Pleisters en stoelplaatjes.

Ik hoop dat we vanavond nasi met moksie metie eten want daar heb ik zin in.
Mijn vader is lief. Als ik me niet goed voel, schenkt hij met liefde een glas siroop voor me in, en hij haalt kibbeling als ik daar zin in heb. Kibbeling is jeugdsentiment. Of hebben jullie nooit 's winters op de markt voor de viskraam gestaan, je handen koud en nat omdat je steeds de knoflooksaus van je vingers aflikte?
Ik wel. En mosselen als de R in de maand zat.

Gisteren dacht ik na over hoe graag ik weer vier jaar oud wil zijn. Als je vier bent, is alles gááf. Je kan op je knie vallen en een gapende bloederige schaafwond hebben, maar als de pleister in kwestie een leuk plaatje heeft, is die pijn alweer snel vergeten en laat je vol trots iedereen je knie zien.
Behalve als je zo'n eigenwijs mormel bent als ik, en het niet uitmaakt dat je zo'n diep gat in je knie hebt dat je in principe het bot kan zien zitten, je gaat dus écht niet met zo'n lelijke huidskleurige pleister lopen(alle andere pleisters waren te klein). Nee, ook niet als je vader er een konijntje op tekent.
Ik vraag me af waarom ik me dit nog zo goed kan herinneren.

Herinneringen zijn rare dingen, en het is eng als je je ineens realiseert dat je sommige dingen niet eens meer wéét. Zoals dingen verleren. Ooit kon ik kraanvogels vouwen uit vierkante stukjes papier, maar dat ben ik verleerd.
Misschien is dat niet zo eng, maar stel je voor dat je op een dag wakker word en ineens niet meer weet hoe je moet lopen. Of fietsen. Of gitaarspelen.
En trouwens, ik vind het bijzonder verdrietig dat ik niet meer weet hoe je een kraanvogel vouwt, want kraanvogels vouwen is erg plezierig om te doen. Als is het maar omdat je iets plats verandert in iets niet-plats, oftewel iets 3D's(oh oh oh, dat klopt helemaal niet, hoe noem je dat?).

Ik was vorige week op mijn oude basisschool. Nostalgie is op zich al een mooi woord, maar in dat soort situaties wordt ook precies duidelijk wat het betekent. Alles wat vroeger zo groot leek, is nu ineens klein. De stoelen, de tafels, de juffen. De laatjes en de stoelplaatjes en de potloden en de spellingskaarten. En de juffen zijn ook klein en een stuk minder eng dan vroeger.
Ik miste het. De onbezorgdheid, en de werkweek en het maken van een verjaardagsklaender aan het begin van het jaar. En het op je stoel staan als je jarig was.

Nu zijn we groot, en maken we ons niet meer zorgen over hoe ons stoelplaatje eruitziet. Nu is het belanrijk dat ons haar goed zit en dat we goede cijfers halen.
Maar we mogen ook uit, en 's avonds naar het park, en narcissen in wijnflessen zetten en zelf kaarsjes aansteken, ook als onze moeder er niet is.
We mogen er zijn. En ik denk, dat we daar best bij stil mogen staan.

Mijn tapdansschoenen doen nog steeds pijn, maar ik hou zoveel van ze dat ik het negeer. En ik denk dat ik volgend jaar maar gewoon zomaar op mijn stoel ga staan als ik jarig ben.