Fin.

Ik houd van nieuwe schriften. Je slaat ze open, de kaft kraakt omdat ze zo lang dicht hebben gezeten en de pagina's zijn nog helemaal wit en zacht.
Totdat je erop schrijft, natuurlijk. Wat niet slecht is, onbeschreven pagina's beschrijven is leuk. Maar toch verbreek je een beetje de betovering van de nieuwheid van dat schrift. Dan is het namelijk niet nieuw meer, en de kaft zal ombuigen zodat hij niet meer kraakt.

Zelfde met nieuwe sokken, alhoewel je daar niet op schrijft(?). De eerste keer dat je ze aantrekt zijn ze nog helemaal nieuw en fluf en zacht en fijn, en dan gooi je ze in de was en vervilten ze en worden ze oud en misschien krimpen ze wel. En er komen gaten in, wat je niet eens doorhebt totdat je je schoen uittrekt en je tenen je begroeten. Tenen zijn raar.

Sommige dingen eindigen opeens, en dan voel je je raar. Omdat je wel verdrietig bent, maar niet zo goed weet wat je nou precies met jezelf aanmoet en je dus daarom maar The Matrix gaat kijken met lieve mensen en ijs eten. Wat wel helpt, hoor.