Als je daarvan uit zou gaan, is de tijd misschien nog maar net begonnen. Wat jou betreft, dan.

We komen thuis van een feest waar we andere mensen waren. We ruiken naar drukte en sigaretten en hectiek, we hebben onze schoenen uitgedaan en zijn op blote voeten naar huis gelopen. Sleutel, deur, licht aan, broodrooster. Ik zit tegenover je op het aanrecht en je kijkt naar hoe ik mijn haren opbind in een hoge knot, om ze er vervolgens weer uit te bevrijden. 

Je knakt je tenen, ik mijn vingers. Ik kijk naar je en denk dat je dat niet doorhebt. Ik weet niet hoe ik het geluid dat een broodrooster maakt op moet schrijven. Spring van het aanrecht af, val bijna om. Gegrinnik. 

Ik draai me om, bereid om iets heel slims terug te zeggen over zwaartekracht, maar dan herinner ik me dat ik je ging laten zien dat ik de marmite niet vergeten ben. Dat had je niet verwacht.