwéér koud geworden.

(:

Luxe benen, met luxe voeten in sneeuwvloksloffen.

Er waren overal ledematen die niet van mij waren, voeten als zebra's, giraffen en slakken, sneeuwvlokjes met glitters, jongens met glitters en meisjes met glitters, alle kleuren van de regenboog. De lucht was dik van sigarettenrook en gecondenseerde mensen. Alles bewoog als één groot pulserend orgaan waardoor je werd opgeslokt, je er doorheen worstelde, lachte naar vreemdelingen en vingerpoppetjes, kralenkettingen en eenzame slofjes, en bij de kluisjes was het koud maar fijn en toen ontdekten we de bioscoop die er ook gewoon zomaar was.

Stippen zijn niet warm, mijn sneeuwvlokvoeten liggen nog ergens in een groot gebouw met aliens en neonlampen. Er waren meisjes in verpleegsterpakjes en jongens die veel te veel over alles nadenken. 

Toen werd ik wakker, in een vreemd bed, met de zon die door het raam heen op en in mijn hoofd viel.