Les demoiselles d'Avignon.

Als iemand zonder iets te zeggen duidelijk kan maken dat je inspanningen gewaardeerd worden, is dat het mooiste 'dank je wel, man' dat je kan krijgen. Als is het maar het opkrullen van een mondhoek of een hand op je hoofd. Vergeven zijn dan je zenuwpunten om je lichaam mee gerust te stellen. 

We hebben vier uur geslapen, dat vooropstellend, en het valt tegen dat je niet op dezelfde manier over je slaap heen komt als dat je over je honger heen komt. Namelijk; je moet iets gaan doen, anders blijf je moe. Als je gewoon een tijd niks eet en daarna nog steeds niet, heb je op een gegeven moment gewoon geen honger meer. 

Tuurlijk word ik kriebelig van mensen die me doorhebben, aangezien ze dan juist doorhebben waarvan ik denk dat het maar beter is als je dat niet doet. Als dan blijkt dat je ondanks nog steeds best aardig vinden is dat mooi meegenomen maar ik ben nog steeds een beetje kriebelig. 

Ik vind je lief en je begrijpt me een soort van, ook al kan ik alleen maar soms naar je kijken en kan jij niet praten, alleen in mijn hoofd als je daar zin in hebt.

Ogen in kleuren van vroege ochtenden en winterlicht. 

Mijn Trui ruikt nog steeds naar terpentine en zware shag, en eigenlijk wil ik hem niet wassen.

Het moet.