Je had zijn hoofd moeten zien.

Ik ben het heel erg eens met Raaf. Dat moest ik even zeggen.

Ken je die state of mind, waarin je alles een halve minuut later beleeft dan dat je het werkelijk meemaakt? Ik wel.
And I'm experiencing it at this very moment.
Mensen die achteraf zeggen dat je iets bijzonder leuks hebt gemist, zijn stom. Per definitie. Geen discussie.

Ik wil heel graag heel veel schrijven over dit weekend, maar ik weet gewoon niet hoe. Ik denk niet dat alle ervaringen in kwestie in woorden te beschrijven zijn, en dan heb ik het over de gevoelens die ze teweeg brachten.
Teweeg. Mooi woord.
Ruben zegt dat het mooi is om te zien hoe alle spanning van iemand afvalt. Ik heb hem meerdere keren geslagen voor deze opmerking, maar stiekem vind ik het lief. Ik denk omdat dat over mij gaat, en het eigenlijk een aardige manier is om te zeggen dat ik me over het algemeen vaak veel meer zorgen maar dan strikt noodzakelijk.
Ik weet dat hij gelijk heeft. Maar het was echt heel tof.
Onder water ademen is raar. Omdat het niet kan, maar dan ineens wel. Snap je?
Alles gaat zo langzaam onder water, als je om je heen kijkt zie je mensen als grote, logge vissen voorbijzweven. Of als dikke aliens, als je het mij vraagt.

Het was een goed feest. Fijne muziek. Leuke mensen. Hakan en Amy en Raaf zijn allemaal echt heel erg lief. Om tien over half zeven 's ochtends wakker worden is minder erg als je met z'n zessen bent. Grote broers zijn soms echt partypoopers. Hakan soms ook, ookal is hij lief. Raaf is in haar slaap heel erg warm, en het is leuk om haar over haar rug te kriebelen, omdat ze niet weet of ze dat prettig vindt of niet en eigenlijk heel erg hard wil schreeuwen. Gestreepte jurken zijn een goede basis voor wat girltalk, Raaf is géén uitgezakte bloemkool en rosébier is prettig. Meisjes met rode lippenstift weten altijd welk glas van hen is, wat me erg praktisch lijkt. Steve Vai is een arrogante klootzak, maar zijn muziek maakt wel dat je je kleren uit wil trekken. Grouphugs worden soms achteraf disturbing, maar zijn erg aangenaam, zeker als je het telkens voor elkaar krijgt om helemaal in het midden te staan. Lekker warm.

Mijn moeder is chagrijnig en dat vindt ik echt heel vervelend omdat ik moe ben. En ik heb geen zin om chagrijnig te worden, wat zo dus niet lukt, omdat mijn moeder me aansteekt in haar chagrijnigheid.
Terwijl ik eigenlijk gewoon op het moment best heel gelukkig ben.
Het is heel erg prettig om als niemand kijkt even je hoofd in warme, versgewassen lakens te begraven en de wasmiddellucht op te snuiven. Wat niet wil zeggen dat het onprettig is als er wel iemand kijkt, maar als er opeens aan je gevraagd wordt waarom je in godsnaam met je hoofd in de droger zit, doet dat wel af aan de hele ervaring.

Het is oneerlijk dat mijn moeder chagrijnig is, ik doe nog wel de was voor haar. Nouja.

Ik ben zó moe. Het liefste zou ik nu, met de laatste kracht die ik in mijn benen heb, naar Zuid fietsen en tegen Je aankruipen. Maar dat kan natuurlijk niet, want de realiteit is flauw en onaardig.
Hmpf.
(Grappig dat iemand ooit bedacht heeft om dat geluid op te schrijven.)

's Nachts was er zoveel aan de hand, dat het je zou doen duizelen als je niets gewend zou zijn. De volgende ochtend zie je er niets meer van, alleen een leeg bierflesje op een picknicktafel, en als je er niet bij was geweest had je je niet eens afgevraagd waarom dat flesje daar staat. Het is allemaal goed gekomen, min of meer. Wij kunnen dat, zomaar. Doen we even. Jammer dan.

Sommige mensen snap ik gewoon écht, écht niet. Echt. Niet.
Hoe kunnen jullie soms met jezelf leven, serieus. De manier waarop jullie met je medemens omgaan is voor mij onbegrijpelijk en afschuwelijk. Van die totale onverschilligheid krijg ik wurgneigingen, ook al waren jullie nogal lam, maar nog steeds. Alsjeblieft zeg. Zie je dan niet dat er mensen onder jullie gedrag lijden?

Misschien is The Kooks te vrolijk voor als je brak bent, maar Luke Pritchard is toch wel echt heel mooi. Hmmm.

Ik moest trouwens heel hard lachen om Raaf's laatste blog, ik zeg; we bestellen dat shirt nu acuut.

Ik weet geen interessante deelvraag voor mijn profielwerkstuk en daar baal ik van.

Soms wil ik me op kunnen rollen tot een bal, net als een egeltje, en dat dan niemand me ziet.

Poppy's.

Ik ga morgen duiken en ik vind het eng. Het is toch raar dat je nooit onder water kan ademen en dan ineens wel? Of ligt dat aan mij?
Vast wel.
Goh, dan maar even cruësli. Met banaan, fijn(:

Ik moet een gedicht schrijven voor Nederlands. Eigenlijk is dat stom, omdat je gedichten niet zou moeten hoeven schrijven(klopt dat?) en er zit ook nog een hele lijst eisen aan vast.
Gedichten moeten spontaan komen, vanuit je hart en je tenen tot aan je wimpers, en je laten tintelen tot in je haarwortels. Dan heb je een goed gedicht geschreven.
Ik houd van gedichten. Van ze te lezen, te schrijven, mee te maken. Gedichten die je laten nadenken, gedichten die je laten huilen, lachen of juist boos maken. Gedichten waarvan je zin krijgt om zelf gedichten te gaan schrijven.
Waarom schrijven graffitikunstenaars(of street artists, if you may)niet vaker gedichten op muren en flatgebouwen, in plaats van alleen een snelle tag?
Misschien moet ik dat zelf maar eens gaan doen.
Wat me trouwens wel lastig lijkt, omdat gedichten meer tijd nemen om te zetten dan alleen een tag, en daarbij moeten ze leesbaar zijn. Tags doe je in één handbeweging en niemand weet wat ze betekenen, behalve jij.
Hmmm.
Als ik geld heb voor spuitverf, en genoeg moed en skills bijeen heb geraapt, trek ik er 's nachts op uit, met een grote capuchontrui aan en een zwarte broek, zodat ze me niet zien. Helaas zijn mijn schoenzolen wit, kan een probleem worden. Nouja. Als ik word gebeten door zo'n bloeddorstige politiehond, heb ik tenminste een ruig litteken en een stoer verhaal. Gááf.

Als ik mijn gedicht afheb, zal ik hem posten. Als ik durf. Beloofd.

Ik wou, dat ik een heldin was. Een beetje á la Jeanne d'Arc, snap je? Alleen ruil ik het afhakken van mensenhoofden wel in voor heel hard gitaarspelen en motorrijden en leren broeken dragen. En walvissen redden en mensen hun tranen drogen. En overgaan.

Ik kan geen gitaar spelen en ik heb ook geen leren broek.
Hmmmm.

Voor wie nog twijfelt; ik wil ongelooflijk graag een White Stripes-T-shirt. Maar eigenlijk moet je het niet voor me kopen, omdat het minstens 20 euro kost en dus duur is. Maar dat geeft niet. Ik ben al blij als jullie gewoon allemaal komen. Feest van zon, vreugde en liefde.

Ik hoop dat we rosébier aanschaffen, en klaprozen in de lege flesjes zetten.
Onverstandig bezig zijn is stiekem heel leuk. En ik moet lachen als ik naar mijn polsen kijk, want er zitten witte strepen op de plekken waar mijn armbandjes zaten toen de zon erop scheen.

Heb ik Je wel eens verteld dat ik Onvoorwaardelijk Veel van Je houd?

Hoge hakken en harembroeken

Ik snap nooit zo goed waarover ik me altijd zorgen maak.

Want het kost heel veel energie, en op een gegeven moment denk je: "Maak ik me daar nou écht zorgen om?", en dan voel je je een idioot. En het kost veel energie die ik veel beter voor andere zaken kan gebruiken. 

Toch gebeurt het. En ik kan er niks aan doen. 

Sorry aan alle mensen die eronder lijden. 

"The grass was greener

The light was brighter

Surrounded with friends

The night of wonder."

High Hopes - Pink Floyd. 

Ik denk niet dat ik deze lyrics ooit wil vergeten. Pink Floyd is tof. Heel erg tof. Je moet in een bepaalde zijnstoestand zijn om het echt lang te kunnen luisteren, maar ach. 

Zijnstoestand is een mooi woord. 

Schilderijen analyseren omdat het moet, is vervelend. Net als gedichten schrijven die moeten rijmen. 

Gedichten hoeven niet te rijmen. Mag wel, hoeft niet. 

Ik word opstandig van dingen die me opgelegd worden, maar ik denk dat dat normaal is.

Youtube-filmpjes die precies middenin een mooi nummer stoppen zijn ook vervelend. 

Overgecompliceerd+non-gecompliceerd = Werkt, want compensatie.

Non-gecompliceerd+non-gecompliceerd = Werkt waarschijnlijk ook, maar geen ervaring mee.

Overgecompliceerd+overgecompliceerd = Werkt totaal niet, chaos en drama all the way.

Misschien ben ik toch gek aan het worden, maar gebeurt het heel langzaam en kan de wereld zich eraan aanpassen. Hopelijk merk je er bijna niets van. Niemand, behalve ik. 

En ik zal dan lachen tegen de buitenwereld en thuis al mijn servies tegen de muur kapotsmijten. 

Ik krijg misschien een klein poesje en al bij de gedachte van zo'n klein, snorrend, bolletje pluis word ik blij. Wat een verschrikkelijk cliché is dit, maar dat kan me eventjes niets schelen. We hebben al een kat, Piep, en hij is de aller-allerliefste kat ter wereld. Ik denk dat dat er best twee kunnen worden, en beloof hierbij plechtig dat ik door de komst van het kleintje niet minder van Piep zal gaan houden. Erewoord. 

Jack White is god, en ik ga hierover met niemand in discussie, ik snap niet waarom opvallend veel leden van het andere geslacht een soort vreemde seksuele voorkeur hebben voor mijn hipsterbril, waarom zijn bananen geel, waarom er zoiets bestaat als een elektrische pepermolen is mij een raadsel, en cruësli is zowat de oplossing voor alles, alleen het woord al. 

Harembroeken met hoge hakken zijn ontzettend leuk(alleen de alliteratie al), en iedereen die over harembroeken zeurt mag voor mijn part een eind gaan fietsen.

Pleisters en stoelplaatjes.

Ik hoop dat we vanavond nasi met moksie metie eten want daar heb ik zin in.
Mijn vader is lief. Als ik me niet goed voel, schenkt hij met liefde een glas siroop voor me in, en hij haalt kibbeling als ik daar zin in heb. Kibbeling is jeugdsentiment. Of hebben jullie nooit 's winters op de markt voor de viskraam gestaan, je handen koud en nat omdat je steeds de knoflooksaus van je vingers aflikte?
Ik wel. En mosselen als de R in de maand zat.

Gisteren dacht ik na over hoe graag ik weer vier jaar oud wil zijn. Als je vier bent, is alles gááf. Je kan op je knie vallen en een gapende bloederige schaafwond hebben, maar als de pleister in kwestie een leuk plaatje heeft, is die pijn alweer snel vergeten en laat je vol trots iedereen je knie zien.
Behalve als je zo'n eigenwijs mormel bent als ik, en het niet uitmaakt dat je zo'n diep gat in je knie hebt dat je in principe het bot kan zien zitten, je gaat dus écht niet met zo'n lelijke huidskleurige pleister lopen(alle andere pleisters waren te klein). Nee, ook niet als je vader er een konijntje op tekent.
Ik vraag me af waarom ik me dit nog zo goed kan herinneren.

Herinneringen zijn rare dingen, en het is eng als je je ineens realiseert dat je sommige dingen niet eens meer wéét. Zoals dingen verleren. Ooit kon ik kraanvogels vouwen uit vierkante stukjes papier, maar dat ben ik verleerd.
Misschien is dat niet zo eng, maar stel je voor dat je op een dag wakker word en ineens niet meer weet hoe je moet lopen. Of fietsen. Of gitaarspelen.
En trouwens, ik vind het bijzonder verdrietig dat ik niet meer weet hoe je een kraanvogel vouwt, want kraanvogels vouwen is erg plezierig om te doen. Als is het maar omdat je iets plats verandert in iets niet-plats, oftewel iets 3D's(oh oh oh, dat klopt helemaal niet, hoe noem je dat?).

Ik was vorige week op mijn oude basisschool. Nostalgie is op zich al een mooi woord, maar in dat soort situaties wordt ook precies duidelijk wat het betekent. Alles wat vroeger zo groot leek, is nu ineens klein. De stoelen, de tafels, de juffen. De laatjes en de stoelplaatjes en de potloden en de spellingskaarten. En de juffen zijn ook klein en een stuk minder eng dan vroeger.
Ik miste het. De onbezorgdheid, en de werkweek en het maken van een verjaardagsklaender aan het begin van het jaar. En het op je stoel staan als je jarig was.

Nu zijn we groot, en maken we ons niet meer zorgen over hoe ons stoelplaatje eruitziet. Nu is het belanrijk dat ons haar goed zit en dat we goede cijfers halen.
Maar we mogen ook uit, en 's avonds naar het park, en narcissen in wijnflessen zetten en zelf kaarsjes aansteken, ook als onze moeder er niet is.
We mogen er zijn. En ik denk, dat we daar best bij stil mogen staan.

Mijn tapdansschoenen doen nog steeds pijn, maar ik hou zoveel van ze dat ik het negeer. En ik denk dat ik volgend jaar maar gewoon zomaar op mijn stoel ga staan als ik jarig ben.

Grom.

Ik geloof dat ik vandaag het beste in mijn bed had kunnen blijven liggen, want alles gaat mis.
Vervelend is dat.
 Ik sleepte mijzelf mijn heerlijk warme bedje uit('s ochtends ligt je bed altijd honderd keer lekkerder), kleedde me aan en sleurde me op mijn fiets. Bang dat ik te laat was, haastte ik me naar het Franslokaal. Er was niemand.
De lerares was te laat.
We hadden het eerste uur vrij.

Na dit zeer motiverende begin van de dag, werd het alleen maar erger. Ons was al weken verteld dat we deze woensdagmiddag vrij zouden zijn, vanwege mentortrainingen. Komt die godverdomme stomme zeehond met dat we het gemiste uur zullen inhalen in het vijfde uur, omdat zíj te laat was. Toedeloe.
Ahem.
Lot, dat is toch geen taal voor op internet?
Dat klopt, meestal is het erger. Maar dat terzijde.

Ik voel me zo stom dat ik een blogpost wijdt aan mijn misère op school. Wat verschrikkelijk cliché.
We zijn 's middags trouwens niet meer naar de les gegaan, voor wie zich dat afvraagt.

Morgen een leukere post, beloofd.

Beeldmateriaal afgelopen week.

A cup of strawberry leaves. 

Erg economisch en verstandig. Juist. 

Toch zoveel leuker dan economie!

Force of habit(:

Jules Deelder. Soms is het leuk om als toerist door Rotterdam te lopen.

Kapot station.

Find the differences(:

Iemand?

Toch ergens wel zielig, vind je niet?

Je zou maar 2000 poezen hebben. Zijn wel lekke goedkoop.

Lambrusco.

Meerkoetkuikens zijn verschrikkelijk lelijk, maar wel schattig. Op zich.

Cynthia's tattoo(door Lot)#1

#2

#3

Mijn oude basisschoolnaambordje, helemaal linksboven. Nostalgie!

Palen hebben ook truien nodig,

het is vast koud als je de hele dag stilstaat

..en het ziet er ook lekker knus uit. 

Tante Jopie. Schattig, lief, klein en doof.

De speech van tante Jopie. 

I could be mistaking, but I think my juice is staring at me.

De veranda. See what I mean?

De Lek.

Hotel Belvédère.

Tante Fietje met haar wintervoorraad.

omnomnomnom.

I bet your grandfather doesn't have an aubergine-couloured Bentley like mine(:

Mooie lichtval.

Winkelen in Schoonhoven.

DIY-suit, haha.

Heftig.

Hihi.

A rose is a rose is a rose.

Smokers in their natural habitat.

Sfeerbeeld China, faalfaal.

Stomste taartjes ooit.

Als je 's ochtends al zeiknatgeregend wordt, heb je wel een beetje zo'n voorgevoel dat dit niet de meest inspirerende dag ooit word. En dat was het ook niet.
Het was een niksige dag. Ook die moeten er zijn in het leven.

Mensen die altijd een weerwoord willen hebben zijn soms nogal vermoeiend. Vooral als je Nederlands les al je pauze aan het opslokken is, en je uiteindelijk geen pauze hebt en je ook nog eens te laat bij geschiedenis bent.
Joepie.

Zaterdag ben ik naar de verjaardag van mijn oud-oudtante geweest(Kan dat? Hoe noem je de oudtante van je vader?). Het was schattig. Ik had helemaal geen zin, en zo bijzonder was het niet, maar het was leuk dat ze bijna in extase was toen ze zag dat ik meekwam. Ze vierde het(ze werd 91, pff) in hotel Belvédère in Schoonhoven. Het is daar prachtig, gelegen aan de Lek, met een heel grote veranda om het hele hotel heen. Als ik later groot ben wil ik ook een huis met een veranda en dan kan ik lekker doen alsof ik Pippi Langkous ben. Alleen neem ik nooit een paard, maar dat is een ander verhaal.
Ik dwaal af.
Mijn vader en ik vonden het een uitstekend plan om even snel een kopje koffie daar te drinken, en vervolgens naar huis te gaan. We zaten daar tot half vijf.
Plan mislukt.
Ach, het is wel leuk om allemaal soort-van-familie te ontmoeten, alleen het een beetje jammer dat de gespreksonderwerpen zich beperken tot drie hoofdpunten:

-Het bijzonder kleurrijke "Wat-ben-je-groot-geworden"-spectrum, zij het in verschillende vormen, kleuren, maten en variaties;
- Mijn haarkleur. Schijnt bijzonder interessant te zijn, geen idee waarom. Vaak wordt verondersteld dat het nep is, lees: gevraagd of het echt is(ik denk dan; mijn wenkbrauwen zijn ook rood, duh, maar goed.).
-Referenties van mij naam naar de Bijbel. Lot schijnt ook een bijbelse figuur te zijn, nou, joepie. Voorzover ik weet is het een man. Ook joepie. Christelijke oude mensjes zien er lief uit, en dat zijn ze ook. Soms zijn ze alleen nogal vermoeiend.

Tante Jopie hield een speech, heel schattig. Met een schattig lief rijmpje op het eind. En een schattig lief blaadje in haar hand, opdat ze niet zou vergten wat ze moest zeggen. En dat deed ze ook niet. Schattig lief vrouwtje. Schattig.
Alleen zo doof als een kwartel(Zijn kwartel doof? Waar komt die uitdrukking vandaan?), dat wel.
Tante: "OCH KINDJE, LIEF NICHTJE, WAT FIJN DAT JE ER BENT, WAT BEN JE GRÓÓT GEWORDEN! WAT EEN LIEF NICHTJE, WAT LIEEEEEEF! HOE OUD BEN JE NU DAN?"
Lot: "Ik ben nu zestien, tante."
Tante: "KIND, JE BENT TOCH NOG GEEN TWINTIG?!"
Lot: "Nee tante, nee, ik ben zestien."
Tante: "OH, JE BENT DERTIEN, NOU PFOE HOOR, HET GAAT ZO HARD ALLEMAAL TEGENWOORDIG".

Zo zie je maar, je kan in een gesprek van drie minuten ineens drie jaar jonger worden. Tof.

Ik doe al twee dagen over deze post, en ik heb ook al een hele tijd geen foto's meer gepost. Ik denk dat mijn blogger-mojo een beetje een dipje heeft. Maar dat komt goed, superbeloofd. Want nu ik aan het typen ben, vind ik het toch echt wel fijn(:

Het is trouwens extra leuk om uit te gaan als je een hele dag bij je tante bent geweest. Zeker als je zomaar ineens twee ballen achter elkaar erinpoolt(hoe noem je dat? Als je bij poolen, wat ik nogsteeds grotemensenknikkeren-met-stokjes vind, er een bal in zo'n gat tikt?). Nouja, leuk dus. En dan wordt je wakker en denk je: "hee, ik heb mijn kleren nog aan". Wat best een vreemde gewaarwording is op de vroege ochtend, als je het mij vraagt.

Zijn er meer mensen die er ook niet tegen kunnen als de een of andere idioot meer dan één uitroepteken achter zijn/haar zin plaatst? Ik ga daar wel een béétje van schuimbekken hoor. Ik vind dat zó ontzettend nutteloos, hoeveel extra kracht moet je je zin bijzetten. Als je een goede zin hebt, heb je geen uitroeptekens nodig.

Mijn moeder zegt dat ik helemaal niet leuk met haar praat, en als ik daar zachtjes om grinnik, zegt ze dat ze me wel de hele dag gemist heeft, toevallig. Ze leest de makrokrantjes. Dat is heel bijzonder, want over het algemeen heeft ze een ontzettende hekel aan makrokrantjes.
Makrokrantje is een lekker woord om te zeggen. Kr, kr, kr.
Kr.

Hee, een robotstofzuiger.

Lambrusco.

Het is vervelend dat insecten zich tot licht aangetrokken voelen, ze vliegen letterlijk hun dood tegemoet. Buiten dat ik het gewoon irritant vind als je rustig een beetje in bed probeert te lezen, maar je wordt afgeleid door vliegbeestjes die rond je oren zoemen. En dan kan je je niet meer concentreren. Ik in elk geval niet.

Laat eten geeft een vakantiegevoel, alhoewel dat er wel voor zorgt dat je ook zodanig in die vakantiestemming komt, je erg, erg verdrietig wordt van het feit dat het helemaal geen vakantie is en je morgen weer gewoon naar school moet. En dat je niet in Zuid-Frankrijk of Spanje zit, maar gewoon in Rotterdam. 

Zucht.

Ik wil eigenlijk slapen, maar ik ben er te moe voor. Dat heb ik altijd zo ontzetten verwarrend gevonden dat ik heb besloten er maar niet verder over na te denken. Te moe om op te staan, allà. Maar te moe om te slapen...

Afijn.

We gaan waarschijnlijk naar Italië deze zomer. We zijn er al eens eerder geweest, wat erg leuk was. Ik denk dat ik het leukste van vakanties plannen herinneringen ophalen vind, en dan het liefst tijdens het avondeten. Want we zijn beslist niet vergeten dat Rink keihard uit de boom is gevallen, en dat Gijs en Lot tijdens een potje in-de-auto-spelen aan de handrem trokken, en bijna het paardenweitje indonderden. Gelukkig stond er een hek. Sorry paard. Sorry auto. Sorry hek. Sorry Enyo.

Random fladders:

Parkeerterreinen. Supermarkten. Madeliefjes. Parken. Rum. Centraal Station. Appelmoes. Telefoons. Takjes. Kippenvel. Foto's. Krullen. Pringles. Lambrusco. Sokken. Vesten. Boterhammen. Vlekken. Spierpijn. Klimmen. Struiken. Meerkoeten. Nestjes. Slapende ledematen. Tandenborstels. Afscheid.

Soms denk ik dat de wereld niet bestaat, en wij dus helemaal niet echt zijn. Dat is zo ontzettend vreemd dat je  de gedachtes die dat oproept maar gelijk moet verdringen, anders slaap je een nacht niet. 

En dat wordt al de zoveelste keer. 

Skittles uit Parijs.

Ik moet hier niet over na gaan denken, dan word ik gek. 

Ik weet niet wat ik met Je aan moet, sorry. Ruzie is wel het laatste wat ik met Je wil, maar hoe anders?

Jij zegt dat ik verwarrend ben, maar heb Je wel eens naar Jezelf gekeken. Make up your mind, ik kan het niet voor Je doen. Ik wou dat het anders was. Dat het anders is. Maar dat is het niet, en ik weet niet of er ooit iets zal veranderen. Weet Je dan niet dat je maar één woord tegen me hoeft te zeggen, me maar een keer hoeft aan te kijken, en je hebt me van m;n voetstuk af. Je doorbreekt mijn muur, kijkt dwars door me heen. Ik hoef niks te zeggen en je weet wat ik denk. Ik vind Je eng, soms. Hoeveel controle Je over me hebt, en hoe Je dan ineens weer weg bent. 

Weg. 

Kwijt. 

Als Jij er zin in hebt. 

En ik heb hier duizend keren met tranen aan mijn oogharen gezeten, boeken over Je volgeschreven. Gedichten en liedjes. Of alleen maar je naam. 

Ik vraag me af hoe Je bent over twintig jaar. Of Je nog steeds hetzelfde warhoofd bent, of juist Je hele leven al hebt uitgepland. Ik moet dit niet opschrijven, want nu ga ik erover nadenken. Maar dat deed ik toch al. 

Vaak. 

En lang. 

Nu verdwijn Je alweer, en ik vraag me af voor hoe lang. 

Of je boos op me bent of niet. 

Ik weet niet of ik boos op jou ben. Ik zou het je willen vertellen, maar ik zou hoe dan ook liegen omdat ik het niet weet. 

Jij zegt dat ik nooit tijd voor je heb, en dat ik waar. Maar dat wil niet zeggen dat ik daar blij van word.

Of Je me nou gelooft of niet. 

Foto's Meivakantie.

Koninginnedag.

Straight Unicorn!

Like everyone should. Thanks Bas(:

Zonsondergang on Hellevoetsluis. <3

Volluk.

Giga leren jack-approval. Thanks Hidde(:

ZOEF.

Walter van Straight Unicorn, dikke groupieeee.

Human Observation.

Mrak op z'n mooist.

Ik ben ook Koninginnedaggerig!:D

Broodkubussen. Just sayin'.

Hey gorgeous!

Dorkiness#1

Meneer Hamster=Komma.

Elmer!

Random miniboerderij.

<3.

In de categorie: Je-moet-toch-wat-als-je-op-je-bus-moet-wachten.

Mooie blikjes.

Duif vs. Huzarensalade.

Hond vs. Kat vs. Hond.

Dorkiness#2

Mooie glaasjes, tee hee.

Noa ft. LotBril.

Stampijs<3.

Lieve

Sokken.

Ik vind mezelf nog steeds zielig.

Oplossing voor alles.

Ewww.

No pun intended.

Kwijl, kwijl.

Alleen al om de kleurtjes.

Happy days.

HAHAHA.

Zielig.