Lambrusco.

Het is vervelend dat insecten zich tot licht aangetrokken voelen, ze vliegen letterlijk hun dood tegemoet. Buiten dat ik het gewoon irritant vind als je rustig een beetje in bed probeert te lezen, maar je wordt afgeleid door vliegbeestjes die rond je oren zoemen. En dan kan je je niet meer concentreren. Ik in elk geval niet.

Laat eten geeft een vakantiegevoel, alhoewel dat er wel voor zorgt dat je ook zodanig in die vakantiestemming komt, je erg, erg verdrietig wordt van het feit dat het helemaal geen vakantie is en je morgen weer gewoon naar school moet. En dat je niet in Zuid-Frankrijk of Spanje zit, maar gewoon in Rotterdam. 

Zucht.

Ik wil eigenlijk slapen, maar ik ben er te moe voor. Dat heb ik altijd zo ontzetten verwarrend gevonden dat ik heb besloten er maar niet verder over na te denken. Te moe om op te staan, allà. Maar te moe om te slapen...

Afijn.

We gaan waarschijnlijk naar Italië deze zomer. We zijn er al eens eerder geweest, wat erg leuk was. Ik denk dat ik het leukste van vakanties plannen herinneringen ophalen vind, en dan het liefst tijdens het avondeten. Want we zijn beslist niet vergeten dat Rink keihard uit de boom is gevallen, en dat Gijs en Lot tijdens een potje in-de-auto-spelen aan de handrem trokken, en bijna het paardenweitje indonderden. Gelukkig stond er een hek. Sorry paard. Sorry auto. Sorry hek. Sorry Enyo.

Random fladders:

Parkeerterreinen. Supermarkten. Madeliefjes. Parken. Rum. Centraal Station. Appelmoes. Telefoons. Takjes. Kippenvel. Foto's. Krullen. Pringles. Lambrusco. Sokken. Vesten. Boterhammen. Vlekken. Spierpijn. Klimmen. Struiken. Meerkoeten. Nestjes. Slapende ledematen. Tandenborstels. Afscheid.

Soms denk ik dat de wereld niet bestaat, en wij dus helemaal niet echt zijn. Dat is zo ontzettend vreemd dat je  de gedachtes die dat oproept maar gelijk moet verdringen, anders slaap je een nacht niet. 

En dat wordt al de zoveelste keer.