Er zijn weer kastanjes.

De trein reed niet, dus stapte ik in een overvolle Randstadrail. Naast me zat een man die zo'n Noorse trui droeg als veel meisjes tegenwoordig doen, en opeens verscheen er een vrouwengezicht boven mijn hoofd. Ze voerde een gesprek met de man naast me terwijl ik mijn boek las, en ik vroeg me af of dat onbeleefd was of niet. Ze hing een beetje over me heen. 

Haar nagels waren dezelfde kleur blauw als haar jas. Door de liedjes van Alex Turner heen hoorde ik flarden van hun gesprek. Ze hadden het over banen en reistijden en woonplaatsen. Volgens de man moest ze in Rodenrijs gaan wonen omdat dat volgens hem véél minder om was. Hij stapte daar zelf ook uit. Ik denk dat hij van haar houdt. 

And my time is a piece of wax, falling on a termite that's choking on the splinters.

Ik was opeens op een feestje ver weg, en het was een beetje alsof je moet niezen maar dat het niet lukt. Mijn haar zat wel heel goed en ik ontmoette een meisje waarvan ik het shirtje dat ze aanhad vandaag bij de H&M zag hangen. 

Amsterdam is net als in de film om vier uur 's nachts. 

Het is grappig hoe je nooit doorhebt hoeveel je al hebt meegemaakt als je het niet hardop zegt. Misschien moeten we dat tegenwoordig doen. Eergisteren heb ik dit gedaan. Vorige maand heb ik dat gedaan. Als een ongeschreven, voorgelezen dagboek, alles in audio. Alles open in de ruimte, misschien zelf op cassettebandjes of langspeelplaten, en dat je dan aan het eind van het jaar hoort wat je allemaal gedaan hebt. Elke vijf jaar een evaluatie met een enquête. 

Zodra je eindelijk binnen bent, schijnt de zon ineens.

Het licht in de badkamer is half kapot, wat eigenlijk in het verlengde ligt van de ochtenden buiten die tóch al donker zijn, dus waarom binnen dan niet ook. Na een tijdje verdwijnt dat donker om plaats te maken voor een groenig spaarlampschijnsel. Milieuvriendelijke najaarsmoeheid. Douchen in het donker.

Alsof ik dat nog niet gedaan had fietste ik door de regen langs de plek waar SingelDingen was. Het klimrek was leeg maar ik hoefde gelukkig niet in de wachtkamer van de tandarts te zitten. Binnen drie minuten stond ik weer buiten kamer één; geen gaatjes zei hij.

Ja ja, dacht ik.

Het café van de huilende jongens.

Het was heel leuk om ze te zien, al stond Jasper achter een plastic palmboom en een verdieping hoger. De liedjes waren met de helft van de band nog steeds mooi. Het is een beetje muziek die de neiging heeft overal in te blijven resoneren.

We keken een Deense film waarin iedereen gek was, behalve één neonazi die gedwongen met de andere mensen in een kerk woonde. Zijn doel was daar om een appeltaart te maken van de appels die aan de appelboom van de kerk groeiden, wat op zich nog tragisch was omdat die appels steeds in gevaar werden gebracht door kraaien, of wormen, of inslaande bliksem. Dat kwam door God, schijnt. Of door de duivel. In ieder geval was het mogelijk om te overleven nadat je een kogel door je oog kreeg, die ook gelijk even je hersentumor ter grootte van een volleybal wegblies. Toch praktisch.

Vandaag begint de eerste echte schooldag. Ik voel me een beetje een brugklasser, met de klassieke pukkel op m'n kin.

Mijn laptop werd gerepareerd.

Alles is weg. Foto's. Liedjes. Schoolopdrachten. Gedichten. Misschien is het goed. In de zin van, dat ik ze nu opnieuw moet maken, die foto's en liedjes en schoolopdrachten. Eventueel gedichten. Het is eindelijk september en alles schreeuwt om nieuw. Om anders. Om lege schriften en boeken met krakende kaften. Morgen gaat mijn wekker om zes uur en dan heb ik mijn tas al ingepakt.

Vancouverblues.

De bomen zijn hier minder hoog. Eefje de Visser heeft een nieuw album. Half Moon Run is mooi. Ik mis Noortje en vandaag bakte ik worteltaart. Er zit zand in mijn zakken en in mijn opgerolde broekspijpen. Ik wou dat ik de blues kon zingen.

Vind ik iets hopeloos kleins, vind ik iets rusteloos groots.