Verward.

Mijn vader maakt pasta en het ruikt hier naar suikerspin.
Ik wil de tango dansen en door bloemenvelden rollen.

Les demoiselles d'Avignon.

Als iemand zonder iets te zeggen duidelijk kan maken dat je inspanningen gewaardeerd worden, is dat het mooiste 'dank je wel, man' dat je kan krijgen. Als is het maar het opkrullen van een mondhoek of een hand op je hoofd. Vergeven zijn dan je zenuwpunten om je lichaam mee gerust te stellen. 

We hebben vier uur geslapen, dat vooropstellend, en het valt tegen dat je niet op dezelfde manier over je slaap heen komt als dat je over je honger heen komt. Namelijk; je moet iets gaan doen, anders blijf je moe. Als je gewoon een tijd niks eet en daarna nog steeds niet, heb je op een gegeven moment gewoon geen honger meer. 

Tuurlijk word ik kriebelig van mensen die me doorhebben, aangezien ze dan juist doorhebben waarvan ik denk dat het maar beter is als je dat niet doet. Als dan blijkt dat je ondanks nog steeds best aardig vinden is dat mooi meegenomen maar ik ben nog steeds een beetje kriebelig. 

Ik vind je lief en je begrijpt me een soort van, ook al kan ik alleen maar soms naar je kijken en kan jij niet praten, alleen in mijn hoofd als je daar zin in hebt.

Ogen in kleuren van vroege ochtenden en winterlicht. 

Mijn Trui ruikt nog steeds naar terpentine en zware shag, en eigenlijk wil ik hem niet wassen.

Het moet. 

Het tegenovergestelde van mijn haar.

Soms ben je iets waar je bang voor bent omdat je denkt dat je het niet kan. Soms pakken dingen heel anders uit dan ze in eerste instantie lijken te doen en dan krijg ik kramp in mijn kaken omdat ik niet mag schreeuwen.
Dat soort dingen inzien is prettig.

Verdomme. Dat was best diep ook nog.

Zou siroop aangelengd met thee in plaats van water lekker zijn? Misschien wel. Tenminste, het hangt ervanaf welke soort siroop en welke thee je gebruikt. Afijn. Over dat soort dingen denk ik soms na. Best leuk voor een keer. Toch.

Jongens. De mensen van Wie is de Chef zijn toch wel erg simpel hoor. Om over die van Project Catwalk nog maar te zwijgen. Gekkigheid.

Zou je je oorlellen kunnen trainen? Zou leuk zijn. Waren je oorbellen nooit meer pijnlijk of te zwaar of te groot.
Jongens.
Dit slaat nergens op.

Bestaat waarheid?

Beige/zwart.

Ik denk niet dat er voor alles een reden is. Misschien is dat omdat ik daar te naïef voor ben, misschien omdat ik het idee van toeval leuker vindt. Ik weet niet. Alles op je af laten komen schept minder hoge verwachtingen.

Verwachtingen zijn altijd gevaarlijk.

Zorgen ook. Het gevaarlijkste is dat het zo makkelijk is. Je maakt je zorgen zonder dat je het doorhebt, piekert tot je hoofdpijn hebt. Slaapt niet, of te lang.
En uiteindelijk weet je niet meer waarover je precies zorgen maakte en kan je weer opnieuw beginnen.

Raar is dat. Dingen doen die je zelf niet eens doorhebt en dat ze dan toch gebeuren. Oneerlijk eigenlijk.
Maar,

Daartegenover staan dan weer andere Dingen, zoals Dingen die vanzelf gaan maar dat je ze dan wel doorhebt. Mooie Dingen.

En dan vind je jezelf op de bank, met een bord koude spaghetti en helemaal doorweekt.
Ik wou dat Muis weer op mijn voeten ging liggen, want nu zijn ze koud.

Kom maar op met je koekje.

Spierpijn.

Ik heb mijn principes overschreden.

Afgelopen vrijdagavond bevond ik me-ja, écht-in de Hollywood Music Hall. 

Jazeker. Snollywood dus. 

Legitiem excuus: Er was een dubstepfeest. Dus ik geloof dat het dan mag. 

Het was zo leuk. En doorweekt. En warm. 

Was iedereen maar zo mooi in stroboscooplicht.