Vannacht droomde ik raarder en complexer dan ik in tijden gedroomd heb.

Ik woonde met Nathan en Joris en Killian in een soort loft, Disco in Dynamo bestond nog en zou meedoen aan een soort Noorderslag maar dan kleiner en ik had een konijn ter grootte van een muis in een vogelkooi, daar kwam het ongeveer op neer. Ik droeg een zwart t-shirt dat niet van mij was. Na het optreden zouden we naar The Hobbit gaan.

Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid.

Die zin inttrigeert me, evenals 'het is een beetje alsof we een cheatcode in een computerspelletje hebben ingevuld, maar dan in het echt', en het begrip 'stille vennoot'.

Dat klinkt namelijk als een boek van Tonke Dragt.

"For ridiculing you earlier, I apologize. "

We keken Kill Bill. Uma Thurman had een geel motorpak en een gestolen Pussy Wagon en een Samuraizwaard waarmee ze Lucy Liu scalpeerde en er waren bloedfonteinen à la Monthy Python. Het was heel leuk want we hadden al Sherlock en Cold Mountain gekeken en we verveelden ons niet. Domino's pizza is best okee. Ik heb zin om een vuur te stoken en Nicole Kidman na te doen.

'As long as you haven't forgotten the rings'.

Natuurlijk is dat wel zo. De bruid draagt een jurk waarvan de rok eruit ziet als een verdonkeringsgordijn. Hugh Grant is denk ik zesentwintig hier, maar heeft één van de mooiste seksscènes in filmgeschiedenis met die dame van de L'orealreclames, en dat ene gedicht van W.H. Auden. Met een schots accent. Vloeken in gebarentaal. Ik hoop dat ik nooit ex-vriendjes tegenkom op bruiloften als ik later groot ben. Ik wou dat ik Brits was.

Kom maar naar huis.

Zo'n dag dat er klonten in iemand anders' tomatensoep zitten, dat je in je vingers snijdt, dat de sprinter net te vol zit en je haar de verkeerde kant op valt, dat je pleister vastgeplakt zit en dat er teveel soorten sap bestaat, dat ze geen kratjes mandarijnen meer hebben, dat je nieuwe schoenen een beetje kapot zijn en dat je nog minder slaapt.

En dan bestaan en hamka's en nieuwe IKEA-dekbedden en dat de poes heel hard begint te spinnen en USBsticks met zevenhonderdzevenentwintig liedjes erop en 18 december in het Patronaat en feestjes geven wanneer je ouders er niet zijn en een pluchen wortel die Torva heet en alles valt te relativeren. Ook als het al om vijf uur donker is.

De lucht is dezelfde kleur grijs als mijn nieuwe trui.

De zon schijnt scherp door alle regendruppels op de ramen, als kleine prisma's. Je zou zeggen dat het in mijn hoofd net zo stormt als buiten, maar ik ben volkomen kalm, sereen met een spinnende poes naast me, de rommel op de vloer stoort me niet. De gespannen draden op het balkon waarlangs de druiven omhoog hadden moeten groeien zijn losgewaaid, lijken op gebroken gitaarsnaren voor de ramen.
Bij de Albert Heijn To Go kostte chocomel maar één euro, ik kan niet naar Den Haag omdat er een boom op het spoor ligt, vanavond maak ik gehaktbrood en ga naar yoga in plaats van woensdag. Ik lees een stukje Herman Brusselmans. De schoenen van de sportdag staan nog steeds buiten, ze waaien niet weg. Ik denk na over wimpers en elektriciteit, en morgen is het er allemaal nog steeds. Zou het bijtje tussen de vetplantjes op het balkon winterslaap houden, de poes snurkt nu.

De plaat van Ty Seagall is mijn haar.

De binnenkant. En het is niet echt mijn haar, maar dat van Ty Seagall. Ik kan geen plaatje vinden. Nu gelooft vast niemand me.

Requiem voor een oud lieveheersbeestje.

Niet oud genoeg.

15 maart 2001 - 15 oktober 2013

Den Haag, 's ochtends.

In de trein hangt een geur van tandpasta en aftershave, de mensen van de Spits- en Metrokrantjes hebben grauwe vingers van de drukinkt. Mannen met Pakken eten appels met hun aktetas op schoot, een enkele brugklassen gooit de banaan die hij van zijn moeder jongen-je-moet-iets-eten-'s morgens weg.

De wind blaast de hele tijd je haren in je lippen die je toevallig net hebt ingesmeerd met vaseline-met-een-subtiel-kleurtje, want dat soort dingen doe je in de trein. Net als heel erg hopen dat de extra boterham die je in je tas hebt gegooid bij wijze van ontbijt niet stinkt naar pindakaas of salami of zo. Terwijl ik mijn haren uit de vaseline pluk, kijk ik naar de vreemde kunstzinnige bank die naast een of ander ministeriegebouw aan de Bezuidenhoutseweg staat. Er zitten dames met dunne panty's op, maar zitten kan je het eigenlijk niet echt noemen omdat de kuilen in het staal daar te ondiep voor zijn. Ze staan half en doen alsof het comfortabel is, terwijl ze hun kokerrokken nog iets verder naar beneden sjorren om hun bepantyde billen en bovenbenen te beschermen tegen het koude metaal. En dan moeten ze ook nog opletten dat ze, terwijl ze dat doen, ze niet per ongeluk met hun sigaret een gat in de panty branden. Moeilijk.

In de trein terug keek ik naar de mensen die uitstapten bij Schiedam Centrum. Ik betrapte mezelf erop dat ik me aan het afvragen was waar ze naartoe gingen, want dat deed ik alleen maar omdat dat een interessante gedachte voor op papier was.

Er zijn weer kastanjes.

De trein reed niet, dus stapte ik in een overvolle Randstadrail. Naast me zat een man die zo'n Noorse trui droeg als veel meisjes tegenwoordig doen, en opeens verscheen er een vrouwengezicht boven mijn hoofd. Ze voerde een gesprek met de man naast me terwijl ik mijn boek las, en ik vroeg me af of dat onbeleefd was of niet. Ze hing een beetje over me heen. 

Haar nagels waren dezelfde kleur blauw als haar jas. Door de liedjes van Alex Turner heen hoorde ik flarden van hun gesprek. Ze hadden het over banen en reistijden en woonplaatsen. Volgens de man moest ze in Rodenrijs gaan wonen omdat dat volgens hem véél minder om was. Hij stapte daar zelf ook uit. Ik denk dat hij van haar houdt. 

And my time is a piece of wax, falling on a termite that's choking on the splinters.

Ik was opeens op een feestje ver weg, en het was een beetje alsof je moet niezen maar dat het niet lukt. Mijn haar zat wel heel goed en ik ontmoette een meisje waarvan ik het shirtje dat ze aanhad vandaag bij de H&M zag hangen. 

Amsterdam is net als in de film om vier uur 's nachts. 

Het is grappig hoe je nooit doorhebt hoeveel je al hebt meegemaakt als je het niet hardop zegt. Misschien moeten we dat tegenwoordig doen. Eergisteren heb ik dit gedaan. Vorige maand heb ik dat gedaan. Als een ongeschreven, voorgelezen dagboek, alles in audio. Alles open in de ruimte, misschien zelf op cassettebandjes of langspeelplaten, en dat je dan aan het eind van het jaar hoort wat je allemaal gedaan hebt. Elke vijf jaar een evaluatie met een enquête. 

Zodra je eindelijk binnen bent, schijnt de zon ineens.

Het licht in de badkamer is half kapot, wat eigenlijk in het verlengde ligt van de ochtenden buiten die tóch al donker zijn, dus waarom binnen dan niet ook. Na een tijdje verdwijnt dat donker om plaats te maken voor een groenig spaarlampschijnsel. Milieuvriendelijke najaarsmoeheid. Douchen in het donker.

Alsof ik dat nog niet gedaan had fietste ik door de regen langs de plek waar SingelDingen was. Het klimrek was leeg maar ik hoefde gelukkig niet in de wachtkamer van de tandarts te zitten. Binnen drie minuten stond ik weer buiten kamer één; geen gaatjes zei hij.

Ja ja, dacht ik.

Het café van de huilende jongens.

Het was heel leuk om ze te zien, al stond Jasper achter een plastic palmboom en een verdieping hoger. De liedjes waren met de helft van de band nog steeds mooi. Het is een beetje muziek die de neiging heeft overal in te blijven resoneren.

We keken een Deense film waarin iedereen gek was, behalve één neonazi die gedwongen met de andere mensen in een kerk woonde. Zijn doel was daar om een appeltaart te maken van de appels die aan de appelboom van de kerk groeiden, wat op zich nog tragisch was omdat die appels steeds in gevaar werden gebracht door kraaien, of wormen, of inslaande bliksem. Dat kwam door God, schijnt. Of door de duivel. In ieder geval was het mogelijk om te overleven nadat je een kogel door je oog kreeg, die ook gelijk even je hersentumor ter grootte van een volleybal wegblies. Toch praktisch.

Vandaag begint de eerste echte schooldag. Ik voel me een beetje een brugklasser, met de klassieke pukkel op m'n kin.

Mijn laptop werd gerepareerd.

Alles is weg. Foto's. Liedjes. Schoolopdrachten. Gedichten. Misschien is het goed. In de zin van, dat ik ze nu opnieuw moet maken, die foto's en liedjes en schoolopdrachten. Eventueel gedichten. Het is eindelijk september en alles schreeuwt om nieuw. Om anders. Om lege schriften en boeken met krakende kaften. Morgen gaat mijn wekker om zes uur en dan heb ik mijn tas al ingepakt.

Vancouverblues.

De bomen zijn hier minder hoog. Eefje de Visser heeft een nieuw album. Half Moon Run is mooi. Ik mis Noortje en vandaag bakte ik worteltaart. Er zit zand in mijn zakken en in mijn opgerolde broekspijpen. Ik wou dat ik de blues kon zingen.

Vind ik iets hopeloos kleins, vind ik iets rusteloos groots.

Morgenochtend vlieg ik naar Vancouver.

Misschien word ik opgegeten door een wasbeer.

Gold and porcelain, gold and porcelain, gold and porcelain.

Ik voelde me fragiel, alsof ik er even niet meer was, in de trein van Den Haag naar Rotterdam. In die tussenfase van het station naar mijn huis. Ik zou niet meer slapen met het geroezemoes van het Patronaat op de achtergrond, mijn wasbak zou maar één kraan hebben en de douche geen drukknop. Het was zo fijn om in dat zigeunerdorp te wonen, om in de laatste zweef te zitten met Chris, om gesprekken te voeren met Raaf, nadat ik veel later terugkwam van de doorzak dan zij. Om te schommelen om zes uur 's ochtends. Ik krijg buikpijn van het feit dat ik nu weer in een gewoon huis woon. Met gewone mensen, in de gewone stad. Dat ik gewoon op tijd gratis mijn onderbroeken kan wassen en dat het water altijd warm is, Dat mijn ontbijt niet met muntjes betaald hoeft te worden.

Misschien spaar ik al mijn geld en koop ik een caravan of een woonwagen. Dan ga ik nooit echt ergens wonen, net als Ivo. Ik ga vuurvliegjes vangen en dan worden het lampjes in glazen potjes, en kampvuren stoken. Ik word hier verdrietig van, ik wil weg. Ik wil terug.

Het is soms wel jammer dat ik niet Brittany Murphy in Uptown Girls ben.

Bosaardbeitjes.

Het is grappig dat we ze vroeger al half april toen ze nog wit en hard en zuur waren, van de plant afrukten en deden alsof ze lekker waren. Nu vergeet ik ze elke zomer.
Dit jaar niet, toen ik salie ging plukken zag ik er misschien wel twintig, helderrood tussen alle andere planten verstopt, en nu staan ze in een bakje op het aanrecht. Eigenlijk zijn ze veel lekkerder dan gewone aardbeien. Ze smaken naar vakantie en naar parfum.
Ik heb er een aantal laten hangen voor alle dieren die in de tuin wonen, dat leek me wel zo eerlijk. Toen ik de eerste plukte verstoorde ik een kikker die rustig onder de aardbeienplanten zat, en ik denk niet dat kikkers van bosaardbeitjes houden maar ik hoop het wel.

Blauw.

Ruk me los
scheur me af

week me in je ogen
zie me half
maak me blind

hoop dat ik me zo verschrikkelijk vergis
in de kleuren
van je woorden

je woont onder mijn nagels laat me verdrinken
in je tranen
ik wurg je met m'n haren

doe me pijn als het moet
word een heel slecht idee samen met mij
pin me vast schiet me
helemaal lek

duw me weg word een
foto aan de muur van
toen je dacht dat je me had

steek een blik
in mijn rug
kleur alles rood verbrand me

verdwijn
in mijn oren maak me zacht
van fluweel

raak me aan
knijp me fijn
laat me nooit meer iets anders
willen denken beroof me
van m'n zijn

word hetzelfde
als ik

Gisteren huilde ik in Lantaren/Venster.

Mijn inlevingsvermogen heeft
een eigen
postcode nodig.

Om blij van te worden.

We wonnen Noordwijkerhout, en in september gaan we met de hele groep naat het Nationaal Toneel. Kringloopwinkelkleren. Ineens naar een concert van Neil Young gaan, en de nieuwe Star Trek-film, met Zachary Quinto als Spock. Dat het nu eindelijk weer warm is en is mijn broekspijpen op kan rollen. En het nieuwe shirtje met de witkanten kraag dat ik in november kocht eindelijk aan kan. Kringloopwinkelkleren. Een overbevolkt Vroesenpark. Magnetronpopcorn. Open schoenen. Moeders met baby's in draagdoeken. Zelfgemaakte Portugese taartjes. Mooie citroengrasstengels en nootmuskaatnootjes en limoenschillen. Gestreepte t-shirts. Dansen op de allermooiste liedjes. Fortunate Fool. Werken op de Parade.

Er is geen brood.

Dat komt omdat sommige mensen de hele dag werken, volgens mijn moeder. Ik heb honger, dus eet ik paarse bosbessenkwark die er nog was met stukjes kiwi die ik er zelf doorheen gedaan heb. Het ziet er eng uit, een beetje als voedsel in een tekenfilm, en het smaakt niet echt lekker want de plasticachtige zoetheid van de kwark vormt een te groot contrast met de nog-net-niet-helemaal-rijpe kiwi.
Maar zo is er altijd wat.

Een beetje viezige witte schoenen met naaldhakken en een afzakbody in vleeskleur.

Ik liep een modeshow in Den Haag. Tussen alle Afrikaanse meisjes kreeg ik het mooiste compliment ooit:
''Saaaang, wie is die bakra met die ghetto-ass?''


Op mijn t-shirt staat ''swagniese'' en ik doe hem morgen aan. Hebben we wat te lachen in de trein naar Deventer. De opening van Roodkapje was heel leuk en heel druk, ik kwam allemaal mensen tegen die ik niet verwacht had en op het station kocht ik sigaretten met klikdingetjes. Het was warm vandaag. En als wijkagenten bekeuringen konden uitdelen voor het niet dragen van een meisje met zere voeten, zouden ze dat doen.

Keuze.

Regen in je hoofd en in je buik en in je voeten. Misschien moeten we volgende maand overslaan.

Ik had bedacht dat het zo'n dag zou zijn dat alles even niet bestond. Morgen zou ik er weer zijn.

Dus hield ik vakantie. Mijn bed was het universum waarin ik danste, kampeerde, luisterde naar de regen en avonturen beleefde, door mijn ramen zonder gordijnen keek ik naar mijn overbuurvrouwen, ik maakte roerei met zalm dat ik vervolgens niet opat, deed alles waar ik verder nog behoefte aan zou kunnen hebben, of niet.
En alles was goed. Alles kon, ik was alleen thuis en niemand werd boos als ik twintig keer het trappenhuis op en neer rende.

Elektrisch blauw.

Het was wel wat om te dansen op techno terwijl de Beatles aan de muur hingen. En om niet te weten of ik droomde of wakker was, om een knoop in de zijkant van mijn t-shirt te leggen, om een jongen met een propellorpet op een bank te zien liggen, om geknuffeld te worden door een jongen in een pikachupak en door een andere jongen in een dinopak, om te ruziën over appellollies tegenover kersenlollies, om mijn lippenstift op de wangen van andere mensen te zien, om het gedreun van de muziek in de rondzwevende ballonnen te voelen, om steeds maar te doen alsof je elkaar verstaat, om te dansen met het meisje die een magische bal vasthad, om met Lotte op een feest te zijn waar de spanen gitaren je om de oren vlogen en om in de stromende regen op de fiets van Lotte's moeder naar huis te fietsen.

We sliepen raar.

"You know, I just grabbed this from a pile of stuff."

De tandenborstels die ik bij je heb laten liggen, jouw lenzendoosje in mijn badkamer. Alle boeken die je broertje van me leent en het overhemd dat ik me toegeëigend heb. Het bandenplakdoosje. De CD-roms van Freddi Fish. Heel veel sokken.

Je mocht geen 'maar' zeggen en we werden dronken.

Que horas son mi corazon
Die uren zijn mijn hart.

Dit is een goede week.

We stonden in de rij voor het museum, we aten bagels met te weinig creamcheese en ik kocht een nieuwe zonnebril. Donderdagen in de meivakantie voelen toch anders dan gewone donderdagen, en gisteren fietste ik met zonder jas naar huis. Ik had mijn nieuwe broek aan, en de brogues die ik voor een euro op Koninginnedag kocht. Wist je trouwens dat als de tailleband van een broek om je nek past, hij dan ook om je heupen past? Die truc is minder efficiënt dan hij lijkt, maar zorgde er wel voor dat ik die broek niet achter een boom hoefde te passen. De vrijmarkt was heel gezellig met Shauna en Killian. Super Mario verandert nooit meer, en de SNES-cassetes zijn net zo groot als mijn hoofd. Er liep een verdwaalde mandarijneend door het Museumpark. En ik kocht een jurk voor een bruiloft.

Ik wil er best iets aan kunnen doen.

Soms lukt het niet.

Zaterdag toupeerde ik mijn haar voor het eerst.

Het is wel bijzonder om op een station opgewacht te worden, met een groep mensen naar een studentenflat te wandelen en dat als je de lift uitkomt dat er dan ineens een feest is. Er waren heel veel lampjes en mensen uit Hongarije en een rookmachine. Ik wist nooit dat daar geurvloeistof in ging. Ik heb de hele nacht gedanst maar iedereen zat aan de bar. De DJ's waren lief. Het was een lief feestje en we hebben maar drie uur geslapen. Ik had een t-shirt aan dat mijn navel vrijliet en de antieke nepgouden slangenketting van mijn moeder. Het werd licht en we werden vies van alles dat nog uit elkaar en in de auto moest en we waren zo, zo moe. 

In Delft kan je bushaltes 'My home is my castle' noemen en dan wordt het nog echt ingevoerd, en ze hebben straatnamen die klinken alsof ze uit de boeken van Roald Dahl komen, zoals Krakeelpolderweg. 

Je was zo moe.

We lagen op jouw bed
met onze benen aan het hoofdeinde
net als twee Pippi Langkousen
Één voor elke voet.

Vroeger verstopte ik expres dingen op plaatsen waarvan ik wist dat ik ze zou vergeten.

Na een tijdje vond ik ze dan weer terug, en het was alsof je dan een schat ontdekte. Net als in Peter Pan, hoewel ik in al die Disneyfilms alleen maar de meisjes met golvende haren wilde zijn en Wendy voldeed niet echt aan die eisen. Tijgerlelie wel, maar die was eigenlijk stom, en over de gehele linie gezien vond ik al die Disneyprinsessen gewoon aanstellers. Die prinsen hadden het best goed geregeld, dat dan weer wel.

Patronen.

Ze hebben het rolletje King-pepermunt dat onder de buste van Elvis stond weggehaald.

Het was leuk om eerst alleen aan de bar te zitten om mensen te kijken, en daarna gezelschap te krijgen. We bleven lang en nog langer en op een gegeven moment stond ik samen met Laura de bar te soppen. Gisteren kookte ik voor Remi en ik maakte orzo, wat lijkt op rijst maar het niet is. Er was geen rasp. De elektrische kookplaten werden zo warm dat het vlees eigenlijk aanbrandde en het aanschaffen van een pakje boter is blijbaar moeilijk. We keken films onder een oranje dekbed en er liggen daar overal kleine elektronicadingetjes met vreemde namen, die ik nooit begrijp maar wel eindeloos fascinerend vind.

Misschien gaan we ooit naar een huisje waar niks is.

"Testcase" klinkt als het prototype van een vliegtuig, maar het was gewoon een toets op een computer.

Vandaag was ik in Den Haag. Het waaide en ik vond nergens een bankje dus toen ben ik maar op een kunstwerk gaan zitten om lippenstift op te doen. Het gebouw van het ROC Mondriaan is lelijk en onpersoonlijk, maar de dames van de administratie waren heel aardig en ik zat naast een jongen die een beetje op Bam Margera leek. We moesten heel veel stellingen over onze persoonlijkheden beantwoorden en het is raar om jezelf op een schaal van 1 tot 7 te bekijken, driehonderd vragen lang. Op de taaltest vroegen ze zeeëgel of zee-egel, en ik wist het niet. 

De trein naar huis was ouderwets en je kadootje is aangekomen. 

Tessellateˌtes.əlˈeɪ.ʃən/ noun, (of shapes) To fit together in a pattern with no spaces in between.

Mijn opa is eigenlijk heel grappig, maar dat heb ik nooit gemerkt.

Hij zegt gebruikt woorden als 'liflafjes' en roept 'goeiemorgen!' op een verontwaardigde toon als een soort wat-zullen-we-nou-krijgen. Hij vroeg mijn vader of hij nog moest helpen met de vaat (alleen oude mensen zeggen nog 'vaat' in plaats van afwas, lief), en toen mijn vader daarop antwoordde dat dat niet nodig was zei hij: "Nah, mooi, ik ben er namelijk niet verslaafd aan."

Vanmiddag hebben Raaf en ik naar Submarine gekeken en gepraat over de dingen zoals we dat altijd doen, zoals het eigenlijk hoort, zoals je het allerbeste over de dingen kan praten met iemand die je op precies hetzelfde niveau waardeert als jij haar.

Ik weet de weg terug, als jij de weg weet.

Je hart klinkt als een nachtclub van veraf.

Ka-doef. Ka-doef. Ka-doef. Soms sneller.

Jaap geeft me sap in plaats van water bij een paracetamol omdat het dan minder vies smaakt.

Daar kan je gedichten over schrijven.

In ieder gevoel.

Het is altijd fijn om te merken dat er een stuk meer mooie mensen bestaan dan je in eerste instantie had gedacht. En hoe je uit je Tussenvalgevoel kan stappen als er iets in je hoofd klikt.

Ik wil weten wie je bent, zigeuner. Je had een verentooi om en net zo'n broek aan als ik en we dansten als leeuwen, uren achter elkaar. Ineens was je weg, en misschien moet je daarom ook maar voor altijd onbekend blijven want in het echt ben ik niet zo mysterieus als op feestjes.

Het was zo anders dan de vorige keer. Er hingen overal gedichten van Hans Andreus en uitspraken van Lewis Caroll en Roald Dahl en ik weet niet of we nog losser konden. De lichtjes werden lasers en toen weer regenbogen, en iedereen kwam met je praten. Ik werd geschminkt en mijn feloranje krijgersstrepen heb ik tot diep in de ochtend met trots gedragen. De olifanten aan mijn voeten hadden het zwaar, en waar ik de vorige keer veel op de vloer bij de kluisjes zat, was ik nu me van de rest aan het onderscheiden op de dansvloer met of zonder iedereen die met me meedeed. Ik voelde me als water en als vuur, compleet verdwenen en verwijderd van alles wat me ooit nog tegen zou durven houden.

Pasta eten op Amsterdam Centraal om kwart over vijf 's ochtends.

In de intercity van 06.42 was het drukker dan ik gedacht en gewild had. Het meisje tegenover mij lakt haar nagels donkerblauw, zonder morsen. Ze draagt schoenen met open tenen en hele hoge hakken en ik wil vragen of ze misschien even mijn olifantenpantoffels wil lenen maar ik doe het niet. En ondertussen is het buiten alweer licht, alsof de nacht ervoor zomaar voorbijgegaan is.

Allesbehalve zomaar.

Toen moest je ineens grotemensendingen gaan regelen.

Studiefinanciering, zorgtoeslag, verzekering, reisproduct. Oef.

Huh.

Dat het ineens allemaal omslaat en op een bizarre manier onprettig en heftig wordt. Ik snap dat niet.

Dust their leftover leaves with cinnamon, I'll close my eyes and adore them just as much.

Ik had vroeger een boek over een kasteel waarvan elke kamer een andere geur had. De nieuwe zeep die mijn moeder heeft gekocht ruikt precies naar een van die kamers, maar ik weet niet meer welke.

Tenminste één voordeel van kort haar: je kan het met shampoo schuin overeind zetten tot een vin op je hoofd en doen alsof je een grote witte haai bent.

Er moet nu iets aan gebeuren.

Dat zal wel weer aan mij moeten liggen, maar dat vertik ik. Kom dan. Ik weet niet of het door de regen komt, maar tranen maken geen lawaai. Dat scheelt. Men weet niet dat ik alles hoor wat er over mij gezegd wordt.

Oh en het is ineens Maart en dat vind ik raar.

Ga een eind fietsen of iets dergelijks.

Er zit ineens een hele grote scheur in de spijkerbroek waarvan het vorig jaar echt wel een big deal was dat ik 'm kocht, dus daar baal ik ook van ja.

Ik heb net Zwarte Sylvester uitgelezen en nu heeft niezen ineens een andere lading.

Da's trouwens best lastig als je verkouden bent en hij liegt, want ik heb nog nooit geniest door mijn nagels in mijn neustussenschot te duwen.

Rugby spelen met je hart.

Verpulver me.

Voor altijd onveranderd.

De de kastknopjes van de badkamer in de vorm van blauwe en rode zeepaardjes. De gestreepte handdoek. De oranje plastic ring aan een touwtje om het licht mee aan te doen en de stoel in de keuken. De tekeningen op de wc, die ik ooit gemaakt heb toen Puck in het ziekenhuis lag. De geur van de kleurpotloden. De kast met knutselspullen. De fruitschaal en de grote glazen pot met elleboogmacaroni. De schorten en de hoek in de keukenbank met de paarse badstof kussens erop. Het grotemensenbestek en de lepeltjes met eendjes en koijntjes erop. Het geluid van de deurklink. En vooral mijn oude houten bedlampje met een gefiguurzaagde Grote Beer en Kleine Beer, die samen naar de maan kijken.

Als je gewoon met dingen gaat gooien en heel hard ''godverdomme'' schreeuwt, kom je best geloofwaardig over.

Ik heb een mooie jurk aangetrokken om rustig te worden.

Sokken met dinohoofden erop.

Vandaag kocht ik een donkergroene joggingbroek. Een stomme investering, want ik vind over het algemeen dat joggingsbroeken niet tot de verbeelding spreken, net als riemen en nieuwe veters, en dat is precies de reden dat ik die ook nooit koop.  Maar vandaag wel en hij zit heel fijn.

Waardoor alle andere dingen krimpen.

Momenten als deze, je ligt naast me in bed op je zij en je slaapt
ik vind het niet erg dat jij het merendeel van de ruimte opeist
er branden drie dikke kaarsen
en ik eet biologische frambozen-vlierbesyoghurt die jij voor me meenam omdat je niet begrepen had dat ik gewoon iets Vifitachtigs had gewild
straks gaan we naar de supermarkt en ik weet nu al dat je mij m'n zin gaat geven als het gaat om het eten vanavond.

Ik heb lief ondanks mezelf, ondanks de kou, ondanks de schrik.

Ze smaken een beetje naar sojacrackers!

Kleuters.

Ik kan er ook nog echt niet bij met mijn hoofd hoeveel snoep ik tegenwoordig kan kopen. Hoe klein de grote tafels van vroeger zijn. Hoe meervoud en verleden tijd regels hebben ineens en dat we nu met moeilijke woorden praten.

We waren bij de Jamin en we hebben van elk snoepje er twee meegenomen. Ik vind het verbazingwekkend hoe goed je de smaak van meloen kan nabootsen en Zuidplein is alleen maar leuk om Surinaamse broodjes te eten. Ik heb een goedontwikkelde prefrontale cortex. Soms. En ik wou maar dat die gezouten knapperige maiskorrels van vroeger, die naast de zonnebloempitten lagen, in grote zakken verkrijgbaar waren.

Ik liep door de stad voordat die wakker was.

Vanochtend regende het nog niet. We dronken dubbele espresso's en besloten dat die soms fijner zijn dan van die zwembaden koffie met een heleboel warme melk, waar je eigenlijk een soort van misselijk van wordt, en je de rest van de dag geen honger meer door hebt. Van sterke koffie ga je helemaal niet stuiteren. Het is meer alsof je een slokje warme zenuwuiteinden neemt. Dat klinkt raar.

Graaiende mensen ogen vaak ongelukkig. Ik denk dat dat komt omdat grote bergen onopgevouwen kleding met grote rode afprijzingsstickers erop er ook vrij mistroostig uitzien. Dingen moet je nooit te veel personifiëren.

Waarom koop je altijd shirtjes die net te koud zijn voor het moment waarop je ze koopt en waarom smaken goedkope pizza's altijd veel beter een dag nadat je ze opgewarmd hebt? Ik dacht hierover na terwijl het begon te regenen en een vrouw op straat zich een 'harriebarrie' schrok.

Breien is eigenlijk een beetje als leven.

Steken laten vallen en die weer ophalen, frustratatie, toch moeilijker dan je dacht, trots en voldoening. 

Even serieus. 

Echt. 

Die mensen hoeven er echt niet altijd te zijn, het is gewoon prettig om er af en toe herinnerd aan te worden dat ze bestaan.

Soms wonen ze alleen in mijn hoofd.

Dansen in de sneeuw.

Ik stel mijn voeten aansprakelijk, in samenwerking met de krakende vlokken

vormden ze een complot met de rest van mijn lichaam

een hersenhelft buitengesloten

en mijn verstand, misschien bewust, op het vriespunt

Ik danste

de halte van lijn vijfentwintig mijn balzaal

een verdwaalde eend met verkleumde vleugels mijn publiek

tot ik haar zag

en naar haar lachte

tot het licht van de tram mij in het koude Schiebroek terug riep.  

Ik ben niet uitgegleden!

Door de reflectie van het licht op het wit van de sneeuw verandert het licht in mijn kamer en dat is fijn. Ik krijg een een kerstvakantiegevoel van. Een mooie film-gevoel. Alsof er niks hoeft vandaag, even. 

Lotte's huis deed me denken aan een hotel, of een vakantiehuisje in Frankrijk. In Bretagne of zo. Met lavendel buiten en hele grote honden en potpourri overal en sierdingetjes. Die waren er niet. Wel bedden met traagschuim en magnetronpopcorn en Sex and the City. En haar opa en oma zijn precies zoals in boeken van Astrid Lindgren en haar vader vindt me een fijn mens. 

Ik vond hem ook een fijn mens. Vandaag was een hele leuke dag. 

Gezinnen waar je af en toe een avondje deel van uitmaakt.

Soms is alles gewoon even witte wijn met joppiechips, stoofvlees en hockeytraining, kussenkastelen en stazaksoep, kaas-uienbrood en Nederland 3, wat-heb-je-toch-mooie-haren, multivitaminesap en onbegrijpelijke conclusies van onder andere drie- en zevenjarigen.
Dat is fijn.
Soms.

Je bent een vliegje.

Ik snap het niet, weet je. Telkens dezelfde fout maken en dan nog het probleem bij iets anders zoeken. Blijven draaien en draaien totdat je niet meer weet wat je aan het doen bent en bang zijn. Telkens hopen dat het goed komt, zelfs als je weet dat het niet zo is. Verkeerde prioriteiten stellen. Je bent een mug aan een touwtje, zoals Bo altijd zegt.

En wat zo vreselijk belangrijk was, wordt uitgewist en opgezet.

Er waren geen sterretjes en geen zelfgemaakte oliebollen maar wel een sjoelbak en Trivial Pursuit. Het was bijna net echt, maar het voelde anders dan vorig jaar. Iedereen pretendeert in januari dat hun hele leven het komende jaar echt dratisch verandert en beter wordt, en daar ben ik wel jaloers op want ik kan dat niet. Het  hele einde en begin was ik-weet-niet. En zo hoort het ook. Denk ik.

Begin januari heb ik altijd zin om te vluchten, om onnzichtbaar te worden en dat stiekem niemand dat merkt. Dat kan nu nog steeds niet. Behoorlijk stom, wel.

Ik word altijd een beetje zenuwachtig van dat hele geaftel en zo.

Omdat het niet anders voelt om één over twaalf, snap je. Terwijl ik vind dat dat wel zo zou moeten zijn.