Er zijn weer kastanjes.

De trein reed niet, dus stapte ik in een overvolle Randstadrail. Naast me zat een man die zo'n Noorse trui droeg als veel meisjes tegenwoordig doen, en opeens verscheen er een vrouwengezicht boven mijn hoofd. Ze voerde een gesprek met de man naast me terwijl ik mijn boek las, en ik vroeg me af of dat onbeleefd was of niet. Ze hing een beetje over me heen. 

Haar nagels waren dezelfde kleur blauw als haar jas. Door de liedjes van Alex Turner heen hoorde ik flarden van hun gesprek. Ze hadden het over banen en reistijden en woonplaatsen. Volgens de man moest ze in Rodenrijs gaan wonen omdat dat volgens hem véél minder om was. Hij stapte daar zelf ook uit. Ik denk dat hij van haar houdt.