Sinaasappels.

Cynthia belde me net en ze is net zo ziek als ik. Lachen.
Ik lig al drie dagen op te bank kookprogramma's te kijken en alles doet pijn. Kookprogramma's zijn leuk. Maarja, alles wat met eten te maken heeft is leuk.

Ik ga over.
Geen 4 havo meer.
Geen maatschappijleer meer.
Geen Remijn meer.
Wauw.
Ik dacht echt niet dat dat zou gebeuren en ik ben zo, zo blij.

Beetje jammer dat ik nu ziek ben want ik wil gelijk feestjes geven en winkelen en in het park liggen.
Maar dat kan dus niet. Stom.

Mijn moeder heeft allemaal reisgidsen gekocht voor op vakantie, en vertelt me nu de hele tijd allemaal weetje over Letland. Aandoenlijk.

Ik wil dat het heel even vrijdag is en dan heel lang zondag.

Busfrustraties.

Jongens poetsen allemaal op dezelfde manier hun tanden. Ze pakken hun tandenborstel, knijpen vervolgens de tandpastatube in kreukels i.p.v. hem op te rollen, grijpen dan de kraan/handdoekenrekje/wastafel vast en raggen de borstel over hun tanden terwijl ze naar beneden kijken. Soms stoppen ze even, kijken met een verwonderde blik naar zichzelf in de spiegel terwijl hun tandenborstel nog in hun mondhoek bungelt, schikken wat haren op hun hoofd en gaan weer door met poetsen.

Ik zag laatst twee meisjes naast elkaar fietsen, en eentje had een milkshake met twee rietjes erin vast. Terwijl ze fietsten namen ze omstebeurt een slokje. Het zag er lief uit.
Ik weet trouwens niet zeker of het een milkshake was, maar het lijkt me wel het meest logische om te delen terwijl je op de fiets zit. Toch?

Ik zat vamiddag in de metro en bij Slinge stapte er een groepje vrouwen in. Ze droegen allemaal harembroeken met panterprint en ik moest lachen om de uniformiteit ervan.

Mijn moeder heeft gewone polenta in plaats van snelkookpolenta gekocht en nu moeten mijn bovenarmen en handen lijden. Stiekem heb ik er wat zout doorheen gegooid zodat die niet zo smakeloos wordt zoals de vorige keer. Amerikaanse familiefilms zijn eigenlijk wel een beetje vervelend. Al is het alleen maar omdat die kinderen veel te blond en veel te guitig zijn. Maar ze dansen wel vaak op leuke oude rocknummers.

Lieve non-volgers, als die bestaan, door een technisch wonder is het nu mogelijk om mijn onzinverhaaltjes te volgen zonder dat je een account aan hoeft te maken. Enige wat je hoeft te doen is je e-mail bovenaan in te vullen en ik rol zo je mailbox in. Bij wijze van spreken dan.

Cat Face.

Het is herfst in de zomer, en hoewel ik erg van herfst houd, vind ik dat toch gemeen van de natuur.
Het is niet eens écht herfst, maar gewoon een heleboel regen. Herfst is mooi want roodbruin en geel en goud en blaadjes op de grond die leuk kraken en appels die van de bomen vallen.
Dit is treurige mensen in zomerjurkjes die droevig naar buiten staren om vervolgens de beslissing te moeten nemen toch maar weer een spijkerbroek en dichte schoenen aan te trekken. Wat een feest.

Het is grappig hoe een combinatie van factoren altijd leiden tot dezelfde situatie. Waarna erop die situatie wordt voortgebreid, en nog eens, en dan heb je je uiteindelijke resultaat. Nee, ik snap deze zin ook niet. Maar ik begrijp wel wat ik bedoel. Geloof ik.

Mijn linkerbeen zit onder de blauwe plekken en mijn rechter onder de muggenbulten. Eigenlijk moet ik dus dankbaar zijn dat het regent, want dan moet ik een lange broek aan ziet gelukkig niemand het.

Beetje jammer als je dan naar dansles gaat in alleen je shorts ondat je je legging vergeten bent en er ineens een fotograaf voor je neus staat. Ik ben niet fotogeniek.

Donderdag hadden we een optreden en het was leuk. Ondanks dat het podium heel wat te wensen overliet.

De hele hectiek voor een voorstelling is op een rare manier bijzonder prettig. 

Ik zie net dat ik ook muggenbulten op mijn gezicht heb. Classy. 

Clicky tops.

De hemel brak. Dikke druppels vielen op mijn neus en doorweekten mijn schoenen, liepen over mijn lippen door mijn hals in mijn beha, en het was koud. In dat soort weer wil ik alleen maar zielige liedjes luisteren, wat eigenlijk niet goed voor mijn gemoedstoestand is. Ik heb dan heel erg zin om te huilen, maar dat lukte niet , en het gevoel dat je tranen vastzitten is misschien nog wel vervelender dan als je moet niezen maar het lukt niet.
Regen ruikt lekker. Naar schoon en naar aarde en naar nat haar. Als je je moedeloos voelt heeft het wel iets troostends. Ja, ik voel me moedeloos. Maar vooral moe.

Het zou prettig zijn als mijn ouders eens naar me luisterden, want soms is het heel vermoeiend om te blijven herhalen wat je nou precies dit weekend gaat doen. Ook vind ik niet dat ze er flauw over mogen doen, want na morgenmiddag klokslag half vijf(eerder als ik geluk heb), heb ik een soort van vakantie. Da-ag, verantwoordelijkheden.

Ik kijk Friends en ik moet niet eens heel hard lachen om Joey die Frans probeert te praten.

Ik wil niet meer en ik word moe van iedereen die meer van me verwacht dan waartoe ik in staat ben.

Hou nou gewoon eens een keer op met praten, alsjeblieft. Laat me gewoon eventjes, voor heel even. Okee?

Ik heb eigenlijk medelijden met de jongen die me economiebijles geeft, want het is vast een hele lieve jongen. Ik merk gewoon aan hem hoe frustrerend hij het vindt dat ik dingen vergeet en niet snap en door elkaar haal, en dan kijk je hem aan en dan kijkt hij terug met zo'n verontschuldigend glimlachje waarvan je het liefst op de tafel wil gaan staan en op je economieboek wil springen. Aan de andere kant vind ik het zieliger voor mij omdat hij nogal een druif is, en geen les kan geven. Ach.

Biedt iemand zich aan om vannacht bij me te slapen, om te zeggen dat ik een leuke pyjama aanheb en die het niet erg vindt dat er 's ochtends eyeliner op mijn neus zit? Liefst iemand met een schouder waar mijn hoofd op past, en mijn hoofd is best klein, dus dat kan vast wel. Ik ben best lief hoor, als ik slaap. Ik heb al in geen tijden meer mensen geslagen en snurk maar heel zachtjes. Ik beloof dat ik de volgende ochtend ontbijt voor je zal maken. Ja? Nee?

Een uur buiten het STC wachten, in de regen en de wind, is koud. Heel. Erg. Koud.

Edit.

Het is trouwens Louis Theroux, niet Theron.

CKV

Ik ben zo ontzettend vreselijk moe en ik moet nu een column voor Cynthia schrijven waar ik dus totaal geen inspiratie voor heb, en ik moet vanavond en morgenavond en overmorgenochtend heel veel economie leren en daar heb ik geen zin in.

Ik wou dat het weekend was.

Ik wou dat ik vakantie had.

Ik wou dat mij eens een keer een goede nachtrust gegund wordt.

Ik wou, dat alles net zo leuk was als in een tijdschrift.

Cynthia leest m'n column straks wel. Wat een blindelings vertrouwen. Arm kind.

Vandaag begint de zomer officieel en het is ontzettend koud. Ik heb notabene zelfs net warme chocomel gehaald omdat ik het zo koud had. Niet leuk. Zon, waar ben je?
Misschien is de zon er niet omdat ze al heel veel geschenen heeft aan het begin van het jaar en is ze nu op.
Zou lullig zijn.

Ik vind dat ik een liefdesgedicht moet schrijven, maar dat kan ik helemaal niet. Althans, ik kan het soms. Maar op een gegeven moment ben ik het zo zat dat ik ze niet afmaak, en nu heb ik al een hele collectie aan onafgemaakte liefdesgedichten.

Triest, eigenlijk.

Tro(o)s(t)tomaten.

Best typisch hoe ik elke keer als ik weer een miljoen tussenuren heb op school, of gewoon een nutteloze les in de mediatheek, ik een nieuwe blog schrijf. Dit is nu al de vierde keer.
Maarja, facebook is hier geblokkeerd, dus we moeten toch wat.

Ik blijf misschien zitten dit jaar, als ik mijn economie niet goed maak. Ik vind het eigenlijk helemaal niet zo erg als ik het zou moeten vinden, en dat voelt vreemd. Maar ik denk dat dat is omdat het jaar al voorbij is voordat je er erg in hebt.
Eigenlijk vind ik het niet erg als ik blijf zitten, alleen dat ik dan nog een jaar langer moet wachten om me aan te melden vvoor de vooropleiding van de kunstacademie hier in rotterdam. Ik wil illustratie gaan doen.

Dat van dat ik me verveel op school is niet meer waar, trouwens. Ik zit nu gewoon thuis, of liever lig, in mijn lieve oude bed, dat de basis was voor heel veel dingen in mijn leven. Ik wil een nieuwe.

Morgen is het de langste dag van het jaar. Of was dat 21 juli?

Het leven is soms makkelijker als mensen niet alles persoonlijk opvatten en dingen gewoon eens laten rusten. Inzien dat ze toch wel goedkomen, dat het nu even niet het goede moment is, en dat ze veel beter hun energie kunnen gebruiken voor belangrijker dingen. En niet alles gelijk als een persoonlijke aanval zien. En dat ze vooral niet overhaast ineens allemaal vage dingen moeten gaan roepen waarvan ze de betekenis niet weten. Zou prettig zijn.

Zou ook prettig zijn als die bergketens zo vriendelijk willen zijn zich van mijn gezicht te verwijderen, graag vóór dit weekend. Ik lijk wel een krentebol.
(Krentenbol?)
Nouja.

Het is naar als je moeder van die stomme vragen stelt waar je geen nee op mag antwoorden. Ik bedoel maar. Stel die vraag dan niet. Duh. Over nutteloosheid gesproken.

Ik heb zin om in een weiland te liggen. Of beter, in een berg stro. Ik houd van stro. Het ruikt lekker, en als je er een tijdje doorheen hebt liggen rollen zit het in je haar en in je kleren, en dan lijkt het alsof je hele spannende avonturen hebt beleefd. Wat helemaal niet zo hoeft te zijn. Maar de illusie kunnen opwekken is prettig.

Donkergroen is een mooie kleur. Ik accepteer een soort van het feit dat mijn haar krult. Mensen die naar stro ruiken zijn per definitie fijn. De techniek bij ons op school is echt, echt heel slecht. Gelukkig kunnen ze wel aardappelpuree maken, als vermoed ik dat die stiekem toch nep was. Louis Theron is een goede documentairemaker.

Ik denk dat ik Louis Theron's naam verkeerd heb gespeld, maar ik ben te lui om het op te zoeken. En er zit een mug in mijn kamer.

Schaaps.

Dingen die ik dit weekend geleerd heb:

- Als je gitaar wil spelen is het niet belangrijk of je het daadwerkelijk kán, je moet alleen de juiste houding zien te vinden, je haar laten groeien en heel moeilijk kijken alsof je weet wat je aan het doen bent.
-Het meervoud van koe is koeten, het meervoud van paard is paardten, het meervoud van schapen is schaaps. Een vlok koeten is een koei.
(ik weet niet precies waarom, maar ik heb altijd de neiging om meervoud met dt te schrijven)
-Van Hellevoetsluis naar Brielle fietsen in het donker is heel mooi, behalve in bepaalde gemoedstoestanden en dan is het gewoon stomvervelend.
-Pasta eten om drie uur 's nachts is bijzonder prettig.
-De volgende ochtend heel erg vroeg wakker worden omdat je heel hard je best aan het doen bent niet tussen het bed en de muur te vallen iets minder.
-Ik ben heel goed in mensen niet wakker maken.

Cynthia zag er veel te mooi uit zaterdag, ik kreeg er zowat een minderwaardigheidscomplex van. Ik ga uit op kisten, komt zij met d'r hoge hakken en lippenstift. Gemeen hoor. Maar het was wel leuk. Tip voor alle mensen met Heel Weinig Geld: Koop een zooi euroshopperbier, zorg dat je een vriendin bij je hebt die een tas bij zich heeft die veel te groot is om mee uit te gaan, gooi daar je bier in, ga naar de kroeg, koop daar één biertje(of beter: zorg dat iemand anders 'm voor je koopt), en hou de hele avond je glas bij je. Als je zin hebt in bier, vraag je Vriendin met Tas om haar Tas, haal er op een onopvallende manier een blikje uit en schenk je glas weer vol.
Bedank mij niet, bedank Hidde voor dit idee.

Het is leuk om een weekend even helemaal weg te zijn en je bezig te houden met dingen die helemaal niet persé hoeven, toch jammer dat je dan op je kop(rare uitdrukking)krijgt als je thuiskomt, omdat je eigenlijk nog heel veel dingen wél moet. Maar ik ben vanochtend om zes uur opgestaan, dus eigenlijk ben ik heel goed bezig. Of iets in die richting. Niet dat het ooit goed is, maar dat doet er volgenhs mij niet toe. Volgens mijn ouders dan.

Stom dat je heel hard kan hopen dat alles wel goed komt, maar dat dat nooit helemaal vanzelf gaat.

Zaterdagmorgen, zonder zorgen.

Ik sneed vanochtend een croissantje(krozant)doormidden en genoot van het gekraak van de bovenkant dat ophield toen het mes tot de zachte binnenkant was doorgedrongen. 

Wat een psychopatische zin was dat. 

"Ben je gelukkig?

Gelukkig niet."

Clichés kunnen óók leuk zijn.

De laatste schoolweken zijn altijd zo ontzettend nutteloos. Ik houd er niet zo van om me nutteloos te voelen, en die nutteloosheid adem je zo ongeveer in hier op school. Het slaat echt helemaal nergens meer op. Vandaag kwam ik naar school voor een film, een tussenuur en een toets. En voor een PO dat ik al bijna afheb en thuis opgeslagen is, zodat ik nu mijn tijd maar vul met onzin opschrijven.

Ik vind het leuk dat mensen het leuk vinden dat ik onzin opschrijf(:

Ik wil dat het weekend is, ik wil even een paar dagen ertussenuit en alleen maar leuke dingen doen en dat ik me dan helemaal niets aan hoef te trekken van wat andere mensen ervan vinden. Ha.
Maar dat is het nog niet, en ik moet nog anderhalve dag wachten voordat het eindelijk zover is. Grrr.

Ik snap mezelf niet. Ik raak gefrustreerd en ik word ontzettend ongeduldig omdat het nog geen weekend is, maar ik kan uren prutsen boven een tekening op het allerkleinste detail. Dáár heb ik dan wel weer geduld voor. Ik kan uren prustsen zonder dat ik ergens mee opschiet, maar anderhalve dag wachten is teveel. Hmm.
Ik word soms zo moe van mezelf. Maar then again, wie niet?

(Daarmee bedoel ik dat volgens mij iedereen wel eens moe van zichzelf wordt, niet dat iedereen constant moe van mij wordt.)

Ik vind het heel leuk dat Cynthia al een kwartier hardop lacht om de dingen die ik op deze blog schrijf, en ook van het feit dat ze blijft herhalen dat ik 'fantastisch' schrijf. Ik moet even iets over Cynthia zeggen. Cynthia is een week jonger dan ik, iets kleiner en in haar linkeroog zit een bruin driehoekje. Iedereen die haar voor het eerst ziet zegt daar iets over, en ik kwam er laatst achter dat Boke óók twee verschillende ogen heeft, maar dat is een ander verhaal.
Soms is het bizar om te merken hoeveel we op elkaar lijken. We denken hetzelfde, irriteren ons aan dezelfde dingen en aan elkaar, als we weten dat we ons niet zo moeten aanstellen. We hebben nog nooit ruzie gemaakt.
Gadverdamme, wat een zoetsappig cliché. En het ergste is nog, dat het allemaal waar is ook.
Ik vind het niet erg als ze gewoon mijn tas openritst om vervolgens mijn make-uptasje te plunderen, terwijl ik normaal zo'n controlfreak ben die van iedereen verwacht dat ze het vrágen voordat ze iets willen hebben. Joepie, opvoeding. Maar daar klaag ik wel een andere keer over.
Als ik bij Cynthia blijf slapen, haalt haar moeder speciaal voor mij noedels, zodat ik die als ontbijt kan eten. Haar vrienden zijn vrienden van mij geworden, en als we in Brielle gaan stappen word ik zelfs soms herkend. Ik weet de weg door het dorp, omdat ik een keer absurd lang op mijn bus moest wachten, en ik kom zonder fouten bij Cynthia's huis. Terwijl ik normaal het richtingsgevoel van een pak vanillevla heb.
Als ze sterft, sterf ik niet lang daarna. Ik kan me niet voorstellen dat het ooit tussen haar en mij gaat veranderen, en stiekem hoop ik dat ze nog single is op haar 40ste, zodat we tenminste kunnen trouwen.

Wanneer je beseft dat je hoofd leger en rustiger aan het worden is, word het leven weer een stuk aangenamer. Ik hoef niks, ik moet niks, ik kan alles doen wat ik wil, met iedereen die ik wil. Dat is zo'n prettige gemoedstoestand.

Iedereen die geslaagd is; gefeliciteerd!

Fin.

Ik houd van nieuwe schriften. Je slaat ze open, de kaft kraakt omdat ze zo lang dicht hebben gezeten en de pagina's zijn nog helemaal wit en zacht.
Totdat je erop schrijft, natuurlijk. Wat niet slecht is, onbeschreven pagina's beschrijven is leuk. Maar toch verbreek je een beetje de betovering van de nieuwheid van dat schrift. Dan is het namelijk niet nieuw meer, en de kaft zal ombuigen zodat hij niet meer kraakt.

Zelfde met nieuwe sokken, alhoewel je daar niet op schrijft(?). De eerste keer dat je ze aantrekt zijn ze nog helemaal nieuw en fluf en zacht en fijn, en dan gooi je ze in de was en vervilten ze en worden ze oud en misschien krimpen ze wel. En er komen gaten in, wat je niet eens doorhebt totdat je je schoen uittrekt en je tenen je begroeten. Tenen zijn raar.

Sommige dingen eindigen opeens, en dan voel je je raar. Omdat je wel verdrietig bent, maar niet zo goed weet wat je nou precies met jezelf aanmoet en je dus daarom maar The Matrix gaat kijken met lieve mensen en ijs eten. Wat wel helpt, hoor.

Dilemma.

Zeg iets. Zeg gewoon iets.
Iets doorslaggevends, iets wat alles op zal lossen, iets definitiefs, iets liefs.
Iets moois. Desnoods iets pijnlijks.
Maar doe godverdomme niet alsof je naam haas is, ik weet zelf ook wel dat het gemakkelijker is om te doen alsof je van niets weet. Heb Je oogkleppen op? Zie Je dan niet, dat er iets aan de hand is?

Iets.

Niets.

Niets.

Bedhaar.

Ik wil ergens een kamer binnenlopen met alleen wit ondergoed met zwarte stipjes en een veel te groot overhemd aan, en Jou dan zomaar tegenkomen.

Schelpjes in lege ijstheepakken.

Mijn onderste helft is een kreeft. Mijn rechterzijheup en -bil zijn helemaal verbrand. Mijn linker zijheup en dito bil ook, maar dat is minder erg. En een stukje van  mijn rechteronderschouder.

Maar wat was het leuk.

Vrienden, familie, eten, muziek, drank, nachtelijke strandervaringen. Als je gewoon even de kans hebt om een paar dagen te delen met alle mensen waar je van houdt. Als je 's nachts met zijn allen naar het strand gaat, zomaar ineens het lef hebt om serieus een lied te gaan zingen waar iedereen bij is en iedereen je kan horen en dat het dan ook nog eens aardig klinkt. Als je 's nachts in slaap valt tussen veel te veel mensen in een te kleine ruimte maar het toch voor elkaar krijgt op een gegeven moment in slaap te vallen. Als 's ochtends alle zonnebloempitjesschilletjes over het hele veld verspreid liggen en je daarom moet lachen. Als er mensen bestaan die daadwerkelijk van je houden.
En dat alle mensen uit verschillende vriendengroepen elkaar leren kennen en elkaar aardig vinden.

Ik kreeg een cola van Hakan(zonder dat hij me wegstuurde), het liefste armbandje ooit van Cynthia en bovenal heel veel Liefde. Als je weet dat je nooit helemaal alleen achter zult blijven is je leven soms een stuk leuker. Lieve Raaf, we bouwen snel ons eigen feest met chocomel en apelmoes en cruësli. En slingers en kinderchampagne, want dat moet geloof ik. Altijd.

Het was een legendarisch feest, ik hoop dat dit alleen nog maar een voorproefje van komende zomer wordt.

Lieve Jij,

Je hebt alle recht om me voor het blok te zetten, al betekent dat wel dat ik niet meer helder na kan denken. Ik denk dat dit precies hetgene is waar ik bang voor was. Gedachtes die hieruit voortkomen zijn gemakkelijk weg te drukken omdat ik je zo weinig zie, en nog minder nuchter, maar deze keer is het anders. En Je weet denk ik donders goed waarom. Één week tegenover twee dagen is kort, erg kort. Maar ik zal niet meer van je verwachten dan je op kan brengen, dat zou oneerlijk zijn. Als het verkeerd gaat, weet ik niet of ik je ooit nog zie, laat staan of ik Je ooit nog zal spreken. Maar weet alsjeblieft wel dat ik Je ontzettend zal missen en dat ik heel erg veel om Je geef. Meer dan Je denkt waarschijnlijk.

Niemand heeft voor zichzelf gekozen, niemand heeft besloten dat hij/zij wil leven. Nou vraag ik je, waarom wordt alles ons dan zo godvergeten moelijk gemaakt?

Intermezzo.

Killian en Gijs zijn verantwoordelijk voor de post van gisteravond, I had absolutely nothing to do with it.
Gisteren mocht ik niet lezen wat ze aan het typen waren en om me af te leiden ging ik met Killian walsen en salsadansen. Was leuk.
Straks vertrek ik naar Rockanje, op mijn Hele Mooie Schoenen en met mijn Feestjurk in de koffer. Het wordt een grandioos feest. Hoewel ik grandioos een stom woord vindt, het klinkt een beetje als een citrusvrucht.

Ik vind citrusvruchten niet stom hoor, overigens.

Grappig.

Bericht aan Serginho en Dann: Als jullie niet komen kijk ik jullie nóóit meer aan.
Ik zal veel foto's maken en ze hier posten, samen met de foto's die ik nog achterloop. Wat er nogal veel zijn. Sorry daarvoor.
Ik hoop echt dat ik overga dit jaar, blijven zitten lijkt me erg sneu. Sneu is een onomatopee. Het klinkt zoals het is. Sneu.

Misschien kunnen we zelfs gaan zwemmen in de zee, wat dan wel weer betekent dat ik een bikini aanmoet, wat niet zo leuk is. Maar zwemmen is wel leuk. En ik heb een nieuwe bikini.

Deze post slaat echt nergens op, en nu ga ik weg.

Dag lieve mensen. Tot morgen.

De betekenis des levens

poep
Killian is lelijk:D
Felazioo Dat spel je zo
Unreveal tournament liedje
Nyancat
Gijs is koel en een pimp
Killian is het daar mee eens
Net als iedereen
Elisha<3
herrie
A través de mis ojos is spaans voor LOLOKWAOKOSKDOALWDKO!
trololo het betekent iets van door mijn ogen ofzo
Psh

www.nyan.cat

morgen hebben we een feestje want Lot was zestien geworden enzo
Maar het is eigenlijk mijn feestje.
Lot fapt gums