Gee Whiz.

Eigenlijk stom, want vorige week had ik helemaal geen les, alleen maar PWS.
Beetje vervelend als je pas de laatste vrijdag van je vakantie daaraan begonnen bent, aangezien het nogal veel is en je geacht wordt er 80 uur aan te werken. Ik heb mijn logboek niet bijgehouden. Oeps.

Ik heb mijn eerste versie af.
En dat voelt nog prettiger dan nieuwe sokken.

Ofnouja..

Maar daar kom ik een andere keer wel op terug.

Mijn scriptie gaat over Andy Warhol. Briljante man. Echt briljant. Niet dat ik al zijn kunst zo geweldig vindt(veel wel natuurlijk), maar vooral zijn houding, zijn levensovertuiging, zijn zijn. Al is het alleen maar omdat hij altijd complete nonsens vertelde aan de mensen die hem serieus probeerden te interviewen over zijn werk. Eigenlijk was hij vrij simpel. Maakte dertig dezelfde schilderijen in plaats van één, omdat hij dan langer naar zijn muziek kon luisteren. Eigenlijk best logisch.

Sorry lieve mensen die onder mijn constante afwezigheid hebben moeten lijden.
(Da's eigenlijk egocentrisch aangezien dat er vast weinig of geen zijn, maarja, dat krijg je als je intensief met Vincent omgaat. Blame it on the boogie, boys.)
Dat laatste sloeg nergens op.

Morgen beginnen mijn echte lessen(afgelopen week alleen maar PWS gehad), en ik vind het vrij vreemd dat ik dat niet eens zo erg vind en er misschien ook wel zin in heb. Nouja. Behalve dat blokuur economie van morgenochtend dan. Ferdinandus. Hmm.

Da's toch stom, als je aan het eind van het jaar ook je werkboeken in moet leveren, ze dan weer terugkrijgt en ze vervolgens weer in moet leveren? Ik vind van wel.

Het is trouwens ook Vincent's schuld dat ik tegenwoordig een Dr. Who verslaving heb(ja, google dat maar). Overigens vind ik het niet ethisch dat hij(de Doctor, niet vincent) een dochter heeft. En ik vind ook niet dat ze zomaar lukraak mensen Face Of Beau moeten gaan noemen, wat nergens op slaat, want The Face Of Beau moest gewoon iemand(of iets) op zichzelf zijn, en niet stiekem Captain Jack die nooit dood kan. Toevallig.

Ik ga dit jaar echt serieus aan school werken. Nee, echt.

I'd like to play but I don't know the game.

Dit moet ik even posten omdat ik al drie jaar op zoek ben naar dit liedje en ik het voor het eerst hoorde toen Inge het opzette voor de diagonaal in mijn eerste jaar TR.

Morgen is mijn laatste eerste schooldag en dat vind ik vrij raar.

Best wel veel.

Er staat zomaar een ontzettend lelijke, veel te grote schemerlamp naast me. Huh.

Oh well.

Amsterdam was leuk. En het lijkt alsof ik er tegenwoordig bij iedereen in moet stampen dat ontbijten wél belangrijk is, wat hypocriet is aangezien ik het ook nooit deed. Maar goed, als overcompensatie lig je wel de hele dag op de bank soepstengels met crème de brie naar binnen te schuiven en Harry Potter te kijken.

En citroencheesecaketoetjegeval als ontbijt, met Patti Smith op de achtergrond. En Roos kan niet klokkijken. En ook niet uitslapen(da's lachen als je zelf wel pas laat wakker wordt en ze ligt niet meer in d'r bed, en dan weet je niet waar ze is. Ha ha.)

Heel Handig: als je moeder een computerpatienceverslaving heeft. Pik de laptop in, en je moet ineens allemaal leuke dingen gaan doen zodat zij kan patiencen. Met de nadruk op moet. Ha. En als je dan ook nog serieus weggaat 'omdat het moet' is het nog leuker, omdat ze niet verwacht had dat je het ook nog serieus ging doen.
Maar ze kon wel patiencen toen. Dat dan weer wel.

Kwarktaart maken als je niet naar Brielle kan makes up for it. Denk ik. Vooral als je daarna met z'n tweeën zo ongeveer dat hele geval(min twee stukjes) verspreid over anderhalve dag verslindt. Nog niet eens.

Iemand bekend met het fenomeen spekfakkels? Nee?
Één of andere malloot is blijkbaar op het idee gekomen om een speklap in drieën te snijden en ze om een satéprikker heen te wikkelen. Tsjongejonge. Maar ze zijn wel lekker hoor.

Vooral om 1 uur 's nachts.

Eng.

Wijn is geen alcohol en Malboro's smaken naar zeep.

Moest even gezegd worden. Belangrijke informatie.

Muis heeft geleerd dat je in iemands been kan klimmen door haar nagels in diens beenmode te klauwen en zich daardoor omhoog te werken. Beetje jammer als je dan een panty aanhebt, en ze een gevecht begint met de pagina van het tijdschrift dat je aan het lezen bent, omslaat. Leuk.

Sommige dingen lijken heel eng in je hoofd, en daardoor blijf je ze steeds maar uitstellen. Zoals prikken halen of een toets inhalen die je niet wil maken.
Ik ben niet blij met die laatste vergelijking. Maargoed.

Ik voel me altijd nogal stom als je dan toch over die drempel stapt, en het dan heel erg blijkt mee te vallen. In feite word je er dan op gewezen dat het nergens op sloeg dat je je zo druk maakte, verspilde energie.
Maar op het moment zelf was je te blind om dat te zien. En als je dat inziet ben je weer te druk met jezelf stom voelen, om blij te zijn met wat je voor elkaar gekregen hebt. Mensen.

Kan Je niet één keer gewoon iets van me aannemen zonder dat je krampachtig je gelijk wil halen door het eerst met allemaal onzinnige feiten te bewijzen? Zou fijn zijn. Bedankt.

Ik ben heel eng in mijn slaap. Wees gewaarschuwd. Maar maak je geen zorgen, ik maak met liefde pannenkoekenbeslag voor je de volgende ochtend.

Met klonten.

Dat dan weer wel.

Schaap.

Ik kom net van de kapper en ik lijk een beetje op een scheef rood schaap met een rechte pony. Ofzo.
Mijn vader toen ik thuiskwam: "Je haar zit helemaal in de war".

Juist.

Ik heb notabene zelfs nog krulspul bij de Kruidvat gehaald om het vervolgens maar drie keer te gebruiken en het dan op te geven, en ik hoop echt dat mijn pony snel wat langer word.

Toen ze die tondeuse tevoorschijn haalde schrok ik wel even, overigens.

Muis vind het leuk als ik met mijn haar speel. Gevolg: ze gaat erin bijten.

Dit moet wel een van de meest zinloze posts zijn in deze hele blog-geschiedenis.

Muis.

Oh, wat is ze klein.

<3

Slappe snelbinders.

Niet onopvallend is het gegeven dat mijn laatste posts slechts bestonden uit chagrijnig gemekker over ziekte en slapheid. Welnu. Om dit goed te maken zal ik een 'leuk'(nouja leuk, toen was het nog niet leuk, helemaal niet zelfs, maar nu wel, omdat het is goedgekomen)verhaal posten.

Twee dagen na mijn thuiskomst uit Letland, besloot ik mijn onderkomen ergens anders te gaan zoeken. Ik pakte mijn tas, smeet al mijn vakantiespullen eruit(en op de grond, je zou mijn kamer nu eens moeten zien)en laadde hem vervolgens vol met Hele Belangrijke Dingen(vooral ondergoed).
Mijn tas was een beetje zwaar, dus ik kwam op het briljante idee hem achterop mijn fiets te binden.

En dat had ik beter niet kunnen doen.

Ik fietste hard, en met harde muziek op, aangezien ik een beetje haast had(er moeten altijd nog honderdduizend dingen gebeuren op het moment dat je eigenlijk weg moet, fijn is dat). Toen ik instinctief na een minuut of tien controleerde of mijn tas nog op de zich daartoebehorende plek bevond, bleek dat niet het geval te zijn.

KUT.

Ging er toen door mijn hoofd.
Niet dat er veel spullen van materiële waarde inzaten, ik heb nooit geld, en ik vraag me af wat iemand moet met mijn contactlenzen. Ik spoedde mijzelf naar huis, haastig dan wel oplettend, om te kijken of mijn tas zich ergens op de weg/het trottoir bevond.

Was ook niet zo.

'Godverdegodver, oh godver, neeeee, kut, neee, godver, oh shiiiiiiit'.

Klonk het wederom door mijn hersenpan.
Thuis belde ik de politie, werd doorverwezen naar het deelgemeentekantoor(dat natuurlijk al dicht was), en dat ze me zouden bellen als er iets gevonden was. Ja Rotterdam Noord, hállo, hoe naïef kun je zijn?!

Ik zag de hele situatie lichtelijk somber in.

Wat te doen na zoiets: Nog een tas inpakken natuurlijk, en je reis voortzetten. Gelukkig zaten mijn mobiel en mp3-speler in mijn jaszak, evenals mijn huissleutels, wat weer een geluk bij een ongeluk was.
Toen ik eindelijk daar was waar ik al een uur had moeten zijn, kreeg ik een knuffel<3

Hihi.

Niet dat het hihi was, want ik was mijn tas nog steeds kwijt en dat is echt heel vervelend.
Dus, first thing in the morning om drie uur: op naar het deelgemeentekantoor. Nou ben ik zo'n kneus die niet weet hoe het daar werkt(naar mijn opinie heel menselijk; wie komt er nou vaak bij het deelgemeentekantoor, hmm?). Je kan niet doen alsof je onopvallend bent, want iedereen die niet direct doelbewust op de beurtbonnetjes-automaat afloopt(en het dus niet voor een computer houdt), geroutineerd een serie knoppen indrukt en stoïcijns-onverschillig een bonnetje uit het arme ding rukt en op zo'n oncomfortabel blauw kuipstoeltje gaat zitten, valt op.

Ik viel op.

Aarzelend loop ik op de automaat af, stiekem hopend dat er ook een knop op zit met 'mijn tas is van mijn fiets gevallen, ik kom vragen of hij gevonden is'. Dat was niet het geval. Gemeen.
Enfin, na twee keer een verkeerd bonnetje geprint te hebben en inmiddels met een beurse derrière, wordt dan toch mijn nummertje omgeroepen.

Er was niets binnengekomen.

FFFUUUUUUU.

Goed, dus ik mocht(in de stromende regen) wederom een halfuur terugfietsen. Maar daarna wel eten en slapen en film kijken en slapen en slapen en slapen.

Dat was prettig.

Diezelfde avond kreeg ik een sms'je van mijn moeder betreffende dat mijn tas gevonden was. Hoera!
Vreemd was wel dat vaderlief daarna belde(nogal boos/verontwaardigd)dat ik niet had gebeld naar aanleiding van dit bericht. Hmm.

Goed, ik moest wel vroeg opstaan(half tien, knerp knerp), maar dan heb je ook wat. Ik trok gelijk het goede bonnetje(haha, dat zal ze leren) en nam plaats. Tegenover mij zaten twee vrouwen van in de dertig(mijn vader zou ze 'toffe wijven' genoemd hebben)hun vakantie te bespreken. Lachen.

A: "Ja Pim belde me gister nog, dat hij zich zo alleen voelt en dat hij wilde dat ik langskwam, maarja ik had geen tijd natuurlijk, ik heb wel te doen met die jongen. Arme Pim. Dus nu komt -ie morgen bij me eten. Veel drank waarschijnlijk. Gezellig. Heerlijk. "
B: "Ach, ja. 't Is toch wat, dat het uit is, wat is Pim eigenlijk van jou?"
A: "Zoontje van m'n stiefvader, ken ik al zoooooooo lang. Ja, wij zijn echt hetzelfde, schat is het toch."
B: "En....?"
A: "Hè nee joh, hou op schei uit. Mijn vader zei dat ook wel eens, maar toen zei ik: 'nou pap, als er echt nìemand anders zou zijn..."
B:"Hihihi."
A: "Ja, haha."
B: "Maar vertel nou over Griekenland, kom op."
A: "Oh ja. Nou, was lachen joh. Dat huís...aaaaaaaah. Grote koelkast man. Met veel drank. Heerlijk. En op het strand gelegen, heel veel, maar ik ben geen bierdrinker en ze hadden geen wijn. Dus.."
B: "Dus wat?"
A: "Dus ging ik aan de BREEZER! AAAAAAAAAAAAAAAAH!"
B: "AAAAAAAAAAAAAH!"
A: Hihihi, maar wel gewoon aardbei ofzo hoor, of citroen, want da's net Smirnhoff, dus dat vind ik wel lekker weetje. En ze hadden ook wel Bacardi Mojito, maar die vind ik smerig. Alleen hadden ze op het strand alleen maar Bacardi watermeloen, en dat ga ik écht niet drinken hoor, kom op zeg, dan voel ik me zó jong."
B: "Jaaa, nee, zou ik ook niet doen meid, gelijk heb je."
A: "Oh, en we hebben de Akropolis beklommen. Lachen man. Ook nog op het heetst van de dag echt, en dan ik in m'n spijkkerrokje tot hiér, ik dacht echt óóóóóóóh."

(...)

Enfin, toen was ik aan de beurt. Wel stom dat de vrouw achter de balie me verkeerd verstond en me vertelde dat ik toch echt een identiteitsbewijs nodig had als ik mijn pas in ontvangst wilde nemen('Maar mevrouw, die zit in mijn tas.' 'Oooh, je tás! Ik verstond je verkeerd, kind. Sorry hoor.').
Maar glorie en hoera, daar was mijn vertrouwde tas en, wonder boven wonder, alles zat er nog in. Alleen mijn work of art button van de Tate in Londen ben ik kwijt. Snifsnif. Nouja. Moet ik mijn tas maar niet op mijn bagagedrager binden. Domme, domme Lotje.

Toen ging ik maar weer even slapen en werd ik uitgescholden voor gewapend cement.
Flauw hoor.

Baalbaalbaal.

Als je ziek bent gaan nachten langzaam omdat je niet slaapt, nachtend-ochtenden alleen nog maar langzamer omdat je weet dat je ook niet meer gaat slapen, ochtenden snel omdat je alleen maar slaapt en de rest van de dag kruipt voorbij in hetzelfde monotone tempo omdat je niet anders doet dan een variatie op de reeks herhalingen van de dingen waartoe je in staat bent.

Klopt die zin?

Ik verkeer nu niet meer zozeer in het stadium van ontbinding(want ik kan rechtopzitten en mijn 'eten' binnenhouden), danwel in het stadium waarin je je doodverveelt omdat je vanalles wil maar te slap bent, je leeft op fruit en bouillon en grote delen van de dag slaapt. Slapen is zeker fijn, zonder twijfel. Maar ik kan me leukere manieren bedenken om mijn vakantie door te brengen.

Even een klein ode'tje aan moeders: zeker als je ziek bent zijn ze fantastisch. Dankjewel mama, hartje hartje.

Iedereen vindt je ook zielig als je naar beneden komt kachelen als een wandelend douchegordijn. Da's ook irritant. Ik geef ze geen ongelijk, want zieke mensen zijn ook Heel Erg Zielig. Maar dat weten ze zelf ook wel.

Argh.

Simpele vraag;
Wat voor kneus bén je in godsnaam als je het voor elkaar krijgt om twee keer in een zomervakantie ziek te worden?

Een behoorlijke.
En ik kan het weten.

Je ziet, als je school hebt is het lang zo erg nog niet, mits je niet doodziek bent en het niet te lang duurt. Enige wat je mist zijn namelijk stomme lessen en huiswerk. Maar als je in je zomervakantie (dood)ziek bent, mis je een heleboel erg prettige vrije tijd. En daar kan ik best verdrietig van worden.
Sterker nog,
Ik ben verdrietig.

Ofnouja, meer melancholisch, want ik heb de hele tijd zin om heel hard te gaan huilen over niks. Gatver.
Ik haat dit. Zo erg.
En om alles nog erger te maken gaat mijn moeder nu naar het nieuwe poesje kijken en ik wil mee maar dat kan niet omdat ik amper kan staan en als ik voor zaterdag niet beter ben denk ik dat ik mezelf van kant maak.

Ik ben zo chagrijnig dat ik niet eens zin heb om te schrijven.
En dat wil wat zeggen.