Lakens, enkels en sokken.

Ben ik de enige die wil dat op dit moment de hemel breekt en het keihard gaat regenen?
Ik hoop van niet.
Het is benauwd, te warm om iets te doen. Om elk koel zuchtje wind te vangen heb ik maar alle ramen in deze kamer opengezet, wat niet veel meer oplevert dan foto's die omwaaien en mijn houten vogelkooitje dat in het kozijn hangt begon heel wild rond te draaien. Ik wilde er een filmpje van maken, maar ik was te laat.
Jammer.
Het was een mooi gezicht.

Morgen begint alles weer. Dat is zo vervelend dat ik er eigenlijk niet eens over na wil denken, maar dat gaat nogal vanzelf. In dat opzicht is het hebben van een brein wel heel irritant. Als je ergens aan wil denken lukt dat alleen maar soms, maar raak je(lees: ik)constant afgeleid. En als je ergens niet, maar ook echt ab-so-luut niet aan wil denken, krijg je niets anders in je hoofd dan datgene dat je juist niét in je hoofd wil hebben. Dat klopt niet, maakt geen sense, is oneerlijk en gemeen. Net als het leven, eigenlijk.
Als je erover nadenkt.
Wat je waarschijnlijk doet, ook als je dat niet wil. Snap je?
Ik ook alleen maar soms, hoor. Als het te moeilijk wordt moet je naar The White Stripes gaan luisteren.
Wat sowieso een oplossing voor heel erg veel dingen is, als je het mij vraagt.

Jongens zijn altijd asociaal. Geroosterde krentenbollen helpen wel een beetje, maar het zal altijd zo blijven.

Weet je wat leuk is, als je helemaal zo met je lepel gaat stampen en roeren in je ijs, en dan wordt het helemaal zompig en het geluid dat dat maakt is gorgeous, superranzig, maar gorgeous. Happy times.♥


Dit postte ik vanochtend op facebook. Ja, ik denk wel dat ik een addict ben, hoe beschamend het ook is om toe te geven. Ach. Van stampen in je ijs wordt je blij, het is gewoon waar. Met je lepel dan. Alhoewel ik stiekem ook wel denk dat het met je voeten ook erg, erg leuk kan zijn. 
Niet dat ik het ooit heb uitgeprobeerd. 
Maar ik zou het wel willen. 


Soms snap ik niet hoe Je sommige dingen kan zeggen. Ze zijn aanstootgevend, lomp en kwetsend. Misschien stel ik me aan, maar ik voel me nog steeds ongelukkig. Ik kon er niks aan doen, en dat weet Jij ook. Het doet nog steeds pijn trouwens. En helemaal niets voor Jou. 


De voorstelling van gister was gelukkig maar een klein beetje een drama, en dat was fijn. De zaal was net een magnetron, ik heb mijn enkel vermoord, en iemand neergeschoten. We hebben gelachen. Om elkaar, om onszelf en gewoon omdat we er zin in hadden. En daar ging het volgens mij ook om. 




De iepenzaadjes waaien zo mooi in spiralen op, en mijn haar zit er vol mee als ik door de stad heb gefietst. Ze kleven aan de staart van de kat, aan je voetzolen, ze liggen overal. En je vindt ze op de raarste plekken terug. Helicopterzaadjes zijn nog steeds een van de leukste dingen die er bestaan. Kleine wonderen, vind ik ze. Hoe overdreven dat ook klinkt, en ik weet heus wel dat ze zo mooi kunnen helicopteren omdat de ene kant zwaarder is, maar ik vind het nog steeds echt toffe dingen. 
Wie bedenkt er nou zoiets. Ik niet hoor. 
En ik heb vroeger zoveel plezier aan die dingen beleefd. 
Stiekem, als ik alleen ben en er eentje zie liggen, pak ik 'm op en gooi ik hem zo hoog mogelijk omhoog. 
Dan duurt het langer voordat -ie beneden is, en kan ik er langer naar kijken.


De lakens hangen buiten te drogen omdat het warm is. Omdat ze aan het enige droogrek dat we hebben hangen, heeft mijn moeder de sokken overal door het huis heen te drogen gelegd en het ziet er lief uit.


's Nachts in het park je shirt uittrekken is best wel een ervaring.