Doornroosje.

Ik heb geen school vandaag. 
Dat vind ik bijzonder prettig.
En het feit dat heel veel andere mensen op dit moment nu wel in een stoffig klaslokaal zitten, draagt daar best wel een beetje aan bij. 
Sorry. 


Mijn moeder was het vergeten, dus komt om zeven uur 's ochtends me zachtjes in mijn zij prikken zodat ik wakker word. Precies op dat moment herinnert ze zich dat dat dus echt niet de bedoeling is, dat is wakker word. "Oh sorry Lotje, sorry sorry, je hebt helemaal geen school vandaag, slaap maar lekker verder lief, sorry".
Ik val weer in slaap. 


Een tijdje later word ik wakker omdat mijn moeder op haar tenen de trap oploopt om me niet wakker te maken. Ze aait me over mijn hoofd en zegt: "Slaap lekker, Doornroosje". 


Mijn moeder is lief. 


Moeders zijn rare dingen, trouwens. Ik heb zo vaak ruzie met mijn moeder gehad, om de meest irrelevante dingen. Die dan wel relevant waren in mijn hoofd, maar dat doet er niet toe. Ik heb haar de huid volgescholden, ik heb haar genegeerd, ik heb haar afgesnauwd. 
En nog steeds kookt ze op woensdagochtend een ei voor me omdat ze dan vrij is, en laat ze kleine briefje voor me achter op de eettafel als ze even weggaat en ik er niet ben. 


Ik zou dat niet doen, hoor. Rot op. Serieus. Ben je gek. Als ik ruzie met mijn kind zou hebben zou ik het vast hele dagen doodzwijgen. Ben ik koppig genoeg voor. Misschien in het begin, als mijn kindje nog heel klein en schattig is zou ik er geen ruzie mee maken. Maar dan is het nog zo klein dat het nog niet weet hoe je het best een lekker schrijnende, bijtende kutopmerking vormt die precies daar steekt en prikt waar het het meeste pijn doet. Al zou mijn kindje er genoeg reden toe hebben, aangezien ik het vast overal zou laten liggen. 
Kleine kindjes zijn helemaal niet schattig trouwens. Mooi niet. 


Sommige zijn echt psychopaten. Ik ben ingeschreven bij zo'n oppascentrale, wat betekent dat je soms gebeld wordt om op kleine kindjes te passen. Ik verdien 3,10 per uur aan tandjes poetsen, pyjama's aantrekken en verhaaltjes voor te lezen, maar vooral om een hele avond voor de televisie te hangen. Nice. 


Een van mijn vaste kindjes is Joachim. Schattig joch om te zien, al is zijn voorhoofd angstaanjagend groot, wat benadrukt wordt door zijn kleine, blauwstalen brilletje. Nu ik erover nadenk, zijn tanden zijn ook nogal eng. Heel klein en puntig, als van een babyhaai of een watermonster ofzo. 


Joachim heeft een vast ritme(volgens zijn moeder dan) dat luidt:


-Eten opeten
-Cavia's aaien
-Filmpje kijken
-Tandenpoetsen
-Pyjama aan
-Verhaaltje voorlezen
-Slapen


Afgezien van het feit dat hij tien keer minder eet als zijn moeder uit de kamer is, hij als een stoomlocomotief door de kamer heen dendert waarbij hij heel hard blaft als een hond/brabbelt in een zelfverzonnen taal/vieze woorden schreeuwt(hij is zes, hallo poep-en-pies-fase), uit hij zijn licht psychopatische neigingen in de omgang met zijn cavia's. Samen tillen we die beestjes uit hun hok en dragen ze naar de bank. Cavia(dat is dus de naam van een van die beesten) is geliefder dan Punkie, dus ik moet stilzitten met Punkie op schoot, terwijl hij Cavia molesteert. Nou valt dat tegenwoordig ook wel weer mee, omdat ik op tijd ingrijp("Doe maar even niet, dat vinden ze niet zo leuk. Nee, dat gepiep betekent niet dat ze je lief vinden, dat betekent dat ze bang zijn, Joachim".). Joachim verkeert in de veronderstelling dat cavia's het leuk vinden als je ze wurgt met een kussen. Gelukkig zijn er nog geen gesneuveld in mijn bijzijn. 


Jammer aan kleine kindjes is, dat als ze je kennen, ze niet meer bang voor je zijn en dus slechter naar je gaan luisteren. Tegenwoordig eet hij zijn tandenborstel op in plaats van dat hij gewoon zijn tanden ermee poetst, spuugt hij de hele keuken onder de tandpastaspuug, wordt hij echt berzerk als je zijn filmpje afzet omdat hij toch echt naar bed moet en al een halfuur heeft gerekt, moet ik zijn pyjama vinden(die altijd op plaatsen ligt waar je toch echt geen pyjama verwacht, maar dit terzijde)en geeft hij me op m'n kop als ik volgens hem het boekje niet goed voorlees, wat betekent dat ik het overnieuw moet doen. 


En als ik dan eindelijk klaar ben met de pyjama's, cavia's, tandenborstels en voorleesboekjes, komt de eindeloze discussie over welk lampje aan moet blijven als hij slaapt(dit is erg, erg lastig, aangezien ik vroeger ook altijd alle lichten aan wilde omdat ik anders niet kon slapen). "Nou goed, dan wél die grote maar niet die twee kleine hoor, ben je gek. Je doet je ogen toch dicht als je slaapt, dat is toch óók donker? Ja, ik stuur mama gelijk naar boven als ze er is. Beloofd. Echt waar, geloof me nou maar. Ga je nou lekker slapen, ja? Welterusten Joachim!"


Ik weet niet of ik ooit kinderen neem. 
(Lieve Jij, onze kinderen zouden trouwens wel écht heel mooi worden.)


Is lenzenvloeistof niet gewoon veredeld water?