De laatste schoolweken zijn altijd zo ontzettend nutteloos. Ik houd er niet zo van om me nutteloos te voelen, en die nutteloosheid adem je zo ongeveer in hier op school. Het slaat echt helemaal nergens meer op. Vandaag kwam ik naar school voor een film, een tussenuur en een toets. En voor een PO dat ik al bijna afheb en thuis opgeslagen is, zodat ik nu mijn tijd maar vul met onzin opschrijven.
Ik vind het leuk dat mensen het leuk vinden dat ik onzin opschrijf(:
Ik wil dat het weekend is, ik wil even een paar dagen ertussenuit en alleen maar leuke dingen doen en dat ik me dan helemaal niets aan hoef te trekken van wat andere mensen ervan vinden. Ha.
Maar dat is het nog niet, en ik moet nog anderhalve dag wachten voordat het eindelijk zover is. Grrr.
Ik snap mezelf niet. Ik raak gefrustreerd en ik word ontzettend ongeduldig omdat het nog geen weekend is, maar ik kan uren prutsen boven een tekening op het allerkleinste detail. Dáár heb ik dan wel weer geduld voor. Ik kan uren prustsen zonder dat ik ergens mee opschiet, maar anderhalve dag wachten is teveel. Hmm.
Ik word soms zo moe van mezelf. Maar then again, wie niet?
(Daarmee bedoel ik dat volgens mij iedereen wel eens moe van zichzelf wordt, niet dat iedereen constant moe van mij wordt.)
Ik vind het heel leuk dat Cynthia al een kwartier hardop lacht om de dingen die ik op deze blog schrijf, en ook van het feit dat ze blijft herhalen dat ik 'fantastisch' schrijf. Ik moet even iets over Cynthia zeggen. Cynthia is een week jonger dan ik, iets kleiner en in haar linkeroog zit een bruin driehoekje. Iedereen die haar voor het eerst ziet zegt daar iets over, en ik kwam er laatst achter dat Boke óók twee verschillende ogen heeft, maar dat is een ander verhaal.
Soms is het bizar om te merken hoeveel we op elkaar lijken. We denken hetzelfde, irriteren ons aan dezelfde dingen en aan elkaar, als we weten dat we ons niet zo moeten aanstellen. We hebben nog nooit ruzie gemaakt.
Gadverdamme, wat een zoetsappig cliché. En het ergste is nog, dat het allemaal waar is ook.
Ik vind het niet erg als ze gewoon mijn tas openritst om vervolgens mijn make-uptasje te plunderen, terwijl ik normaal zo'n controlfreak ben die van iedereen verwacht dat ze het vrágen voordat ze iets willen hebben. Joepie, opvoeding. Maar daar klaag ik wel een andere keer over.
Als ik bij Cynthia blijf slapen, haalt haar moeder speciaal voor mij noedels, zodat ik die als ontbijt kan eten. Haar vrienden zijn vrienden van mij geworden, en als we in Brielle gaan stappen word ik zelfs soms herkend. Ik weet de weg door het dorp, omdat ik een keer absurd lang op mijn bus moest wachten, en ik kom zonder fouten bij Cynthia's huis. Terwijl ik normaal het richtingsgevoel van een pak vanillevla heb.
Als ze sterft, sterf ik niet lang daarna. Ik kan me niet voorstellen dat het ooit tussen haar en mij gaat veranderen, en stiekem hoop ik dat ze nog single is op haar 40ste, zodat we tenminste kunnen trouwen.
Wanneer je beseft dat je hoofd leger en rustiger aan het worden is, word het leven weer een stuk aangenamer. Ik hoef niks, ik moet niks, ik kan alles doen wat ik wil, met iedereen die ik wil. Dat is zo'n prettige gemoedstoestand.
Iedereen die geslaagd is; gefeliciteerd!
No comments:
Post a Comment