En wat als ik er nou een Kúnstproject van maak?

Ga ik gewoon in een hoekje zitten met een camera, en me opvallend pretentieus distanciëren van de rest. Stoer joh.

Zullen we in de kerstvakantie lekker truttig, net zoals in die ene film, naar de Ikea gaan?

En dan buitensporig veel potloodjes en meetlinten verdonkeremanen.

Het is zondag op maandag.

Je vertrok en ik mocht blijven liggen. Ik rolde naar de plek waar jij net nog lag en mijn oude plekje werd ingenomen door iemand anders. Het enige wat er van haar overblijft als ze slaapt is een klein plukje krul dat net boven de dekens uit komt, de rest is verstopt.
Ik lees een boek uit, sla de dekens van me af en ik trek een trui aan over het hemdje waar ik in sliep. Mijn broek trek ik aan in de badkamer, om haar niet wakker te maken.

Ik steek mijn haren op omdat het net zo zit als gisteren, de poes kijkt me verontwaardigd aan, ik zoek een paar sokken maar vergeet dat. Het regent, meeuwen maken geluiden die je zouden doen geloven dat je op het strand bent, mijn voeten zijn koud en ik verwarm de oven voor.

Ze slaapt nog steeds.

Mijn gezicht is een zoutmijn.

Het brandt.

Het voelt alsof je op één teen staat en je weet dat als je valt, al je botten in splinters veranderen.

Alsof alles in je hoofd een echo is van wat je eigenlijk helemaal niet bedoelde. Je gezicht lijkt niet meer op je en alles is vochtig en koud en je probeert het wel maar het lukt niet. Alsof het altijd alleen nog maar grijs blijft, en niemand je kan uitleggen waarom. Woorden zijn soms net stenen, ogen zijn soms net zwaarden.

Het moest maar eens gaan sneeuwen.

Onder de dekens vandaan durven we niet want alles erbuiten is koud. We praten over wafelijzers en inktvissen maar vinden ze geen van beiden en je moet naar school maar ik wil vakantie houden. 

Het ziet er buiten helemaal niet uit als december maar toch moet ik minstens twee lagen panty aan. Dat vind ik best oneerlijk en volgens mij ook niet echt geloofwaardig.

Ik vind het echt heel tof dat deze bestaan.

Omdat ik al lucifers uit Zwitserland, Oostenrijk en Berlijn heb, want Jaap neemt die dingen soms voor me mee. En omdat ze al sinds 1946 bestaan. En omdat ik het krijgen van lucifers volgens mij een stuk symbolischer vind dan eigenlijk de bedoeling is. En ook gewoon omdat het een mooi doosje is. 

Als ik ziek ben, of gewoon helemaal niet vrolijk, dan krult mijn haar niet.

Het word dan een soort van raar plukkerig en pluizig. Vandaag heb ik mijn Spinvisshirt en mijn madeliefjesbroek maar aangetrokken maar ze helpen niet echt. Regenboogwol wel, trouwens. En het was heel fijn dat Rafaëlle even langskwam maar de thee is alwéér koud geworden.

(:

Luxe benen, met luxe voeten in sneeuwvloksloffen.

Er waren overal ledematen die niet van mij waren, voeten als zebra's, giraffen en slakken, sneeuwvlokjes met glitters, jongens met glitters en meisjes met glitters, alle kleuren van de regenboog. De lucht was dik van sigarettenrook en gecondenseerde mensen. Alles bewoog als één groot pulserend orgaan waardoor je werd opgeslokt, je er doorheen worstelde, lachte naar vreemdelingen en vingerpoppetjes, kralenkettingen en eenzame slofjes, en bij de kluisjes was het koud maar fijn en toen ontdekten we de bioscoop die er ook gewoon zomaar was.

Stippen zijn niet warm, mijn sneeuwvlokvoeten liggen nog ergens in een groot gebouw met aliens en neonlampen. Er waren meisjes in verpleegsterpakjes en jongens die veel te veel over alles nadenken. 

Toen werd ik wakker, in een vreemd bed, met de zon die door het raam heen op en in mijn hoofd viel. 

Als het water glad is, lijkt het net of de grond zweeft.

Vandaag zag ik veel water dat niet op water leek, een meisje met gouden glitters op alles wat ze aan had, een vrouw die haar lippen stiftte zonder spiegel en een man die heel zorgvuldig de sudoku uit een krant scheurde, de krant vervolgens dicht deed en weer teruglegde op de plek waar hij hem gevonden had.

Ik weet nooit of ik daar nou iets van moet vinden of niet.

Zo werkt dat gewoon.

Ik wil namelijk ook bij je zitten als je alleen maar computerspelletjes speelt waar ik toch  niks van begrijp, want op een gegeven moment kom je bij me liggen en dan zeg je dat ik lach als een cavia en dan kietel ik je 

en dat is leuk. 

Tegenwoordig moet je blij zijn als je alweer een jaar ouder bent geworden.

Wanneer je dan ineens met grotemensenbestek mocht. En geen Jip en Jannekebordjes meer hoefde, maar grote borden met zwarte en witte streepjes. Wanneer je lage tafel-af was. En ze voor je moesten zoeken naar een stoel die hoog genoeg voor je was. 

Vroeger gleed je met een miniglijbaan van de onder- naar de middenbouw. In je mooiste jurk, met een boek waarin de juf iets geschreven had. 

En nu ben je stoer als je het voor elkaar krijgt je zorgverzekering zelfstandig te regelen. Of woorden gebruikt zoals stufi. 

En die glijbaan is al helemaal nergens meer te bekennen. 

Lieve mij,

Het valt allemaal nogal mee en er is niks aan de hand. Ik denk dat we gewoon maar lekker moeten gaan douchen en ons bed in kruipen. Morgen gaan we schilderen en dingen proberen met een rondbreinaald, en doe ondertussen nou niet zo moeilijk. Daar heeft namelijk echt niemand profijt van en dat je je een beetje stom voelt is je eigen schuld.

Liefs,

jij

En dan ga ik gewoon borden tegen de muur aan gooien.

En schreeuwen en stampen en met mijn handen in mijn haren zitten en springen en schoppen en lawaai maken en huilen en dingen met nagels en over de grond rollen en piepen en Heel Erg Boos worden en alleen maar in bed liggen en niks willen en nooit meer en niet begrijpen en mezelf te goed voelen en doen alsof en het me lekker niks laten schelen en gewoon helemaal niks.

Maar dat doe ik niet, want zo zit ik niet in elkaar.

Ik wil gewoon dat er een baan bestaat als tekeningetjesschrjifster. Of illustrerend kookprogrammarecensente.

Het is heel leuk om blind wierook te kopen, om Fisherman's Friendlollies te delen in de supermarkt, om met je hoofd te schudden zodat je oorbellen rinkelen. 

Gisteren was een hele leuke dag. Misschien moet ik maar gewoon een grijze trui voor je breien. 

En als ik later groot ben maak ik mijn slaapkamer Arabisch met lampen van Danny de Cactus. Wanneer ik rijk ben geworden van stukjes schrijven en tekeningetjes maken. 

En er zijn weer mandarijntjes.

Mijn poncho wordt echt warm.

Ik denk dat het allemaal wel lukt, weet je. Ook al vind ik werk zoeken stom en hou ik veel pyjamadagen. Ik teken meer en ik brei en ik poseer voor schilder- en boetseerlessen. Omdat vandaag een fijne dag was, weet ik dat ik daar de rest van de week nog wat aan heb en dat is een prettig vooruitzicht.

Het heeft ook geen zin om telkens maar op te sommen wat je naar vond en wat je anders had gewild, natuurlijk. Je kan namelijk veel beter poncho's maken en rinkelende oorbellen dragen en met je moeder uit eten gaan. En stripjes tekenen voor Jaap en nadenken over paarse truien met olifanten erop en kookprogramma's kijken. Snap je. 

Lintjes in je haren, de avondzon kleurt alles sepia en we zitten op een houten hek omringd door hoog gras.

Het is al bijna winter en ''sproet'' is zo'n raar woord dat ik het moest googlen voordat ik zeker wist dat het echt zo moest zijn. 

Mijn tranen op jouw neus.

Je schrijft op het stukje huid boven mijn rechter sleutelbeen.

Ze had lang blond haar met paarse stukken erin, ik kende haar niet.

Het was mijn achttiende verjaardag en ik kende haar  niet, ze was vriendelijk maar ik was bang voor haar. Dromen over mensen die je in het echt niet kent is vreemd, zeker als je ze in je droom al heel lang kent. Verder waren en Rubik's Cubes, zelfs mijn moeder had er een. Ik geloof dat het meisje Adriënne heette maar ik weet het niet meer zeker. 

Gisteren kocht ik tien bolletjes wol bij een heel aardige dame, en ik vraag me af wie de manier bedacht heeft om al die wol tot nette bolletjes op te rollen. Als ik het doe lukt het namelijk nooit. 

3D-printers zijn eigenlijk een soort wonder. Ze maken van allemaal kleine, op elkaar gestapelde draadjes plastic gewoon díngen, zoals koffielepeltjes, armbanden en miniatuurversies van kasten. 

Ik moet onthouden om elke avond voor ik ga slapen mijn horloge op te winden anders blijft het voor altijd half acht. 

Als je landt merk je dat dat helemaal niet waar is en dat al die legolandschapjes echt waren.

Ze lijken nep, de landschappen vanuit een vliegtuig gezien. Alsof ze als plaatjes voor het raam geplakt zitten. Het verkeer beweegt, auto's als mieren en treinen als duizendpoten, maar alles lijkt alsof ze altijd al klein waren en niet alsof je ver weg bent.
De wolken lijken van bovenaf gezien op dikken matrassen van schaafijs en heel solide, alsof je erin zou kunnen springen en dan weer terugveren. Ze lijken op plukken konijnenhaar, op kussenvulling, op hoe het voelt in je hoofd als je verkouden bent.
Akkers lijken op lapjesdekens en jaren '70-vloerbedekking, bossen op kriebelige omatruien en grasvelden op biljarttafelkleedjes. Berglandschappen zien eruit alsof iemand een doek over een stel knikkers en legoblokjes heeft gelegd om ze te verstoppen, maar je ziet het reliëf nog. Eigenlijk ziet de wereld eruit alsof ze nagebouwd is door iemand die normaal vliegtuigjes in elkaar zet en scheepjes in flesjes maakt. Heel nauwkeurig, alles binnen de lijntjes en in perfect op elkaar afgestemde kleuren. Met vastgeplakte zandkorreltjes en miniatuurboompjes. Dit verdwijnt allemaal weer als je daalt en uiteindelijk op de grond terechtkomt. Maar ik vind het nog steeds raar dat de vliegtuigen niet helemaal onder de restjes wolk zitten, als zeepsop, terwijl ze er toch best veel doorheen vliegen. 

Een echte.

Wat je zegt ben je zelf. 

Hartstikke helemaal.

Ik viel om.

Nu lig ik op mijn rug.

Ik denk na over nachtmerries en waarom die niets met dromen te maken hebben, over evaluaties en presentaites, over de boeken van Sylvia Witteman en over de donzigheid die je voelt als je te weinig hebt geslapen en in een warme ruimte zit.

En over of ik soms te veel terwijl jij misschien ook maar dan minder merkbaar, over het gerommel van de waterflesjesautomaat, over de trilfunctie van mijn telefoon en over films.

Ik lig niet echt op mijn rug. Ik zit in de aula van de HKU en ik wacht tot Lotte me een smsje terug stuurt. Maar zo voelt het wel.

Bus 73.

Ik had besloten dat je bij me bleef liggen en niet naar de opticien zou gaan maar je ging toch.
Eigenlijk gaf dat niet want straks gaan we samen naar de Xenos.

Ik kijk een film die veel te zielig voor mij is.

Dat is een heel erg slecht idee want niemand doet wat ik vind dat ze zouden moeten doen, waardoor alles alleen maar erger wordt. Natuurlijk maakt dat niets uit omdat het een Amerikaanse film is en alles toch wel weer goed komt en ik helemaal nergens kom met deze gedachte, maar het is toch vervelend. Die film word gesponsord door een soort ontvetmiddel en dat snap ik niet.

Soms kan ik echt heel boos worden van dat soort films. Films waarin vrouwen geen kinderen kunnen krijgen en daarom niet meer normaal seks kunnen hebben met hun man. Of van mannentranen op een vrouwenschoot, die gevallen zijn omdat de man een affaire met zijn secretaresse had. Of van dingen die gewoon echt helemaal niet werken en dat niemand het dan doorheeft. En dat ze daarom echt naar tegen elkaar doen, in een soort onbegrip dat totaal niet op z'n plaats is. Ik kan ook niet tegen gemene vrouwen en dat is eigenlijk oneerlijk. Omdat ze alleen maar gemeen doen vanwege het feit dat ze zich onbegrepen voelen en dus vind ik dat ze zich aanstellen, terwijl dat vast niet zo is.

Vanmiddag heb ik een okergeel t-shirt gekocht terwijl ik nooit geel draag. Het liefst ren ik nu naar de winkel en koop ik een bordeauxrood en een donkergroen vest voor eroverheen maar dat doe ik niet. Het komt trouwens door de film dat ik nu dramatisch doe over een t-shirt. De Hema heeft kroketten die niet op de broodjes passen omdat ze plat en rechthoekig zijn.

Die dingetjes die erin zitten zijn gemaakt van honing en amandel, je moet erop kauwen maar ze blijven aan je kiezen plakken.

Ik ben een dweiltje.

Ik heb expres wel kruidnoten in september gekocht.

De butler gedraagt zich echt niet zoals een butler zich zou moeten gedragen en latex rokjes zijn toch wel echt postmodern. Ik kan niet tegen spontane stress of de weg niet weten of miezerregen in combinatie met kou maar ondanks alles was het heel erg leuk en Het Perron is een heel mooi theatertje in Amsterdam.
Opnames voor programma's zijn raar omdat je je nogal voor lief genomen voelt, en ik was echt niet aan het zuchten omdat ik het vervelend vond maar omdat ik moe was.
We moesten een uur naar huis lopen omdat we de laatste bus misten. Het was wel fijn om te bedenken waarom er kroontjes en eikenbladeren op de tegels getekend stonden en er niet achter te komen en ik was stiekem heel blij dat we de stoel van de Brouwersgracht niet meegesleept hebben. Mijn voeten bonkten, ik lag onder een glimmend dekbed en op een gegeven moment wist ik niet meer wat onder en boven was.
Het lijkt me heel leuk om samen koptelefoons en gordijnen te kopen en een gesprek met jou voeren terwijl je half slaapt in de trein is onmogelijk, al had je wel gelijk.
Ik kijk graag naar Bridget Jones omdat ze net zo'n grappig en sneu ongeleid projectiel is als ik.

Ik was de motregen en jij was een orkaan.

Dus.

De laatste tijd teken ik vooral octopussen en we kunnen heel goed koken en ik zal ze wel eens wat laten zien en ik wil nu echt heel graag achttien worden want dat moet. 

Niks moet natuurlijk maar het zou gunstig zijn als het niet nog lang geen maart was en ik neem me voor om meer okergeel te gaan dragen. 

Stuzzelpukjes.

Ik zag daarnet de aioli e agliochips en toen moest ik aan je denken, maar ik heb ze niet gekocht. De bosbesdouchegel trouwens ook niet. Mijn haren zijn weer kort aan de achterkant en ik denk dat je als je een loempia bestelt aan zo'n kraampje in de stad er altijd twee moet nemen. Teruggaan is namelijk onpraktisch. Vandaag vond ik een camee voor veel te weinig geld en op mijn koffiekopje stonden puzzelstukjes, dezelfde waar we het vanochtend nog over hadden. Ik luisterde Eefje de Visser in de winkel waar er maar twee mensen tegelijk naar binnen mogen en ik vraag me af wat er gebeurt als je een sesamzaadje plant. Gisteren was een rare dag. Vandaag was heel leuk.

Zo.

Malin Persson
Rain
Inkt en acrylverf op canvas

Het is ook gewoon omdat het nog donker is en ik het nochtans onprettig vind om in het donker te doen alsof het al ochtend is.

Het voelt als winter of naar het vliegveld gaan maar dat is het niet en het ziet er ook niet naar uit dat het snel lichter wordt.

Alsof we ooit iets nodig hebben om ons te kunnen vermaken.

We hebben matrassen en beddengoed, K'nex en kleine broertjes, gerbils en paprikachips en neuspiercings en liedjes om mee te spelen en alles is genoeg. We hebben onszelf en we hebben ons haar, onze tenen en lippen en nagels. Als een soort rare bergjes opgekruld mens liggen we te slapen, en ik ben altijd als eerste wakker. Dan is er natuurlijk nog de mogelijkheid om Plants vs. Zombies te spelen voordat hij ontwaakt en me slaperig en op een vreemde manier als een hagedis aankijkt. Het is nooit zoals in de film en dat is maar goed ook. 

Nu ben ik weer thuis en terug in het Echt, en opeens lijkt het een goed idee om een H&M-jasje te kopen dat iedereen toch al heeft, en mezelf misselijk te eten aan chocoladehazelnoten. Ik denk nog even over mijn gemoed na. 

Mijn haren moeten nog gewassen maar ik wil alleen maar slapen.

Het is net als in de trein zitten en nooit helemaal zeker weten of het wel de goede is. Alsof alles ieder moment uit het bagagerek kan vallen. En dat je dan ergens terechtkomt waar je niet moet zijn en dat alle moed ergens over het spoor verspreid ligt. Onderweg. Nog niet gearriveerd. En we weten niet wanneer, of hoe laat het weer thuiskomt.

We hebben allemaal allang bedacht dat we teveel hebben nagedacht. Stoomwalsen en raceauto's en wilde paarden. Ik doe altijd wel heel romantisch maar volgens mij is daar maar de helft van waar want ik mediteer niet regelmatig en ik ren niet door klaproosvelden en ik kan geen regenachtige zondagmiddagen wegdromen door me in je truien te begraven want die neem je altijd weer mee. Ik plak geen foto's in, ik kan niet haken, ik teken niet met Japanse stiften in een te kleine Moleskine. De nagellak bladdert af waar je bij staat zonder dat er iets aan gedaan wordt en mijn kamer is nog steeds een verschrikkelijke puinhoop.

Het is evengoed een soort van waar.

Ik zal je zeggen dat ik alles ooit en nooit niet voor je uit zou leggen.
Ik zal je zeggen dat ik nog steeds niet weet hoe ik de kleur van je ogen moet noemen.
Ik zal je zeggen dat ik niet meer zou omdat jij altijd alles toch al weet.
Ik zal je zeggen dat ik dat bedacht toen het niet meer van toepassing was.

Jij zal me zeggen dat ik nu stil moet zijn.
Jij zal me zeggen dat we dat beter hadden kunnen doen.
Jij zal me zeggen dat ik mijn haren niet hoef te kammen.
Jij zal me zeggen dat je van me houdt.

"Cassiopeia is een sterrenbeeld dat op de breedte van de Benelux het gehele jaar is te zien, het is circumpolair. Het sterrenbeeld is zichtbaar als een grote W. Het ligt tussen rechte klimming 23u00m en 3u20m en declinatie +55º en +75º."

De halve camping zit onder mijn nagels en in mijn haren, maar de badkamer is bezet.

Onduidelijke tentstokken, baldadige Ieren, bioboxen, tochmaarwelmeegenomen kampeergasjes en daar heel blij mee zijn, vastplakkend stof, navels, doucherijen en vergeten shampoo, recycleflesjes en plastic bierglazen, friet met zonder stoofvlees, water, water, water, niet genoeg zonnebrand, fat bakstenen en slutty bartenders, brabo's voor je tent, nachtelijke kopjes thee, 's avonds wakker worden, lichtmasten, tentbotsingen, resonerend voor de boxen, dronken zangers, Kele Ukelele, meisjes met gele franjes overal, spinnen, noedels, tonijnpasta en dat we net-alsof-volwassenen zijn, die ene tent waar het altijd leuk is als wij er zijn en ik wist niet dat je van indie hield, gratis churro's, ongekamde haren, zelfde t-shirts, bizoncavia's, jouw zweet op mijn huid en andersom, koude nachten en pluizige broeken, zware tassen, verborgen opgegravene, aardbeien, stippeljurkjes met te laag uitgesneden ruggen. 

Ik ben verbrand en ik heb nog een half bonnetje over. 

Net onder je navel.

Ik weet vandaag ook niet zo goed meer hoe ik moet schrijven. Maar ineens voelde het heel erg alsof het nodig en belangrijk was, dus doe ik een poging. Ik ben mijn bril weer kwijt. De letters die ik typ kan ik alleen maar lezen als ik mijn ogen samenknijp. Net als Mary in Het Kleine Huis in het Grote Bos.

Vroeger, als er visite kwam eten, moest ik altijd eerder naar bed dan dat de gasten weg waren. Als je in je bed ligt, lijkt het alsof alles gezelliger en grappiger is dan toen jij er nog bij was en dat is naar als je zes bent. Heel. Erg. Naar. Ik durfde niet naar beneden omdat ik bang was dat ik uitgelachen zou worden. Waarom weet ik ook niet. Ik weet wel, dat toen ik wat ouder was, ik de hele avond overal bij mocht blijven. Ik was ook Groot. Het was te vergelijken met wanneer je voor het eerst met Grotemensenbestek mag eten, of geen plankje meer onder je triptrapstoel hoeft..

Er was vandaag visite. 

Ik ging zelf vroeger naar bed. 

Ik ontsnapte uit een sleutelgat voordat ze me uitgumden.

De 'ze' in kwestie zijn altijd nader te bepalen en het rook opeens naar verse munt. Waarschijnlijk omdat ze die met dozenvol vanuit een vrachtwagen naar een pakhuis verplaatsten. Om tien over half één 's nachts.

Tuinbroeksproeten, zomervoeten.

Mieren zijn eigenlijk net twee pitloze zwarte olijven met voelsprieten.

Soms draag ik grijzig paars in plaats van alleen maar zwart.

Haarspeldbochten hadden echt beter paperclipbochten kunnen heten.

Als je de bliksem vanuit de bergen ziet, is het net alsof er een paadje van licht aangelegd wordt. Net als in liedjes. Ik bedacht me dat Echte Mensen mensen met een dertiende maand en foto's in hun portemonnee zijn, waarschijnlijk. Voor de eerste keer in mijn leven vind ik het naar dat we buren hebben en dat is misschien egoïstich, maar nou en. Dat is een lelijk woord. Volgens mijn moeder. 

Morgen weet ik niet. Soms regent het in slangen en regenbogen fotograferen is niet echt de moeite. Hee. Weet je nog, het sneeuwvlokjesblik met de koekjes niet niet echt lekker waren? Ik ben een digitale advocaat met te brede schouders en zo breng ik de dagen door. Verder heeft iedereen hier gebronsde glimbenen en ik niet.

De auto piept.

Ik slaap altijd opgerold met mijn voeten tegen het autoraamkozijn als we reizen. En soms is alles even te naar en te lang en te warm en dan doe ik heel hard muziek in mijn oren en als ik niet kan slapen lig ik maar een beetje met één oog door mijn haren heen te turen en ik vraag me af of dat net zo is als van die octopussen die altijd een oog dicht hebben. Vaak ben ik zo gedesorienteerd door de warmte en mijn eigen moeheid, dat ik het liedje dat ik luister word. Zoals meditatie. Geloof ik.

Ik voel me graag zoals het moment tussen de vonk en het Vuur.

"HAHAHA!''

Tijdjesbuien.

Van die nutteloze informatie op facebook en je haar zit stom en het gezicht van Monique Smit vergezeld door bespottelijke schoenenreussleehakken en regen en wachten en dingen en struikelen en dat je dan van alles wilt. Maar het kan niet of het mag niet en het kon niet en de winkels zijn te vroeg dicht en we hebben dit nou alweer niet geregeld en het was toch zomer godverdomme en moet ik nou weer ophouden met slapen en maak niet zo'n kabaal. Ik weet het ook niet maar dat moet wel en ten zat je hoofd klem en je weet het dus allemaal niet meer en dat mag ook al niet want dat moet je. 

Snap je. 

Sleur me op een bank of in een bed en aai me, laat me de Viva lezen en bijna kerstdiner en dierentuinfoto's en jullie zijn allemaal zo lief maar het kan me echt niet schelen dat je deze discussie al een keer hebt gevoerd en opeens werd ik heel sereen met jou en resonerend en bijna een liedje van Spinvis. 

En toen was het ineens zo.

Ik ben één en al dertien jaar en niet echt tot rede te brengen.

In de regen zien we er allemaal nat uit.

Je voelt je echt heel interessant wanneer je dingen ultrasoon mag schoonmaken en in een autoclaaf mag stoppen die Neptunus heet.
Met een zeehondenapparaat maak je zakjes dicht, maar de folie is op.

Nee, ik kon het niet laten om die grap te maken.

Rusp.

Larves in cocons,
zoals extra papiertjes om opgerolde dropjes
en twee benen in maar één broekspijp

Net als dat je
hoe graag je dat ook wil
je hoofd niet door de goede opening van je coltrui krijgt
en zachtjes met je armen zwaait tot je de opgekrulde
rest van je trui onder controle krijgt

Te kleine hoeden
Capuchons waarvan de touwtjes gebroken zijn en ze dus
voor altijd
aangetrokken blijven
Waardoor ze niet meer over te trekken zijn

En jij dacht
dat je gewoon je oude
rare manier kon blijven toepassen om
je t-shirt uit te trekken
En nu zit je vast.

Als ik later Brits en Scarlett Johansson-esque genoeg ben, word ik goochelaarsassistente.

Dat is overigens bepaald geen pique-nique.

Gelukkig Nieuwjaar.

Het is Niet Okee dat dingen als que sera sera vervormd worden tot kroegkrakers, gewoon Niet.

Vannacht droomde ik dat ik in de slaapzaal van een internaat lag met een paar meisjes waarvan ik niet meer wist hoe ik ze kende en een jongen met roodoplichtende ogen in het donker. Hij zat achter me aan maar struikelde over de uitstekende stekels van een stekelvarken en er waren dassen en een vos. Dit gebeurt me altijd in de laatste tien minuten waarin ik besluit nog niet wakker te worden en ik moet weer cello gaan spelen.

Wat Een Leven.

Da's geen kinderachtige viltstift, want ik kan het linkerboven- en rechteronderstreepje nog zien in vervaagd Fisherpricerood. Hij is er zo een die dingen op je buik tekent als je dat net ergens gelezen hebt maar poetst onjongensachtig zijn tanden. Ik heb de muggenbult op mijn been opengekrabt en ik vrees dat de rest(linkerdij, hals, rug)er ook spoedig aan zal moeten geloven. We houden slaapfeestjes omdat je bed te klein is onder savagedekens maar je mag het fijne kussen. Met je slijmtentakels. Omdat ik het fijne bed mag. Ik geef je vlinderkusjes maar het allerleukste is misschien wel hoe flauw we kunnen doen over voetbal en ik speel Fruit Ninja met je broer. Vanochtend rook de lucht naar doordrukstripkauwgomballen en met paperclips kan je geen punten slijpen.

Feest en slingers en ballonnen en en vier voor economie.

Nou én.

Ik krijg de draad niet door het oog van de naald omdat ik moet lachen om wat jij maar een gemiddelde grap vond.

Je zit op de bank met een verwassen t-shirt en een gat in je spijkerbroek en ik naai een knoop die niet bij de rest past op je winterjas. We gaan op avontuur.

Rode laarsjes voor de regen.

We waren in Zeeland. Vroeger had je rode schoenen die van je moeder geweest waren.

Vergeten was ik dat je maat honderdvierendertig/honderdveertig kan hebben.

Ik vraag me af hoe het voelde. Klein zijn. Als in, echt klein en dat het allerbelangrijkste ding in je leven je verjaardag is en hoeveel nachtjes nog slapen tot Sinterklaas. Ik heb nooit Jip en Janneke-regenlaarsjes gehad maar wel donkerblauwe zuidwesters. Ik weet nog dat er geen Oceanium was en eigenlijk vond ik K3 niet leuk, maar toch wel omdat iedereen dat vond. Wel moest ik altijd Karen zijn, en dat was lastig, aangezien ik diep vanbinnen duidelijk Kristel was maar dat telde niet.

Vroeger kon je kneedzeep bij Boots kopen. Toen het nog niet The Body Shop heette. Op donderdag kregen we halve kopjes warme chocomel en ik viel mijn tanden kapot op een ijzeren hek. We hadden nog Tekenschriften, met dikke vellen en daartussen vloeipapier. Op de voorkant stond een beer in een blauwe overall op een ladder met een kwast in zijn hand. Hij schilderde een rode lijn onder de letters. Discodip was misschien wel het allerheftigste ding ooit. Of softijsjes met gekleurde strepen en dat je synthetisch nog lekker vond. Dat klinkt heel melancholisch, maar dat is het niet. 

Ik wil terug maar ook niet.

Ik heb een vriend gemaakt in een museum, steenkolenduits gemastered, niet geslapen, ik was onder de indruk van, stapelbedden en douchedilemma's, Mahagonny, onvindbare Hardrockcafés, de metro, zigeuners, cowboyequipment en winkeldiefstallen net als in de film, lucifers, derdeklasrevivals, Irene, foto's, bonnetjes, vervoerskaarten, Nefertiti, Falling Leaves, verschrikkelijke heenreis, prettige terugreis, Tijgertje, curryworsten en halveliters, blaren en shishabars. Berlijn.

www.discoindynamo.nl

Kunnen heel goed op drumstellen staan, die mensen. En snaren vervangen en drummen alsof alles kapot moet. En basloopjes herhalen die tof klinken.

Escorteer me.

Ik heb nog nooit meegemaakt dat hij me vertelt dat hij niet kan slapen, en ik ben een beetje in de war. Hij slaapt altijd. Bij voorkeur wanneer ik wakker ben. Maar het is benauwd en alles plakt en ik praat maar een beetje over dingen terwijl hij niets terug zegt. 

Toen ik over de pier van Scheveningen wandelde, bedacht ik me dat alles altijd maar doorverandert, en dat we daaraan gewend zijn. Het teer tussen de voegen was zacht. Ik sprong heen en weer over de betonblokken die als golfbrekers dienen en die ervoor moeten zorgen dat het stadje niet onder water loopt. En toen dacht ik dat dat toch wel een keer zou gebeuren omdat je de zee niets wijs kan maken. 

Er heerste een gevoel van eenheid, van uniformiteit. Ik weet niet in wat voor positie ik mezelf geplaatst had. Het was warm en ik had geen handdoek. Zonde. Toen het donker werd was alles lichter en ik wist niet dat deuropeningen zoveel historie met zich mee kunnen dragen. 

Nog te doen: een groot kleed aanschaffen. Misschien twee. 

Niks met je opgeruimde kamertheorie. Ook al klopt er misschien een beetje van, maar dat zal je mij niet horen zeggen.

Ik heb een cavialach. Volgens hem. Maar hij kijkt New Girl met me en draagt mijn pluizige sokken en dito pyjamabroek. En 's avonds mag ik thee voor hem zetten en als een blok in slaap vallen terwijl hij volgens mij nog lang wakker ligt en soms genoeg van me heeft. Dat kan ik me best voorstellen. Finetunen, snap ik, en was moet van groot naar klein of andersom opgehangen worden. 

De wind blaast nooit die ene pluk uit je gezicht en het schrijnt, want je ogen zijn nog nat van het zout.

Dit keek ik. Ik wou dat ik Salma Hayek was, en kon schilderen als Frida Kahlo. Maar dan zo dat ik nog steeds Lot ben. Eigenlijk wil ik gewoon de tango dansen met een mooie vrouw, denk ik.

Nacht werd dag en dag werd nacht, dat vond ik echt zo goed bedacht.

Ik doe alsof ik denk dat je nog slaapt en daarom heel voorzichtig en je handen zijn koud maar ik heb het warm dus geeft het niet en vullen we elkaar op die manier ook aan. Even. Want je handen worden steeds warmer, snap je?

Dat liedje vergeet ik dus ook nooit meer.

Ik voel me stom en m'n hoofd doet ongeveer achthonderd pijn en.
Daar moest nog iets achter en het gaat over dingen.

En bijna iedereen kon omvallen.

Men moet altijd
enigszins verdrietig zijn,
anders is men verloren,
maar men moet
wel een beetje verloren zijn -
van het reddeloze soort -
anders zou
men alleen maar gelukkig zijn,
toch moet men ook gelukkig zijn,
zo
maar gelukkig kunnen zijn,
in alle staten van geluk,
anders zou
men maar verdrietig zijn,
enigszins verdrietig,
altijd.

Toon Tellegen

Горизонт становится все ближе

Als je daarvan uit zou gaan, is de tijd misschien nog maar net begonnen. Wat jou betreft, dan.

We komen thuis van een feest waar we andere mensen waren. We ruiken naar drukte en sigaretten en hectiek, we hebben onze schoenen uitgedaan en zijn op blote voeten naar huis gelopen. Sleutel, deur, licht aan, broodrooster. Ik zit tegenover je op het aanrecht en je kijkt naar hoe ik mijn haren opbind in een hoge knot, om ze er vervolgens weer uit te bevrijden. 

Je knakt je tenen, ik mijn vingers. Ik kijk naar je en denk dat je dat niet doorhebt. Ik weet niet hoe ik het geluid dat een broodrooster maakt op moet schrijven. Spring van het aanrecht af, val bijna om. Gegrinnik. 

Ik draai me om, bereid om iets heel slims terug te zeggen over zwaartekracht, maar dan herinner ik me dat ik je ging laten zien dat ik de marmite niet vergeten ben. Dat had je niet verwacht. 

When you touch my hand and you talk sweet talk, I got a knockin' in my knees and a wobble in my walk. And I'm tremblin'. That's right, you got me shakin'.

De konijnen hebben kevernamen.

De moeder van Maxime is heel mooi, net als het uitzicht vanuit het betonnen zigzagkasteel. De cakejes duurden even lang als boter halen en weer terug en misschien heb ik wel verborgen talenten in de categorie spuitzakversierselen. Ik gooide wel alle suikerballetjes op de grond.

Soms weet ik niet in wat voor positie ik geplaatst wordt, en met natte haren slapen is best okee. Ik had niet gedacht dat ze het soort mensen voor magnetronmaaltijden waren, maar veel maakt dat misschien niet uit. De Burgertrut is leuk maar wel een beetje een hipstertent en ik vind 'pretentieus' een woord met de verkeerde lading. Kaneel in je koffie is funky, volgens Alex, maar ik geloof niet dat ze het onprettig vond.

Mijn kraanvogels lijken niet meer op kippen. Het kan je zomaar overkomen dat je in de gelegenheid bent om de complete werken van Shakespeare aan te schaffen voor tweeëntwintig euro, en dus doe je dat. Onder de voorwaarde dat er met blauwe balpen een boodschappenlijstje op het linkerschutblad geschreven staat.

We worden natuurgetalenteerde wereldschudders.

Eigenlijk zijn we dat al. Sokken die op de grond liggen zien er zo functieloos uit en ik probeer heel stil te blijven liggen waardoor dat dus niet lukt. Ik weet al wat ik aan ga doen en ik had een zilveren haar. Jij hebt lange wimpers en je ademt jongensachtig als je slaapt. Jij zegt dat je het weet en ik geloof je, ik vraag me af waarom en wat dan. Eigenlijk kan ik me maar beter bezighouden met me over je te verbazen en je hebt wel geprobeerd om rauwe tomaten lekker te vinden. Omdat ik kan omvallen van het lachen om niks en dat je dan meedoet, snap je. Ook al is het helemaal niet grappig en nogal abstract. 

Rockanje, wederom.

Het strand had meer afgelegen moeten zijn en minder koud. Mijn duin was weg, nu lag er alleen maar een soort vlaktetje, en er zijn zoveel sterren ineens. Ik ben niet gaan pootjebaden en daar heb ik nu spijt van, Sam en ik geeken over onze boeken, Boke maakt liedjes die niet kloppen en Jaap heeft een hekel aan natte voeten. 

Op bed liggen is gevaarlijker dan je denkt, gelukkig miste je je bus niet, mijn ouders zijn soms echt heel raar en props voor ons omdat we wonnen zonder dat iemand het door had. 

Ineens werd het heel warm, ik snap niet waarom er altijd insecten in mijn haar vliegen en het raamkozijn was een soort kerkhof van lieveheersbeestjes. En dan niet die rode torren die doen alsof. Je hebt me gered van de onberekenbare dieren en teken uit een kattenvacht halen kan best moeilijk zijn. 

Vertel me de waarheid of dóé gewoon iets.

Tussen alle bomen door is de hele wereld van mij en honderd procent, ik zou jullie moeten bedanken, liefde, in sommige liedjes word er gezongen dat ik een dier ben op zoek naar een huis. Dat heb ik al. Het gáát tenminste ergens over. Zenuwpunten opgelost en bedankt voor deze plek.

Ik heb je al verteld wat ik hier had willen schrijven.

't Zijn gewoon vlekjes. Of bacterieconglomeraten.

Je bent m'n kauwtje. Soms heet je Woensdag, goed?

We kunnen heel goed stil zijn en weten waarover we het hebben en theedrinken en idioot meisjesachtig zijn. En theedrinken en koken en de wontons leken op hersenen met fliederstaarten. En spinvis luisteren en dat het niet erg is om over sommige mensen te praten en aangezet worden en fijn zijn. En wij zijn.

Ik zou zeggen dat ik een betere foto zou maken, maar ik geloof mezelf niet. Het is al donker. Dat blobje rechtsonderin is een lieverheersbeestje.

Vliegen.

Ik vergeet steeds te vragen of je een muziekje wilt en ik kan maar niet ophouden met te bedenken hoe ik me nu had gevoeld als het wel was gebeurd.

Met z'n tweeën in je eentje. En dan anders.

Het was nog steeds niet echt leuk maar ik deed mijn best en nu heb ik pijn in m'n haren. Er was te veel regen en te veel mensen en te veel ongeregeld en te weinig okee. Ik ben moe. Het is nu heel raar om in mijn bed te liggen en mijn moeder vraagt zich af of ze zich zorgen moet maken. Er zit eyeliner aan mijn handen, ik heb de hele dag streepjes gezet. Het ging wel goed, vooral de laatste keer en ik moet mezelf misschien maar submergen in het één of ander en ik wou dat je je schouder hier gelaten had. Je haren zijn minder cowboyesk, maar er is vast wel een soort compensatie voor te vinden en ik had vanochtend leuker moeten zijn, nee, ik had gewoon in bed moeten blijven liggen en dat jij dan ook. Bij mij. En zo. Het was gewoon niet echt leuk, snap je.

Dat je dan naar me kijkt en ik terug zonder dat ik in de lach schiet.

Als het dan echt zo was, zou je rondtrekken omdat jij erom bekend stond dat je nooit lang op één plek kon blijven en je zadeltassen zouden donkerbruin zijn. Je hebt je paard overgekocht van een boer omdat je er een nodig had en deze werd nooit goed opgenomen in de familie, en je zou het allemaal wel prima hebben gevonden. Ik had mijn eigen woonwagen en je kwam een keer langs terwijl ik de was ophing met mijn haren los en je had een slaapplaats nodig. Ik stookte een vuur en jij hing je hangmat op en de belletjes aan mijn enkel rinkelden. Ik zou je vertellen hoe je brood bakt zonder oven en jij zou iets uit een stuk hout snijden. Misschien is okergeel je kleur wel. En dan niet richting mosterd, maar meer richting olijfgroen. Je liet je halsdoek liggen en die droeg ik in mijn haren totdat hij uit elkaar viel. 

En dan bedenk ik me, dan bedenk ik me,

Het was echt heel bijzonder en je had gelijk maar ze had helaas geen pleister op haar elleboog. We gingen niet meer dansen maar zuipen bij Amy, alhoewel dat niet echt zuipen werd maar meer magnetronovens en videoclips.
In de avondwinkel was het raar en we wisten niet wat we wilden want ananas en amaretto en er waren koekjes in een heel intens besneeuwvlokt blik dat ik om de een of andere reden echt wel moest hebben. Ik heb het niet zelf betaald maar dat is best wel okee want Lloyd zei dat hij toch geen geld nodig had. Ik geloof hem niet, maar ik ben niet in discussie gegaan. Het was heel koud op de terugweg en ik wilde met mijn ene hand in mijn mouw en de ander in jouw
hand.

De metro's hebben een andere dienstregeling en dan is je vader boos want je hebt het slecht geregeld, en het is niet leuk om drie kwartier tussen Zuidplein en Ahoy in te wachten in de kou die net boven het vriespunt ligt en ik was koud en naar en boos, en ik probeerde heel hard om het allemaal een beetje te relativeren maar het lukte gewoon niet en het was echt gewoon totaal de verkeerde manier om die avond te beëindigen.

Mekander.

Filmisch op een trap zitten is ook een kunst, die ik beoefen terwijl ik op je wacht. Misschien heb je je fiets wel meegenomen en ik ben steeds bang dat ik per ongeluk de rechteronderhoek van de bladzijde omvouw.
Ik luister liedjes die ik normaal nooit echt hoor en ik weet precies waarom. Je had gelijk trouwens, ik ben eerder.
Het waait, mijn haren plakken aan mijn lippen en het is best wel moeilijk om in zulke weersomstandigheden je haren uit je gezicht te strijken op een enigszins charmante manier dus klooi ik maar wat aan en hoop niet dat het gaat regenen. Dat deed het wel.
Ik dacht dat ik haar kende maar dat bleek niet zo, en ik ben blij dat ik daar nu achterkom. Wederom ben ik een overwegend spijkerbroekenmeisje maar jij vindt van niet. In de metro zat een dame met een bouquetroman en ik vind dat je dat wel aandoenlijk mag noemen.

Driehonderdvijfenzestig.

Beste 2011-Lot,

Gelukkig nieuwjaar. Goed jaar, wel. Je was eerst een steil eyelinermeisje. Nu ben je een krullend, overwegend spijkerbroekenmeisje met blaren. Je bent veranderd. Gelukkig maar.

2011-Lot, ik geloof dat je geleerd hebt dat het allemaal best te doen is. Je gaat slagen, je gaat schilderen, je gaat je vrijheid verwezenlijken, voorzover nog niet gebeurd. Je hebt mooie mensen ontmoet, je hebt mensen zien gaan. Dat gaf niet, al leek dat wel zo. Dat was juist goed. Je bent gegroeid, 2011-Lot. Ga daar mee door. Je hebt nu twee piercings, je haren zijn nog steeds rood, je ruikt naar patchouli en je schildert. Je bent een zigeuner, je bent een indiaan, je bent nu 2012-Lot.

Je bent veranderd, man. Ik hoop dat je daarmee doorgaat.

Liefs,

Lot

"Hee, dat meisje heeft geen schoenen aan."

Ik was dat meisje, maar ik heb nu wel voeten vol met blauwe pleisters met plaatjes van zielige katten erop. En nu zijn mijn sokken nat, maar niet kapot dus het valt wel mee en van die tegels met blobjes erop voor blinde mensen zijn vervelend. Alles waar ik heen wilde was dicht, maar als je daarover nadenkt is dat misschien wel symbolisch. Misschien ook niet. Ik snap pasen niet zo goed dit jaar. We hebben wel de eieren teruggevonden, dat scheelt.

Wel in drie stukken, want zo werken die dingen.

Wit en rood.

"Ik word er altijd een beetje kriebelig van als ik docenten zie in uitgaansgelegenheden, dan voel ik me zo betrapt. Kom we gaan, er is hier geen terrasverwarming en de sigarettenautomaat werkt niet, we lopen door. Hiernaast is wel leuk, hee Carlos, hallo Tessa, kus, boven? Okee, dankjewel. Kom, we maken een foto, zo'n foute, in de spiegel, kijk, ik ben zo'n idioot die d'r lippenstift vergeet, ja die is wel okee, op facebook dan maar. Deze doet het, laten we gaan, dag Carlos, dag Tessa, kus, ja, we gaan even naar de tiki's, dat is wel leuk. Hallo broer, een wit en een rood alsjeblieft, nou, leuke muziek vind je niet, al zijn dit niet je type mannen, ja hij komt wel terug, tuurlijk ga ik even mee een peuk doen, ga je mee, neem je tas mee. Drink even door, ik voel me zo'n zuiplap naast je, wat? Ja, we gaan ook even hallo zeggen tegen Bob, Bob van de NRC, ken je dat verhaal? Ik was heel boos want ik wilde zo graag slapen, Serbian spirits, ja toch. Deze straat is ongeveer de place to be van kunstzinnig Rotterdam, galerie mama, jezus, druk. Ja, ik voel de drank ook, ja, kom, wederom een witte en een rooie. De pinautomaat hallo, zeker Vodafone, duurt een eeuwigheid, hij is geslaagd hoor, dankjewel, je bent een schat, laten we hier gaan zitten, jezus, echt geen leuke mannen hier, doe normaal, maak een foto van me, stuur 'm op. Ja, ik ben ook duizelig, jezus, ik kan ook niet tegen alcohol nee, wat een stomme muziek, ik heb me toch een zin in patat, kom we gaan eten, Tel Aviv, jezus hier ben ik nog nooit geweest, kom op zeg, lachen, nee, we weten het nog niet, we kijken nog, schiet nou op, ik heb honger, wie zou elke dag die servetjes zo neerleggen? Vast die in dat roze shirt, twee kebab speciaal alsjeblieft, schotel, doe normaal met die knoflooksaus, ik ga dood hier, nee geen foto, doe normáál, waar de fuck zit dat lichtknopje, shit m'n lippenstift, doe normaal, eindelijk eten, oh mijn god, ik voel me zo dik nu, zeur niet. Mag ik pinnen? Pin defect, er zit een automaat in de Witte Aap, blijf jij even hier, shit het regent, zo veel mensen, ik kan er gewoon niet langs, ik vind dit niet leuk, pinautomaat, weer naar boven, nog meer mensen, eindelijk, alsjeblieft dankjewel doei, fijne avond jij ook, sorry, sigaretje? Nee het regent, loop door, dag lief dankjewel, mijn fiets staat daar, wel thuis, slaap lekker."

"Het heeft geen constant ritme, maar het is wel mooi."

Dankjewel man. 

Volgens Rafaëlle heb ik rood haar om een gele jurk te kunnen dragen. Ik heb niks geels. Misschien binnenkort deze jurk. Maar ik ben bang dat ik eruitzie als acht.

De pakken hebben niet meer zo'n uitschuiftuitklepje als vroeger, dat klikt als het inschuift.

Soms zou ik willen dat ik niet wilde wat ik denk dat ik wil. Maar dan doe ik dat dus toch, en daar word je een melancholisch van maar ook niet. Dat kan ook aan het huis liggen. Het eentje gaat niet weg en dus denk ik de hele tijd dat er iets nieuws is maar dan is het nog steeds hetzelfde. Vlinders zijn soms gemaakt van veren en dat is wel een goed compromis denk ik. Jij bent dat ook, maar dan zijn we met z'n tweeën en dat zien we dan wel weer. Ik vraag me af hoe de dingen eruit zouden zien als je ze allemaal op een rijtje zou zetten, vast niet relevant. Jij gaat zo naar bed en ik denk dan na over hoe lang het vandaag duurt voordat je in slaap bent gevallen omdat je ooit eens hebt gezegd dat dat nooit echt kort is. Mijn trui is nog vochtig dus ik kan niet alvast doen alsof het morgen is. Hij is helemaal zepig. Op woensdagavond wassen is raar want dat is een zondagochtendding.

Hagelslag kraakt.

Niemand op de weg, zet 'm in z'n vijf.

Monoliet.

Dat er dan iets gebeurt waardoor je stopt met functioneren en het niet erg vind. En je vingers en tenen niet meer voelen en overal kippenvel en ontdekken dat je nagels hebt en je hoofd in je nek gooien. Jezelf met je haren over je rug aaien en vanuit je centrum ademen, je ogen dichtdoen en alles nog kunnen zien en vechten. Dat je niet meer weet of je droomt of niet, dat alles in elkaar overloopt, dat het allemaal niet meer uitmaakt, dat je voor altijd door kan gaan. Je enkels kraken en dat je dan een schouder hebt waar je je hoofd in kan verstoppen.


Misschien moet ik maar gewoon naar Ierland en studies over boeken en een huis met een dakterras. En dan de wijnglazen vergeten.

Cosmo Shiva.

Sproeten op je neus

Blaas mijn haar uit mijn gezicht

Vlinderlucifers

Alice.

Soms vind ik het echt, echt heel erg dat mijn ogen zo slecht zijn. Ik denk omdat dat iets is waar je niks aan kan veranderen zonder allerlei hulpmiddelen. Daar word je een beetje verdrietig van, maar dat gaat ook weer over.

Ik was een poppetje, en zenuwachtig zonder een hele concrete reden. Ontlading is erg vermoeiend, maar ik denk dat ik wel blij ben met het resultaat. Ik had het niet op een andere manier willen doen en daar gaat het toch om. Denk ik. Ik ben nog nooit op zondag naar de kerk geweest, ik weet ook niet of het intrigerend of gewoon saai is.

Er is nog heel erg veel dat ik niet weet, geluiden, gevoelens, woorden. Dat vind ik prettig. Ik vraag me af hoe het zou zijn om alles altijd voor de eerste keer te beleven. Best eng, wel. Maar misschien is dat gewoon helemaal niet erg.

Soms begin ik met me afvragen wat ervoor zorgt dat ik eigenlijk leef, wat er bepaalt wat ik op dit moment kan zien en dat ik besta. Daar word je heel raar van dus dan houd ik er maar weer mee op.

Spaken.

Toen ik ongeveer een jaar of zes was zat ik bij mijn moeder achterop de fiets. Het was winter, ik droeg een paarse sjaal met glitters en dikke, gewatteerde lila bergschoenen. Ik leek een beetje op een druif in dat kinderzitje, maar dat doet er verder niet toe. Ik was moe, ik had nergens zin meer in en al helemaal niet in die achterlijke voetsteuntjes waarop je je voetjes moet plaatsen ter preventie van het gevreesde tussen-de-spaken-komen. Dit lapte ik aan mijn lila bergschoen en ik liet mijn voeten loshangen. 

Achteraf waren we heel erg blij met die schoenen. Ze hadden voorkomen dat mijn voetje alleen maar kneusde en niet verbrijzelde. Ik weet nog hoe ze eruitzagen nadat we waren gevallen, het leer gescheurd en de uitpuilende witte wattenvulling op sommige plekken rood van het bloed. Heftig. 

Ik kon niet meer lopen, dus mijn gedesoriënteerde moeder heeft me opgetild en naar huis gedragen. Uittrekken van die schoenen was niet zo'n probleem, aangezien ze toch al aan gort waren, net als mijn sokjes. Mijn moeder belde de huisarts. 

Tussen alle tranen en drama en aaitjes over mijn pluizige rode piekhaar kan ik me herinneren dat ik een eeuwigheid met mijn voet in een bak met soda gezeten heb en dat dat zeer onprettig was. Ik kon geen schoen aan mijn linkervoet, dus moest ik een paar weken lopen met een rechterschoen en een hele dikke sok aan mijn linkervoet. Het was winter. En koud. Maar ik voelde me heel erg stoer. 

Ik heb er nooit bij stilgestaan dat mijn moeder zich ook een ongeluk geschrokken was, dat ik haar niet over háár haren heb geaaid, dat ik niet vroeg of ze ergens pijn had. Als je klein bent bedenk je je dat niet.

Op mijn linkervoet zit nog steeds het litteken van de spaken van mijn moeder. Het lijkt op een gezicht. Stel je voor dat we niet gewoon zomaar vielen, maar dat iemand met dat gezicht, het gezicht van mijn litteken, mijn voet tussen de spaken heeft gekregen. 

Moab en Provo liggen in Utah, Amerika. Ongeveer 256 kilometer van elkaar vandaan. Ik heb geen idee waarom je ernaartoe zou rijden, maar intrigerend is het wel.

Gewoon dan een boomhut met tien stapels truien.

Mijn kamer ruikt naar terpentine en olieverf en openslaande balkondeuren, maar het gaat niet snel genoeg en er zit nog geen licht in en het is toch geen slaoliestijl geworden. misschien komt dat nog. Maar het was weer heel fijn met Verf, en ik in mijn verfspijkerbroek en mijn verfverknipteverknoopteshirt. Ik heb een donkergroene lap om mijn penselen mee schoon te maken en als je begrijpt waarom is dat best ironisch. En dat je dan steeds even op je bed moet gaan staan om te kijken of het werkt, maar het is nog lang niet af en ik had eerder moeten beginnen en bla. Morgen is een ikweetnietdag en gisteren wás het. Ik ga niet naar beneden. Ik wil me liever ondersmeren met olieverf en op het balkon liggen en heel veel wijn drinken.
Het is nog te koud, zeg je.

Dat is dus niet plastisch en ook weet je z'n agenda niet.

De kleuren van je ogen maken ongeveer net zoveel uit als je linkshandigheid en

je slaapt, en geef me een duw dan

hou ik op.

Ik weet niet hoe en ongeveer en 

jij zegt van wel maar je bent een beetje moe

maak je maar geen zorgen, Lot

het is goed

Ik tel de moedervlekken op je rug en jij doet net alsof je lekker ligt

dat doe je niet

we draaien om

Voeten zijn rare dingen en dat heb ik al eens gezegd
ik val van een randje in mijn hoofd
En andersom ook
Dat is ongeveer wat ze daarmee bedoelen

Ga met mij met zonder schoenen en schilderen
En van 'dat moeten we ook nog eens doen'
Krijg je een beetje eelt op je voeten van. 

Ik heb dit sinds vrijdag in mijn hoofd en het gaat er maar niet uit. Maar het gaat misschien een beetje over Lot en ik draag een libelle vandaag.

En als iemand me nou
eens halen komt, ja
als iemand me nou eens halen komt
Sleur me bij de wortels van mijn haren, zet me
achterop je fiets.
Trek mijn sokken uit, schoon t-shirt aan,
laat me slapen
Verder niets. 

Ik ben blij met mij.

Ik was te vroeg, ondanks schoenen- en zonnebrillengeslenter, dus ging ik maar op de bomenbankjes zitten om een boterham te eten. De bomenbankjes waren me tot vandaag steeds maar ontschoten en ik vond ze heel fijn, je kan er vast op liggen.

Ik stroopte mijn mouwen op en knoopte je sjaal om het handvat van mijn tas, want vandaag was het lente. In gedachten verzonken werd ik bijna een liedje van Mark Ronson, totdat ik opstond en daarmee een mus verstoorde. Het is allemaal best te doen.

Ja, daar krijg je weke knieën van.

Ook konijnen hebben soms gebloemde zakdoeken nodig.

De muziek deed het eerst niet zoals ik wilde en ik deed alsof ik ontstresste maar dat viel in het echt best tegen. Toen was het ineens weg, en mijn wangen kleurden bij mijn haar en mijn jurk en de wijn. Ik kon best lopen en Cynthia was bang in het donker en ik voelde me heel stoer in de broek die jij anders vind. Mijn shisha is eindelijk ingewijd en het viel wel mee met hoeveel er gedronken was maar het was genoeg.

De vloer sliep niet lekker en het was koud. Ik was echt even heel erg boos op mijn broer en niet eens alleen daarom, maar ook omdat ik echt best graag had willen slapen. Toen ik wakker was wilde ik heel hard "Hééé, krijg nou wat, Bob, van de NRC!" roepen maar toen was ik alweer in slaap gevallen.

Het is nu een zigeunerkonijn. De regenboogtaart had ik liever voor altijd willen bewaren maar hij was toch wel heel lekker.  Ik heb een oorbel die lijkt op iets uit een film en een kilo wierook en geassocieerd met wit kant. Ik ga bedenken wat voor muziek ik zal kopen en ik wil heel graag naar het strand. Ik weet niet waarom. Het is allemaal een kwestie van tijd, en dat is in deze context heel prettig. Ik denk dat ik precies weet wat jij bedoelt soms, en een blauwe plek op mijn knie.

Het was een mooi feest en mijn hart is een oventje. Dank jullie wel allemaal.

Morgen doe ik mijn tuinbroek aan. En nu ga ik slapen, denk ik.

Kleuren op de muren.

Ik fietste expres door een streep zonlicht en ik zag een man met knalblauw haar. Hij droeg een pak en ik wilde hem aanspreken maar ik heb het niet gedaan, in plaats daarvan sigaretten en verjaardagskoffie en jongens met krullen. Die net niet okee of juist wel waren, maar zijn zonnebril in elk geval niet. Keira Knightley is een mooie vrouw, al is ze heel anders dan Audrey Tautou en stilstaande roltrappen lijken helemaal niet op trappen. Je zou piano moeten leren spelen en fröbeldingetjes en zo. Kwartieren ronddwalen met veel mensen om je heen voor een zitplek en Rotterdam 's avonds en met je benen over de rand. Watervliegende eenden die ons misschien ook wel raar vonden. Dansen over de straat omdat je blij bent en knoeien met voorgesneden stukken. Er moet nog bier gehaald worden en extra sinaasappelsap. Ik had rode wangen en een vlecht in mijn haar en een jaar ouder dan gisteren. Zo werken die dingen niet.

Vandaag was een hele leuke dag.

Het was te vroeg voor mij dus besloot ik de lieveheersbeestjes maar te laten en op zoek te gaan naar lijntjespapier. Op wit werd alles scheef, zie je.

En dat doe ik normaal nooit.

Pig latin.

Ik denk dat keukenvloeren bij uitstek wel de beste plaatsen zijn om interessante gesprekken te voeren en uitgelachen te worden omdat je aan het smsen bent. En exorbitant veel te eten, in je puurste vorm. Ik voelde me net als in de film, en hou nou eens op met dat paranoïde gedoe jongens. Serieus.

Maar we hadden mandarijntjes en chocolade-ijs en ingemaakte paprika's en salami en we gingen kip halen en ons Britse accent oefenen, waarvan ik nog steeds niet achter de reden ben dat dat daadwerkelijk sexy is. Misschien is dat gewoon een gegeven. En toch zouden we willen dat we een Schots accent hadden en je had erbij moeten zijn. 

Nu zijn ze weg en kan ik weer normaal lopen in mijn kamer, maar ik ben wel verdrietig. Het was heel leuk. 

Kom maar snel weer terug. 

Laten we dat doen.

En dat ik er dan ook ben. En jij. Misschien ga ik even heel ver weg, maar dat geeft niet want je mag mee of ik kom weer terug. En dan gaan we liedjes luisteren en films kijken en paarden en woestijnen en ladders enzo. Mijn verkoudheid is bijna weg, maar ik hoop niet dat hij morgen weer terugkomt en ik durf niet naar de Willem de Kooning morgen. Familie komt dan ook, maar dat is vrij raar en onnatuurlijk aangezien ik pas volgende week donderdag jarig ben, want dan het het de Ide van maart. En deelbaar door zichzelf en ik heb de nieuwe Alice in Wonderlandfilm nog niet gezien nee(uit principe natuurlijk, ja), maar jij Amélie niet, en dat gaan we dus echt nog wel doen. Met heel veel ijs. En mijn vader doet allemaal rare dingen met zijn wenkbrauwen en ik zou willen dat hij daarmee ophield.

We zullen nooit meer ophouden met ons erover te verbazen hoe sommige dingen lopen. Maar dat is fijn, vind je niet?

Vanochtendhumeur.

Ik voel me eigenlijk schuldig tegenover mijn moeder.

"Lieve, liefste Lotje,
Fijne dag vandaag.
xxx H."

Ik ben toch maar naar school gegaan en nu word ik geacht een samenvatting te schrijven van een tekst. Het is redelijk moeilijk om je gedachten bij de mobiele ontwikkeling van de mens te houden als je weekend nogal bijzonder en mindblowing was. Ik maak aantekeningen in mijn boek met blauwe stift en ik zoek naar een manier om dat netjes te doen, aangezien de platte kant van de stift te breed is. Ik heb hem nog niet gevonden en nu lijkt het alsof ik heel erg mijn best aan het doen ben alles te markeren behalve de letters in kwestie.

Idealiter is een raar woord en Cynthia wil wel voor me markeren omdat ze vindt dat het er niet uitziet.
Ik denk dat ik het toch maar zelf doe.

O, mijn panty zit gedraaid en nu zijn de ladders op mijn benen scheef.

Wijn voor op de rand van je bed.

Plof.

Je hebt een zeeëgel van me tegoed.

Omdat ik naar Julian Casablancas luisterde en daarom even aan je dacht en toen de eerste zeeëgel van de dag vond. En het ritselen van schelpjes in combinatie met het geruis van de zee is toch wel heel prettig. Ik liep over het strand met mijn zigeunersjaal om en ik was heel erg achterop geraakt omdat ik het niet kon laten nog meer zeeëgels te zoeken en de kat heeft heel hard in mijn vinger gekrabt en het prikte toen er zeewater in kwam. Is het trouwens zeeëgel of zee-egel? Maar de soort die ik gevonden hebt heet eigenlijk zeeboontje, wat ik lief vind.

Ruilhuis.

Er staan hier overal sierblikken. En kerstdingen. En eindeloze mandjes met gedroogde bloemen.
Het is hier een beetje raar, maar het is leuk om iedereen weer te zien en mijn nichtje, neefje en oom praten heel lief.

Mijn vader zit met de poes op schoot en mijn tante leest voor uit het nieuwe kookboek. Iedereen is moe, we  hebben net gegeten. Opa en oma praten over een praktische oplossing wat betreft de perensiroop. Morgen staan we vroeg op voor de vogeltjesmarkt, mijn moeder wil niet meedoen. Iedereen hier speelt spelletjes alleen en we luisteren Pink Floyd terwijl we op de lasagna(die mijn neefje overigens niet lust) aan het wachten zijn. Ik heb rode wangen en een duf hoofd en mijn gedachten beperken zich tot het opvangen van gespreksflarden over rauwe boerenkool en sla.

Ik word over mijn hoofd geaaid. Mijn vader zingt zachtjes een liedje voor zich uit. De wijn is op.

En de vakantie moet nog beginnen.

Zwaarden.

Je
Voelde je ongemakkelijk, en ik
ook
Een beetje
soort van.

Ik zie je,
wrijft over mijn rug

Schreeuwt iets in mijn oor
omdat de muziek hard staat, die me niet
aanstaat
Je hebt mijn arm
vast

Ik lach.

Je zegt dingen die ik niet wil
horen
maar ook wel, en jij lacht een beetje
mee met mij

En we dansen alleen
maar door maar ook
omdat we niet weten wat we anders
Konden of zouden moeten doen

We roken om onszelf een houding te geven in deze rare situatie, op deze
vreemde plek
Ik vertel je hoe ik teveel heb
gedronken gisteravond
Jij ook.

Je bent moe.
Ga naar huis, ga slapen
Dat doe je.

Ik heb mijn telefoon bij de hand, ja.
Praat over sterrenbeelden die jij onzin vindt
Maar ik niet want
Ik leg het je uit

Je droomt. Ik ook.

Verf in mijn haren, stel ik me zo voor
Soms
Als de tijd daar is

Misschien. Of zo. Zeg maar
Ja
of nee.
Gedag zeggen is raar en ongemakkelijk en ik wiebel

Maar dat geeft niet
want dan lijkt het minder erg.

Het is goed
In mijn
hoofd, het jouwe

Weet het misschien nog niet maar ik
wil het je wel vertellen.

Ofzo.

Ik voel me niet heel erg Lot vandaag, maar dat trekt wel bij en je hebt zo ontzettend gelijk in heel erg veel. 

Goede ideeën zijn er, nu de uitvoering nog en straks ben ik een hele week in Zeeuws-Vlaanderen en ik weet niet of dat helpt of niet. 

Ik ging maar even toast met pindakaas eten om de hele boel maar een beetje te relativeren. Ik weet nog niet of dat is gelukt. Verder: graag zomernachten en sigaretten in bed en heel veel wijn. En dat ik dan de plaatsen en namen van alle sterrenbeelden uit mijn hoofd weet. 

Hadden we het net over Oostenrijkse meisjes of niet?

Het was heel anders dat ik me voorgesteld had en ik denk dat ik nu wel zeker weet dat ik niet echt een clubmeisje ben. De muziek was een beetje raar en ik probeerde te dansen maar ik wist niet precies hoe. En ik voelde me heel anoniem tussen alle mensen die ik kende en mij kenden. En ook een beetje absurd en wazig.

Verder voel ik me wel echt heel stoer want ik ben toch maar gegaan en er werd geflirt met mijn beste vriendin en ik lag niet ergens te kreunen in een hoekje vanwege het één of andere dubieuze middel dat dus niet in mijn drinken gedaan was, en ik ben niet anders geworden na vanavond. En het is toch wel echt waar dat als je Franse sigaretten rookt je je toch net iets artistieker voelt, ook al sta je in een overvolle rookruimte in een te warme club.

Alle gebeurtenissen van gisteren resoneren in mijn hoofd als van met je vuist op een tafel slaan.

Ik vond het heel leuk dat je dat zei: als het gebeurt, gebeurt het. Maar dan in het Latijn, wat ik vergeten ben.

Later als ik Groot ben heb ik lang haar, en dan mag je het borstelen voordat we gaan slapen.

Als je wil.

Snap je.

Ik huppelde ineens en het regende. En er keken allemaal mensen naar me maar dat vond ik niet erg want ik bedacht me dat ik waarschijnlijk op dat moment even meer plezier in het leven had dan zij. En dus gaf het niet, en ik heb een nieuwe piercing die heel veel pijn deed maar heel tof is. En ik houd van Rafaëlle en van dat mijn haar soms best leuk krult. En ik wil zaterdag en wakker worden van maanlicht en het wordt dus echt niet typisch maar heel erg leuk.

Omdat ik dat zeg.

De groeten zijn gedaan.

Je zag er heel mooi uit met je haar een beetje in de war en je jas in mijn lievelingskleur. En ik vond het heel leuk dat je honing in je cappuccino deed in plaats van suiker en ik vroeg me heel lang af wat je aan het doen was maar je plakte gewoon een screenprotector op je telefoon.

En toen kwam je naast me zitten en ik zag dat je hetzelfde opschrijfboekje als ik had en je las een krant waarvan ik vermoed dat het meer een soort pamflet was en je had mooie schoenen aan.

En je hoestte en ik wilde je op je rug kloppen maar ik heb het niet gedaan, en ik durfde de hele tijd al niet maar toen je naar me keek nog minder.

De witte zijn het lekkerst.

Het was een heel leuk weekend. Want ik had een ecolinefeestje op de academie en dat was fijn, al krijg je wel hoofdpijn van constant door een rietje blazen, maar daarna was het heel leuk met Maxime bij Vapiano en met zonder Samuël. En ik heb een pizza calzone gegeten ondanks het feit dat Maxime daar fel op tegen was, maar we hebben wel lekker veel gummibeertjes gestolen en ik schrok van dat apparaat dat je krijgt om te weten of je pizza klaar is.

Dank je wel lieve voglbekdieren, voor jullie energie en blijheid en optreden en toffe muziek, ik vond het erg fijn.
En het was eerst wel een beetje naar want heel warm en druk en moe, maar maak je nou geen zorgen want het gaat heel goed met mij. En van Delshaven naar Noord lopen is wel een beetje ver, maar wel te doen, en Maxime slaapt heel lief en Sam is heel leuk als hij losgaat en het is prettig om te zien hoe mensen zo goed op elkaar afgestemd kunnen zijn.

Mijn koekjes zijn gelukt en het huis ruikt naar vanille.

Klaarblijkelijk.

In periodes van examenstress is het bijzonder fijn als je mensen hebt waarmee je gewoon even kan gaan zitten en de hele middag theedrinken. En ook heel goed stil kan zijn. En dat logica best fijn is eigenlijk. En dat het niet zo nodig is om je veel zorgen te maken omdat het allemaal vanzelf wel komt. En dat koude tomaat onprettig is, maar verder wel okee. En dat het leuke koffiemeisje dus echt wel met me aan het flirten was.

Dit is een eerbetoon, een ode aan de mensen die zich aangesproken mogen voelen. Dank voor alle knuffels, kusjes, kopjes thee, tranen, lachstuipen en vertrouwen. Ik denk dat ik me gelukkig mag prijzen dat ik jullie ken, en dat jullie bestaan. Allemaal.

En ik ben zo blij als een lieveheersbeestje.

Kop of munt, kies een getal tussen de één en dertien. Wie niet weg is, die is gezien.

Ik wil niets overdoen, maar alles gaat me te vlug. Je zegt kijk naar de mode, alles komt een keer terug.

Begin de dag met tequila, dan is het randje er een beetje af en doet het niet meteen zo'n zeer.

Oh jongens, het was zo intens en geweldig en verticaal en ik stond helemaal vooraan rechts bij de boxen en alles resoneerde overal in en ik werd helemaal dronken en draaierig van de klanken van zijn stem en verliefd op de dame met lang kastanjebruin haar en zwarte jurk met motorlaarzen die cello speelde en daarna zingende zaag bij Ik Wil Alleen Maar Zwemmen waarbij ik dus echt wel te vroeg inzette maar dat klonk eigenlijk nog best redelijk en ik tripte echt helemaal en overal kippenvel en ik stopte nooit meer met dansen en ik kon alleen maar lachen en toen kreeg ik een t-shirt met waarschijnlijk Justine Keller erop die Spinvis gesigneerd heeft in het plaatje in plaats van op het bruin want dat was te donker en er staat "Ssst... Lot denkt".

In één adem en dan door je hele lijf, dan snap je het.

Ik wil nog een keer en dan twee keer.

Ebony and Ivory and dancing in the streets.

Bananen, en sap. En misschien koekjes.

Ik heb een bloemetjesjurk gekocht die niet echt een jurk is maar wel heel leuk, en ook heb ik vandaag ondervonden hoe een drama het is een behoorlijke pyjama aan te schaffen. Ik heb uiteindelijk maar een heel zachte broek met blauwe ruitjes gekocht, en ik vind hem stiekem heel Engels. Eigenlijk wil ik ook een Paddington Bear-shirt voor erbij, en dan met name die waarop hij zittend op een koffer op de trein wacht.
Maar die hadden ze niet.

Je piercing er zelf proberen af te draaien is eng, zeker als er hele grote tangen aan te pas komen, en je er helemaal wiebelig van wordt. Hij zit nog steeds vast, maar ik verlang zo naar mijn lieveheersbeestje dat ik vrees toch maar zo'n speciaal ding ervoor te kopen. Yann Tiersen is fijn, als er in je schouder geniest wordt ook wel een beetje en ik merk echt dat ik uit mijn oude muziek gegroeid ben. Desalniettemin is het wel leuk je oude favoriete nummers heel eventjes langs te horen komen.

Slaapfeestjes zijn slecht voor mijn feministische principes, voor zover ik die heb, en mijn moeder is de koekjes vergeten. Best jammer.