Soms begin ik met me afvragen wat ervoor zorgt dat ik eigenlijk leef, wat er bepaalt wat ik op dit moment kan zien en dat ik besta. Daar word je heel raar van dus dan houd ik er maar weer mee op.

Spaken.

Toen ik ongeveer een jaar of zes was zat ik bij mijn moeder achterop de fiets. Het was winter, ik droeg een paarse sjaal met glitters en dikke, gewatteerde lila bergschoenen. Ik leek een beetje op een druif in dat kinderzitje, maar dat doet er verder niet toe. Ik was moe, ik had nergens zin meer in en al helemaal niet in die achterlijke voetsteuntjes waarop je je voetjes moet plaatsen ter preventie van het gevreesde tussen-de-spaken-komen. Dit lapte ik aan mijn lila bergschoen en ik liet mijn voeten loshangen. 

Achteraf waren we heel erg blij met die schoenen. Ze hadden voorkomen dat mijn voetje alleen maar kneusde en niet verbrijzelde. Ik weet nog hoe ze eruitzagen nadat we waren gevallen, het leer gescheurd en de uitpuilende witte wattenvulling op sommige plekken rood van het bloed. Heftig. 

Ik kon niet meer lopen, dus mijn gedesoriënteerde moeder heeft me opgetild en naar huis gedragen. Uittrekken van die schoenen was niet zo'n probleem, aangezien ze toch al aan gort waren, net als mijn sokjes. Mijn moeder belde de huisarts. 

Tussen alle tranen en drama en aaitjes over mijn pluizige rode piekhaar kan ik me herinneren dat ik een eeuwigheid met mijn voet in een bak met soda gezeten heb en dat dat zeer onprettig was. Ik kon geen schoen aan mijn linkervoet, dus moest ik een paar weken lopen met een rechterschoen en een hele dikke sok aan mijn linkervoet. Het was winter. En koud. Maar ik voelde me heel erg stoer. 

Ik heb er nooit bij stilgestaan dat mijn moeder zich ook een ongeluk geschrokken was, dat ik haar niet over háár haren heb geaaid, dat ik niet vroeg of ze ergens pijn had. Als je klein bent bedenk je je dat niet.

Op mijn linkervoet zit nog steeds het litteken van de spaken van mijn moeder. Het lijkt op een gezicht. Stel je voor dat we niet gewoon zomaar vielen, maar dat iemand met dat gezicht, het gezicht van mijn litteken, mijn voet tussen de spaken heeft gekregen. 

Moab en Provo liggen in Utah, Amerika. Ongeveer 256 kilometer van elkaar vandaan. Ik heb geen idee waarom je ernaartoe zou rijden, maar intrigerend is het wel.

Gewoon dan een boomhut met tien stapels truien.

Mijn kamer ruikt naar terpentine en olieverf en openslaande balkondeuren, maar het gaat niet snel genoeg en er zit nog geen licht in en het is toch geen slaoliestijl geworden. misschien komt dat nog. Maar het was weer heel fijn met Verf, en ik in mijn verfspijkerbroek en mijn verfverknipteverknoopteshirt. Ik heb een donkergroene lap om mijn penselen mee schoon te maken en als je begrijpt waarom is dat best ironisch. En dat je dan steeds even op je bed moet gaan staan om te kijken of het werkt, maar het is nog lang niet af en ik had eerder moeten beginnen en bla. Morgen is een ikweetnietdag en gisteren wás het. Ik ga niet naar beneden. Ik wil me liever ondersmeren met olieverf en op het balkon liggen en heel veel wijn drinken.
Het is nog te koud, zeg je.

Dat is dus niet plastisch en ook weet je z'n agenda niet.

De kleuren van je ogen maken ongeveer net zoveel uit als je linkshandigheid en

je slaapt, en geef me een duw dan

hou ik op.

Ik weet niet hoe en ongeveer en 

jij zegt van wel maar je bent een beetje moe

maak je maar geen zorgen, Lot

het is goed

Ik tel de moedervlekken op je rug en jij doet net alsof je lekker ligt

dat doe je niet

we draaien om

Voeten zijn rare dingen en dat heb ik al eens gezegd
ik val van een randje in mijn hoofd
En andersom ook
Dat is ongeveer wat ze daarmee bedoelen

Ga met mij met zonder schoenen en schilderen
En van 'dat moeten we ook nog eens doen'
Krijg je een beetje eelt op je voeten van. 

Ik heb dit sinds vrijdag in mijn hoofd en het gaat er maar niet uit. Maar het gaat misschien een beetje over Lot en ik draag een libelle vandaag.

En als iemand me nou
eens halen komt, ja
als iemand me nou eens halen komt
Sleur me bij de wortels van mijn haren, zet me
achterop je fiets.
Trek mijn sokken uit, schoon t-shirt aan,
laat me slapen
Verder niets. 

Ik ben blij met mij.

Ik was te vroeg, ondanks schoenen- en zonnebrillengeslenter, dus ging ik maar op de bomenbankjes zitten om een boterham te eten. De bomenbankjes waren me tot vandaag steeds maar ontschoten en ik vond ze heel fijn, je kan er vast op liggen.

Ik stroopte mijn mouwen op en knoopte je sjaal om het handvat van mijn tas, want vandaag was het lente. In gedachten verzonken werd ik bijna een liedje van Mark Ronson, totdat ik opstond en daarmee een mus verstoorde. Het is allemaal best te doen.

Ja, daar krijg je weke knieën van.

Ook konijnen hebben soms gebloemde zakdoeken nodig.

De muziek deed het eerst niet zoals ik wilde en ik deed alsof ik ontstresste maar dat viel in het echt best tegen. Toen was het ineens weg, en mijn wangen kleurden bij mijn haar en mijn jurk en de wijn. Ik kon best lopen en Cynthia was bang in het donker en ik voelde me heel stoer in de broek die jij anders vind. Mijn shisha is eindelijk ingewijd en het viel wel mee met hoeveel er gedronken was maar het was genoeg.

De vloer sliep niet lekker en het was koud. Ik was echt even heel erg boos op mijn broer en niet eens alleen daarom, maar ook omdat ik echt best graag had willen slapen. Toen ik wakker was wilde ik heel hard "Hééé, krijg nou wat, Bob, van de NRC!" roepen maar toen was ik alweer in slaap gevallen.

Het is nu een zigeunerkonijn. De regenboogtaart had ik liever voor altijd willen bewaren maar hij was toch wel heel lekker.  Ik heb een oorbel die lijkt op iets uit een film en een kilo wierook en geassocieerd met wit kant. Ik ga bedenken wat voor muziek ik zal kopen en ik wil heel graag naar het strand. Ik weet niet waarom. Het is allemaal een kwestie van tijd, en dat is in deze context heel prettig. Ik denk dat ik precies weet wat jij bedoelt soms, en een blauwe plek op mijn knie.

Het was een mooi feest en mijn hart is een oventje. Dank jullie wel allemaal.

Morgen doe ik mijn tuinbroek aan. En nu ga ik slapen, denk ik.

Kleuren op de muren.

Ik fietste expres door een streep zonlicht en ik zag een man met knalblauw haar. Hij droeg een pak en ik wilde hem aanspreken maar ik heb het niet gedaan, in plaats daarvan sigaretten en verjaardagskoffie en jongens met krullen. Die net niet okee of juist wel waren, maar zijn zonnebril in elk geval niet. Keira Knightley is een mooie vrouw, al is ze heel anders dan Audrey Tautou en stilstaande roltrappen lijken helemaal niet op trappen. Je zou piano moeten leren spelen en fröbeldingetjes en zo. Kwartieren ronddwalen met veel mensen om je heen voor een zitplek en Rotterdam 's avonds en met je benen over de rand. Watervliegende eenden die ons misschien ook wel raar vonden. Dansen over de straat omdat je blij bent en knoeien met voorgesneden stukken. Er moet nog bier gehaald worden en extra sinaasappelsap. Ik had rode wangen en een vlecht in mijn haar en een jaar ouder dan gisteren. Zo werken die dingen niet.

Vandaag was een hele leuke dag.

Het was te vroeg voor mij dus besloot ik de lieveheersbeestjes maar te laten en op zoek te gaan naar lijntjespapier. Op wit werd alles scheef, zie je.

En dat doe ik normaal nooit.

Pig latin.

Ik denk dat keukenvloeren bij uitstek wel de beste plaatsen zijn om interessante gesprekken te voeren en uitgelachen te worden omdat je aan het smsen bent. En exorbitant veel te eten, in je puurste vorm. Ik voelde me net als in de film, en hou nou eens op met dat paranoïde gedoe jongens. Serieus.

Maar we hadden mandarijntjes en chocolade-ijs en ingemaakte paprika's en salami en we gingen kip halen en ons Britse accent oefenen, waarvan ik nog steeds niet achter de reden ben dat dat daadwerkelijk sexy is. Misschien is dat gewoon een gegeven. En toch zouden we willen dat we een Schots accent hadden en je had erbij moeten zijn. 

Nu zijn ze weg en kan ik weer normaal lopen in mijn kamer, maar ik ben wel verdrietig. Het was heel leuk. 

Kom maar snel weer terug. 

Laten we dat doen.

En dat ik er dan ook ben. En jij. Misschien ga ik even heel ver weg, maar dat geeft niet want je mag mee of ik kom weer terug. En dan gaan we liedjes luisteren en films kijken en paarden en woestijnen en ladders enzo. Mijn verkoudheid is bijna weg, maar ik hoop niet dat hij morgen weer terugkomt en ik durf niet naar de Willem de Kooning morgen. Familie komt dan ook, maar dat is vrij raar en onnatuurlijk aangezien ik pas volgende week donderdag jarig ben, want dan het het de Ide van maart. En deelbaar door zichzelf en ik heb de nieuwe Alice in Wonderlandfilm nog niet gezien nee(uit principe natuurlijk, ja), maar jij Amélie niet, en dat gaan we dus echt nog wel doen. Met heel veel ijs. En mijn vader doet allemaal rare dingen met zijn wenkbrauwen en ik zou willen dat hij daarmee ophield.

We zullen nooit meer ophouden met ons erover te verbazen hoe sommige dingen lopen. Maar dat is fijn, vind je niet?

Vanochtendhumeur.

Ik voel me eigenlijk schuldig tegenover mijn moeder.

"Lieve, liefste Lotje,
Fijne dag vandaag.
xxx H."

Ik ben toch maar naar school gegaan en nu word ik geacht een samenvatting te schrijven van een tekst. Het is redelijk moeilijk om je gedachten bij de mobiele ontwikkeling van de mens te houden als je weekend nogal bijzonder en mindblowing was. Ik maak aantekeningen in mijn boek met blauwe stift en ik zoek naar een manier om dat netjes te doen, aangezien de platte kant van de stift te breed is. Ik heb hem nog niet gevonden en nu lijkt het alsof ik heel erg mijn best aan het doen ben alles te markeren behalve de letters in kwestie.

Idealiter is een raar woord en Cynthia wil wel voor me markeren omdat ze vindt dat het er niet uitziet.
Ik denk dat ik het toch maar zelf doe.

O, mijn panty zit gedraaid en nu zijn de ladders op mijn benen scheef.