Skittles uit Parijs.

Ik moet hier niet over na gaan denken, dan word ik gek. 

Ik weet niet wat ik met Je aan moet, sorry. Ruzie is wel het laatste wat ik met Je wil, maar hoe anders?

Jij zegt dat ik verwarrend ben, maar heb Je wel eens naar Jezelf gekeken. Make up your mind, ik kan het niet voor Je doen. Ik wou dat het anders was. Dat het anders is. Maar dat is het niet, en ik weet niet of er ooit iets zal veranderen. Weet Je dan niet dat je maar één woord tegen me hoeft te zeggen, me maar een keer hoeft aan te kijken, en je hebt me van m;n voetstuk af. Je doorbreekt mijn muur, kijkt dwars door me heen. Ik hoef niks te zeggen en je weet wat ik denk. Ik vind Je eng, soms. Hoeveel controle Je over me hebt, en hoe Je dan ineens weer weg bent. 

Weg. 

Kwijt. 

Als Jij er zin in hebt. 

En ik heb hier duizend keren met tranen aan mijn oogharen gezeten, boeken over Je volgeschreven. Gedichten en liedjes. Of alleen maar je naam. 

Ik vraag me af hoe Je bent over twintig jaar. Of Je nog steeds hetzelfde warhoofd bent, of juist Je hele leven al hebt uitgepland. Ik moet dit niet opschrijven, want nu ga ik erover nadenken. Maar dat deed ik toch al. 

Vaak. 

En lang. 

Nu verdwijn Je alweer, en ik vraag me af voor hoe lang. 

Of je boos op me bent of niet. 

Ik weet niet of ik boos op jou ben. Ik zou het je willen vertellen, maar ik zou hoe dan ook liegen omdat ik het niet weet. 

Jij zegt dat ik nooit tijd voor je heb, en dat ik waar. Maar dat wil niet zeggen dat ik daar blij van word.

Of Je me nou gelooft of niet.