www.discoindynamo.nl

Kunnen heel goed op drumstellen staan, die mensen. En snaren vervangen en drummen alsof alles kapot moet. En basloopjes herhalen die tof klinken.

Escorteer me.

Ik heb nog nooit meegemaakt dat hij me vertelt dat hij niet kan slapen, en ik ben een beetje in de war. Hij slaapt altijd. Bij voorkeur wanneer ik wakker ben. Maar het is benauwd en alles plakt en ik praat maar een beetje over dingen terwijl hij niets terug zegt. 

Toen ik over de pier van Scheveningen wandelde, bedacht ik me dat alles altijd maar doorverandert, en dat we daaraan gewend zijn. Het teer tussen de voegen was zacht. Ik sprong heen en weer over de betonblokken die als golfbrekers dienen en die ervoor moeten zorgen dat het stadje niet onder water loopt. En toen dacht ik dat dat toch wel een keer zou gebeuren omdat je de zee niets wijs kan maken. 

Er heerste een gevoel van eenheid, van uniformiteit. Ik weet niet in wat voor positie ik mezelf geplaatst had. Het was warm en ik had geen handdoek. Zonde. Toen het donker werd was alles lichter en ik wist niet dat deuropeningen zoveel historie met zich mee kunnen dragen. 

Nog te doen: een groot kleed aanschaffen. Misschien twee. 

Niks met je opgeruimde kamertheorie. Ook al klopt er misschien een beetje van, maar dat zal je mij niet horen zeggen.

Ik heb een cavialach. Volgens hem. Maar hij kijkt New Girl met me en draagt mijn pluizige sokken en dito pyjamabroek. En 's avonds mag ik thee voor hem zetten en als een blok in slaap vallen terwijl hij volgens mij nog lang wakker ligt en soms genoeg van me heeft. Dat kan ik me best voorstellen. Finetunen, snap ik, en was moet van groot naar klein of andersom opgehangen worden. 

De wind blaast nooit die ene pluk uit je gezicht en het schrijnt, want je ogen zijn nog nat van het zout.

Dit keek ik. Ik wou dat ik Salma Hayek was, en kon schilderen als Frida Kahlo. Maar dan zo dat ik nog steeds Lot ben. Eigenlijk wil ik gewoon de tango dansen met een mooie vrouw, denk ik.

Nacht werd dag en dag werd nacht, dat vond ik echt zo goed bedacht.

Ik doe alsof ik denk dat je nog slaapt en daarom heel voorzichtig en je handen zijn koud maar ik heb het warm dus geeft het niet en vullen we elkaar op die manier ook aan. Even. Want je handen worden steeds warmer, snap je?

Dat liedje vergeet ik dus ook nooit meer.

Ik voel me stom en m'n hoofd doet ongeveer achthonderd pijn en.
Daar moest nog iets achter en het gaat over dingen.

En bijna iedereen kon omvallen.

Men moet altijd
enigszins verdrietig zijn,
anders is men verloren,
maar men moet
wel een beetje verloren zijn -
van het reddeloze soort -
anders zou
men alleen maar gelukkig zijn,
toch moet men ook gelukkig zijn,
zo
maar gelukkig kunnen zijn,
in alle staten van geluk,
anders zou
men maar verdrietig zijn,
enigszins verdrietig,
altijd.

Toon Tellegen

Горизонт становится все ближе

Als je daarvan uit zou gaan, is de tijd misschien nog maar net begonnen. Wat jou betreft, dan.

We komen thuis van een feest waar we andere mensen waren. We ruiken naar drukte en sigaretten en hectiek, we hebben onze schoenen uitgedaan en zijn op blote voeten naar huis gelopen. Sleutel, deur, licht aan, broodrooster. Ik zit tegenover je op het aanrecht en je kijkt naar hoe ik mijn haren opbind in een hoge knot, om ze er vervolgens weer uit te bevrijden. 

Je knakt je tenen, ik mijn vingers. Ik kijk naar je en denk dat je dat niet doorhebt. Ik weet niet hoe ik het geluid dat een broodrooster maakt op moet schrijven. Spring van het aanrecht af, val bijna om. Gegrinnik. 

Ik draai me om, bereid om iets heel slims terug te zeggen over zwaartekracht, maar dan herinner ik me dat ik je ging laten zien dat ik de marmite niet vergeten ben. Dat had je niet verwacht. 

When you touch my hand and you talk sweet talk, I got a knockin' in my knees and a wobble in my walk. And I'm tremblin'. That's right, you got me shakin'.

De konijnen hebben kevernamen.

De moeder van Maxime is heel mooi, net als het uitzicht vanuit het betonnen zigzagkasteel. De cakejes duurden even lang als boter halen en weer terug en misschien heb ik wel verborgen talenten in de categorie spuitzakversierselen. Ik gooide wel alle suikerballetjes op de grond.

Soms weet ik niet in wat voor positie ik geplaatst wordt, en met natte haren slapen is best okee. Ik had niet gedacht dat ze het soort mensen voor magnetronmaaltijden waren, maar veel maakt dat misschien niet uit. De Burgertrut is leuk maar wel een beetje een hipstertent en ik vind 'pretentieus' een woord met de verkeerde lading. Kaneel in je koffie is funky, volgens Alex, maar ik geloof niet dat ze het onprettig vond.

Mijn kraanvogels lijken niet meer op kippen. Het kan je zomaar overkomen dat je in de gelegenheid bent om de complete werken van Shakespeare aan te schaffen voor tweeëntwintig euro, en dus doe je dat. Onder de voorwaarde dat er met blauwe balpen een boodschappenlijstje op het linkerschutblad geschreven staat.

We worden natuurgetalenteerde wereldschudders.

Eigenlijk zijn we dat al. Sokken die op de grond liggen zien er zo functieloos uit en ik probeer heel stil te blijven liggen waardoor dat dus niet lukt. Ik weet al wat ik aan ga doen en ik had een zilveren haar. Jij hebt lange wimpers en je ademt jongensachtig als je slaapt. Jij zegt dat je het weet en ik geloof je, ik vraag me af waarom en wat dan. Eigenlijk kan ik me maar beter bezighouden met me over je te verbazen en je hebt wel geprobeerd om rauwe tomaten lekker te vinden. Omdat ik kan omvallen van het lachen om niks en dat je dan meedoet, snap je. Ook al is het helemaal niet grappig en nogal abstract. 

Rockanje, wederom.

Het strand had meer afgelegen moeten zijn en minder koud. Mijn duin was weg, nu lag er alleen maar een soort vlaktetje, en er zijn zoveel sterren ineens. Ik ben niet gaan pootjebaden en daar heb ik nu spijt van, Sam en ik geeken over onze boeken, Boke maakt liedjes die niet kloppen en Jaap heeft een hekel aan natte voeten. 

Op bed liggen is gevaarlijker dan je denkt, gelukkig miste je je bus niet, mijn ouders zijn soms echt heel raar en props voor ons omdat we wonnen zonder dat iemand het door had. 

Ineens werd het heel warm, ik snap niet waarom er altijd insecten in mijn haar vliegen en het raamkozijn was een soort kerkhof van lieveheersbeestjes. En dan niet die rode torren die doen alsof. Je hebt me gered van de onberekenbare dieren en teken uit een kattenvacht halen kan best moeilijk zijn.