Ik heb nog nooit meegemaakt dat hij me vertelt dat hij niet kan slapen, en ik ben een beetje in de war. Hij slaapt altijd. Bij voorkeur wanneer ik wakker ben. Maar het is benauwd en alles plakt en ik praat maar een beetje over dingen terwijl hij niets terug zegt.
Toen ik over de pier van Scheveningen wandelde, bedacht ik me dat alles altijd maar doorverandert, en dat we daaraan gewend zijn. Het teer tussen de voegen was zacht. Ik sprong heen en weer over de betonblokken die als golfbrekers dienen en die ervoor moeten zorgen dat het stadje niet onder water loopt. En toen dacht ik dat dat toch wel een keer zou gebeuren omdat je de zee niets wijs kan maken.
Er heerste een gevoel van eenheid, van uniformiteit. Ik weet niet in wat voor positie ik mezelf geplaatst had. Het was warm en ik had geen handdoek. Zonde. Toen het donker werd was alles lichter en ik wist niet dat deuropeningen zoveel historie met zich mee kunnen dragen.
Nog te doen: een groot kleed aanschaffen. Misschien twee.
No comments:
Post a Comment