Want het is al begonnen, maar niemand weet het nog.

Op je blote voeten door de regen springen en dan je fiets toch maar binnen op slot zetten is helemaal niet zo koud als je denkt, en we hebben zo gelachen gister. En ik ben vastberaden om Portrait of a Lady van Henry James helemaal uit te lezen in het Engels, want het is zo mooi.

En het was heel leuk met Raaf, en om weer met haar door de stad te huppelen en toch maar een tabakszaak in plaats van een coffeeshop binnen te gaan. En eindeloos theedrinken met bosbessenmuffins en ik wilde dat ik je vaker zag man!

Soms besta ik iets minder dan jij denkt misschien, maar ik ben er nog wel en het gaat prima. Met jou ook? Zie ik je vanavond? Who says, maar ik hoop van wel. Dit is trouwens de eerste keer dat ik oud en nieuw niet thuis vier, een historisch moment. Ik heb voor de zekerheid maar een heleboel sterretje in huis gehaald. En voor mezelf een shisha gekocht als nieuwjaarskado. En een CD van Lou Reed.

En de badkamer is nog steeds bezet en da's balen.

2012 wordt lachen man.

Yule.

Eenentwintig december is de dag van de langste nacht, de dag waarop de wereld veranderd, en ik ben erbij.
De zigeuners zullen dansen op blote voeten en belletjes aan hun enkels, saters zullen nimfen kussen en ik zal aan je denken en me gelukkig voelen.

Freyr zal haar spel spelen, en iedereen erin meelokken. En ik verlies mezelf steeds meer, maar dat maakt me geloof ik niet zoveel uit, zolang ik maar een klein beetje helder blijf denken op de momenten waar nodig.

Ik denk, dat het nodig is dat we kleine huisjes maken van papieren espressobekertjes, en ik raad iedereen sterk af om als je met Max koffie gaat drinken een latte of iets van gelijke strekking te bestellen. Serieus.

Luister dit even. Voor mij. Ik wilde eigenlijk zigeunermuziek, le chant d'alouette posten, maar dat is dus mooi onvindbaar en dit is ook mooi.

Honderdste post. Feestje! (:

En ik praat, en ik praat, en ik praat, omdat het nergens over gaat.

Ik wil in eens koffiehuis wonen met bedden en kussen en banken en kleden en dat er dan allemaal leuke mensen bij mij koffie komen drinken. En slapen. En dan gaan we allemaal gekke feestjes geven met heel veel alcohol en dat we dan allemaal dingen gaan zeggen waar we eigenlijk ons mond over moeten houden tot we nuchter zijn. En dan met hele grote ramen, zodat we iedereen die langs loopt toe/uit kunnen lachen.

Dat zou leuk zijn. 

Ik wil gewoon mijn eigen plek, en vrij zijn. En dan de hele dag in bed liggen en naar de regen luisteren. Of als het sneeuwt er ook niet meer uitkomen, behalve één keer om heel veel eten naar boven te brengen, en daar dan een missie van maken. Hoeft niet mijn eigen bed te zijn. Wil best dagen weg zijn bij iemand anders en dat het dan niet uitmaakt. En dan ga ik lekker mijn superkoude voeten tegen je benen aanleggen en lachen, en dan krijg ik vast de kieteldood. En dan gaan we vechten en lachen en praten over niks en dubbelpatiencen en dan in slaap vallen. En als we wakker worden kijken we stomme films. En iedereen die wil mag bij mij in bed komen liggen en meedoen.

Soms is het net alsof ik weer twaalf ben en dat is dus echt wel ruk.

Lot, je bent gewoon stom soms. Echt hoor.

Nou, allebei niet dus. Vandaag in ieder geval. Mag ik ook eens. 

Des woensdags.

Hij is briljant geworden en ik ben zo benieuwd wat je ervan gaat vinden. Ik heb zo'n craving voor sinaasappelsap nu.

Cynthia is een held die haar sokken aan mij afstaat, en hoewel ik nog steeds blaren ter grootte van walnoten op mijn hielen heb, waren ze vast zo groot als mandarijntjes geweest als ze dat niet had gedaan.

Mandarijntjes, walnoten.
Regen op schuine dakramen en bliksem waar je wakker van wordt.
Wind, en dan je haar de verkeerde kant op.
Chips in de geschiedenisles en bij gebrek aan kaas-uienbroodjes dan maar koekjes.
Olieverf Overal.
Drie glazen wijn in één uur en daarna zuurkool.

Ik wil ook sneeuw, en dat het dan kraakt onder je schoenen. En een slecht excuus om mijn handen in je zakken te stoppen, zodat je je hoofd wel tegen het mijne aan moet leggen.

Oh duh.

En morgen ben ik mooi want dat is misschien belangrijk.

En ik ben geen soldaat maar ik weet hoe je een trekker overhaalt.

Grappig, hoe de dingen heel anders kunnen lopen en dat je soms moe wordt van teveel eten. Ik ben tot de veronderstelling gekomen dat koekjes en wijn heel goed samen kunnen, en ik moet voor vrijdag een oude poederdoos zien te vinden.

Ik zit dus echt niet panisch naar mijn telefoon te staren en ik ben een beetje bang voor morgen omdat ik niet weet wat ze met m'n haar gaan doen en straks wordt het stom. Maar m'n broek is heel mooi geworden, dat scheelt aanzienlijk.


Hi hi hi.

Ik wil alleen maar zwemmen.

Con(f/s)essies.

Ik ben best wel Heel Raar, maar da's leuk en ik kan mezelf uren vermaken met maar één grapje. Ik lach vaak om niks, huil heel soms als liever niemand het ziet en ik ben soms chagrijnig maar niet snel boos. Ik hou van nieuwe onderbroeken maar meer van nieuwe sokken, en ik heb een hekel aan economie en soms verlies ik mezelf hopeloos. Ik kan ontzettend veel van iedereen houden, doe ik vaak ook. Ik kan veel zeuren om niks en chagrijnig worden, vooral als ik weinig gegeten heb. Ik wil altijd eten. Ik kan heel erg veel slapen, maar op sommige momenten echt totaal niet en dan word ik heel vervelend. Ik heb spijt van alle keren dat ik dingen had kunnen zeggen, maar mijn mond heb gehouden omdat ik ze toen nog niet wist. Ik schaam me niet vaak meer, dat heb ik afgeleerd. Ik wil vrij zijn, en ik ben van niemand. Ik wil altijd voor iedereen zorgen en soms is dat nogal vervelend. Ik ken mijn grenzen alleen soms, en dan negeer ik ze vaak. Ik stel me situaties voor waarin ik Heel Erg Interessant aan het doen ben, en dat ik je dan "spontaan" tegenkom, zodat je helemaal ondersteboven bent. Ik ben ondersteboven en achterstevoren, soms ook nog zijwaarts. Ik zeg best vaak soms. Ik kan me ontzettend ergeren aan titels van schilderijen die tussen aanhalingstekens staan, of aan meerdere uitroeptekens achter één zin. Ik kan echt gemeen zijn, en er dan geen spijt van hebben. Ik kan ontzettend stom lachen, en heel goed van dingen afvallen. Ik doe alsof ik heel stoer ben, maar da's eigenlijk niet waar want ik kan urenlang kletsen over nagellak of schoenen. Ik voel me wel heel stoer want ik heb een piercing, het kan me niks schelen als mijn schoenen danwel kleren vies worden en ik ben niet bang voor insectem, want die vind ik lief.

Vaak ben ik chagrijnig, gemeen, kortaf en vervelend.
Soms ben ik best aardig, vooral wazig en wil ik je knuffelen.

En nu?

Soort van aangenaam verdoofd, als je begrijpt wat ik bedoel. En dat doe je.

Dan is het zo'n zondag waarop je besluit dat het niet uitmaakt dat je er verlept uitziet(inclusief woonvest en veel te grote bril, en dan ook nog eens met je haar stom), en dan kom ik je ineens tegen.
Maar je hebt naar me gelachen, en ja. Mm. -picture mijn gezicht-

En het was zo'n leuk feest. En ik heb me zo hard in m'n vingers gesneden. En ik heb CD's gekocht, en daar word ik altijd zo blij van. En soms word je bijna dronken van maar één glas wijn, zoals vandaag. Da's raar.

Mijn moeder heeft een heleboel kleren van me opgevouwen, terwijl ze eigenlijk boos op me is. En ik zou willen dat dat niet zo was, en dat je terug zou komen.

En het is niet alsof Florence+The Machine nu mijn gemoedstoestand beschrijft, maar ik ben dat gewoon op het moment aan het luisteren, snap je?

We, we live half in the daytime. And we, we live half at night.

Alles is veel voor wie niet veel verwacht, maar veel is ook veel voor wie maar een beetje verwacht en ook maar misschien. Ik ga mijn gestreepte trui inkorten zodat ik hem volgende week aan kan, en ik ben blij voor morgen maar ook voor gisteren.
En voor alles wat er nog op me af gaat komen, het is prettig dat ik daar nog geen verdere ideeën over heb af het over me heen kan laten komen als zon, of water. Of wind, en dan blaadjes want het is herfst en ik ben volgens mij constant in een wazige bui. Ik kan je vertellen dat dat een vrolijke gemoedstoestand is, geloof me.

De volgende keer moet ik eraan denken dat ik een zoom knip die wél zo breed is als een naaimachinevoetje, maar ik vraag me af wie op de zoom van mijn trui gaat letten. Hij is nogal scheef, ja. Maar ik hou van mijn trui. Ook van mijn rode, trouwens. Maar dat is mijn allerlievelingskledingstuk Aller Tijden. Dus beetje oneerlijk, vind je niet?

Misschien niet, nee. Maar kan nog, alleen niet nu(ookal vind ik inmiddels van wel, maar écht) en ik wil nooit meer overhaaste conclusies trekken. Ik ben niet de handigste persoon, nee. Maar jij ook niet. En ik ben erg voor overimpulsiviteit, al zal ik nu voorzichtiger zijn, beloofd.

Ik wil alleen maar The XX luisteren en dan de hele tijd.

Watch things on VCRs with me
and talk about big love
I think we're superstars
You say you think we are the best thing

Hee sorry man.

Verdomme, ik wil "Nobody understands me but my guitar" van Scott Hold posten maar die hebben ze niet op youtubbe(stomme rukkers) en die van Buddy Guy should do, maar daarvan zijn er alleen maar crappy liveversies. Nouja, dan maar Black Rebel Motorcycle Club:

Is ook fijn. 

"t Is een soort blues geworden, geloof ik."

Het schijnt een heel goed idee te zijn om nu al trompet te spelen en ik baal dat mijn cello nog steeds ontstemd is. Maarja, als je moet stoven vanavond kan ik het me wel voorstellen, en ook als je speciaal daarvoor uit Portugal bent overgevlogen.

Oh jongens. 200 gram. WAT ZOU HET. 

Oh, en het is november en daar word ik blij van.

Allicht. Van mango's ook trouwens.

Chateau lamour.

Ik vind het stom dat die één of andere debiel zomaar Van Gogh's Sterrennacht heeft gekopieerd ook al geeft ze dat toe.
Geef mij een jaren '90-glimlach en patchouli-olie die geen veertien euro kost en ik ben gelukkig.
En mijn god, wat zijn sommige mensen simpel.
Denk je dat zo'n Fransige poncho een goed idee is?
Natuurlijk in bordeauxrood, dat begrijp je wel.

"And you begin to hate, just about, everything."

Op je blote voeten en met losse handen.

Ik ga dansen tot de zon opkomt en langer,

en me daarna insmeren met granaatappels.

Boem.

Verdomme.

Midnazomernachtsdroom.

Adem in
haal je centrum naar achter en adem uit.
Hou je centrum naar achter en adem in
Laat los.

Ik wil daken en sigaretten en dekens en wijn. En vlechten en zingen en ademen en denken. En de Haar van Berenice, de Zeven Hete Zusters, Hercules en Cassiopeia.

Ik heb ze al.

Ik wil dansen met de nacht en zoenen met de slaap.
Vluchtig, onregelmatig.
Ik wil zingen met ontwakening en omsloten worden door liefde.
Soms
Gebeurt dat.

Verward.

Mijn vader maakt pasta en het ruikt hier naar suikerspin.
Ik wil de tango dansen en door bloemenvelden rollen.

Les demoiselles d'Avignon.

Als iemand zonder iets te zeggen duidelijk kan maken dat je inspanningen gewaardeerd worden, is dat het mooiste 'dank je wel, man' dat je kan krijgen. Als is het maar het opkrullen van een mondhoek of een hand op je hoofd. Vergeven zijn dan je zenuwpunten om je lichaam mee gerust te stellen. 

We hebben vier uur geslapen, dat vooropstellend, en het valt tegen dat je niet op dezelfde manier over je slaap heen komt als dat je over je honger heen komt. Namelijk; je moet iets gaan doen, anders blijf je moe. Als je gewoon een tijd niks eet en daarna nog steeds niet, heb je op een gegeven moment gewoon geen honger meer. 

Tuurlijk word ik kriebelig van mensen die me doorhebben, aangezien ze dan juist doorhebben waarvan ik denk dat het maar beter is als je dat niet doet. Als dan blijkt dat je ondanks nog steeds best aardig vinden is dat mooi meegenomen maar ik ben nog steeds een beetje kriebelig. 

Ik vind je lief en je begrijpt me een soort van, ook al kan ik alleen maar soms naar je kijken en kan jij niet praten, alleen in mijn hoofd als je daar zin in hebt.

Ogen in kleuren van vroege ochtenden en winterlicht. 

Mijn Trui ruikt nog steeds naar terpentine en zware shag, en eigenlijk wil ik hem niet wassen.

Het moet. 

Het tegenovergestelde van mijn haar.

Soms ben je iets waar je bang voor bent omdat je denkt dat je het niet kan. Soms pakken dingen heel anders uit dan ze in eerste instantie lijken te doen en dan krijg ik kramp in mijn kaken omdat ik niet mag schreeuwen.
Dat soort dingen inzien is prettig.

Verdomme. Dat was best diep ook nog.

Zou siroop aangelengd met thee in plaats van water lekker zijn? Misschien wel. Tenminste, het hangt ervanaf welke soort siroop en welke thee je gebruikt. Afijn. Over dat soort dingen denk ik soms na. Best leuk voor een keer. Toch.

Jongens. De mensen van Wie is de Chef zijn toch wel erg simpel hoor. Om over die van Project Catwalk nog maar te zwijgen. Gekkigheid.

Zou je je oorlellen kunnen trainen? Zou leuk zijn. Waren je oorbellen nooit meer pijnlijk of te zwaar of te groot.
Jongens.
Dit slaat nergens op.

Bestaat waarheid?

Beige/zwart.

Ik denk niet dat er voor alles een reden is. Misschien is dat omdat ik daar te naïef voor ben, misschien omdat ik het idee van toeval leuker vindt. Ik weet niet. Alles op je af laten komen schept minder hoge verwachtingen.

Verwachtingen zijn altijd gevaarlijk.

Zorgen ook. Het gevaarlijkste is dat het zo makkelijk is. Je maakt je zorgen zonder dat je het doorhebt, piekert tot je hoofdpijn hebt. Slaapt niet, of te lang.
En uiteindelijk weet je niet meer waarover je precies zorgen maakte en kan je weer opnieuw beginnen.

Raar is dat. Dingen doen die je zelf niet eens doorhebt en dat ze dan toch gebeuren. Oneerlijk eigenlijk.
Maar,

Daartegenover staan dan weer andere Dingen, zoals Dingen die vanzelf gaan maar dat je ze dan wel doorhebt. Mooie Dingen.

En dan vind je jezelf op de bank, met een bord koude spaghetti en helemaal doorweekt.
Ik wou dat Muis weer op mijn voeten ging liggen, want nu zijn ze koud.

Kom maar op met je koekje.

Spierpijn.

Ik heb mijn principes overschreden.

Afgelopen vrijdagavond bevond ik me-ja, écht-in de Hollywood Music Hall. 

Jazeker. Snollywood dus. 

Legitiem excuus: Er was een dubstepfeest. Dus ik geloof dat het dan mag. 

Het was zo leuk. En doorweekt. En warm. 

Was iedereen maar zo mooi in stroboscooplicht. 

Gee Whiz.

Eigenlijk stom, want vorige week had ik helemaal geen les, alleen maar PWS.
Beetje vervelend als je pas de laatste vrijdag van je vakantie daaraan begonnen bent, aangezien het nogal veel is en je geacht wordt er 80 uur aan te werken. Ik heb mijn logboek niet bijgehouden. Oeps.

Ik heb mijn eerste versie af.
En dat voelt nog prettiger dan nieuwe sokken.

Ofnouja..

Maar daar kom ik een andere keer wel op terug.

Mijn scriptie gaat over Andy Warhol. Briljante man. Echt briljant. Niet dat ik al zijn kunst zo geweldig vindt(veel wel natuurlijk), maar vooral zijn houding, zijn levensovertuiging, zijn zijn. Al is het alleen maar omdat hij altijd complete nonsens vertelde aan de mensen die hem serieus probeerden te interviewen over zijn werk. Eigenlijk was hij vrij simpel. Maakte dertig dezelfde schilderijen in plaats van één, omdat hij dan langer naar zijn muziek kon luisteren. Eigenlijk best logisch.

Sorry lieve mensen die onder mijn constante afwezigheid hebben moeten lijden.
(Da's eigenlijk egocentrisch aangezien dat er vast weinig of geen zijn, maarja, dat krijg je als je intensief met Vincent omgaat. Blame it on the boogie, boys.)
Dat laatste sloeg nergens op.

Morgen beginnen mijn echte lessen(afgelopen week alleen maar PWS gehad), en ik vind het vrij vreemd dat ik dat niet eens zo erg vind en er misschien ook wel zin in heb. Nouja. Behalve dat blokuur economie van morgenochtend dan. Ferdinandus. Hmm.

Da's toch stom, als je aan het eind van het jaar ook je werkboeken in moet leveren, ze dan weer terugkrijgt en ze vervolgens weer in moet leveren? Ik vind van wel.

Het is trouwens ook Vincent's schuld dat ik tegenwoordig een Dr. Who verslaving heb(ja, google dat maar). Overigens vind ik het niet ethisch dat hij(de Doctor, niet vincent) een dochter heeft. En ik vind ook niet dat ze zomaar lukraak mensen Face Of Beau moeten gaan noemen, wat nergens op slaat, want The Face Of Beau moest gewoon iemand(of iets) op zichzelf zijn, en niet stiekem Captain Jack die nooit dood kan. Toevallig.

Ik ga dit jaar echt serieus aan school werken. Nee, echt.

I'd like to play but I don't know the game.

Dit moet ik even posten omdat ik al drie jaar op zoek ben naar dit liedje en ik het voor het eerst hoorde toen Inge het opzette voor de diagonaal in mijn eerste jaar TR.

Morgen is mijn laatste eerste schooldag en dat vind ik vrij raar.

Best wel veel.

Er staat zomaar een ontzettend lelijke, veel te grote schemerlamp naast me. Huh.

Oh well.

Amsterdam was leuk. En het lijkt alsof ik er tegenwoordig bij iedereen in moet stampen dat ontbijten wél belangrijk is, wat hypocriet is aangezien ik het ook nooit deed. Maar goed, als overcompensatie lig je wel de hele dag op de bank soepstengels met crème de brie naar binnen te schuiven en Harry Potter te kijken.

En citroencheesecaketoetjegeval als ontbijt, met Patti Smith op de achtergrond. En Roos kan niet klokkijken. En ook niet uitslapen(da's lachen als je zelf wel pas laat wakker wordt en ze ligt niet meer in d'r bed, en dan weet je niet waar ze is. Ha ha.)

Heel Handig: als je moeder een computerpatienceverslaving heeft. Pik de laptop in, en je moet ineens allemaal leuke dingen gaan doen zodat zij kan patiencen. Met de nadruk op moet. Ha. En als je dan ook nog serieus weggaat 'omdat het moet' is het nog leuker, omdat ze niet verwacht had dat je het ook nog serieus ging doen.
Maar ze kon wel patiencen toen. Dat dan weer wel.

Kwarktaart maken als je niet naar Brielle kan makes up for it. Denk ik. Vooral als je daarna met z'n tweeën zo ongeveer dat hele geval(min twee stukjes) verspreid over anderhalve dag verslindt. Nog niet eens.

Iemand bekend met het fenomeen spekfakkels? Nee?
Één of andere malloot is blijkbaar op het idee gekomen om een speklap in drieën te snijden en ze om een satéprikker heen te wikkelen. Tsjongejonge. Maar ze zijn wel lekker hoor.

Vooral om 1 uur 's nachts.

Eng.

Wijn is geen alcohol en Malboro's smaken naar zeep.

Moest even gezegd worden. Belangrijke informatie.

Muis heeft geleerd dat je in iemands been kan klimmen door haar nagels in diens beenmode te klauwen en zich daardoor omhoog te werken. Beetje jammer als je dan een panty aanhebt, en ze een gevecht begint met de pagina van het tijdschrift dat je aan het lezen bent, omslaat. Leuk.

Sommige dingen lijken heel eng in je hoofd, en daardoor blijf je ze steeds maar uitstellen. Zoals prikken halen of een toets inhalen die je niet wil maken.
Ik ben niet blij met die laatste vergelijking. Maargoed.

Ik voel me altijd nogal stom als je dan toch over die drempel stapt, en het dan heel erg blijkt mee te vallen. In feite word je er dan op gewezen dat het nergens op sloeg dat je je zo druk maakte, verspilde energie.
Maar op het moment zelf was je te blind om dat te zien. En als je dat inziet ben je weer te druk met jezelf stom voelen, om blij te zijn met wat je voor elkaar gekregen hebt. Mensen.

Kan Je niet één keer gewoon iets van me aannemen zonder dat je krampachtig je gelijk wil halen door het eerst met allemaal onzinnige feiten te bewijzen? Zou fijn zijn. Bedankt.

Ik ben heel eng in mijn slaap. Wees gewaarschuwd. Maar maak je geen zorgen, ik maak met liefde pannenkoekenbeslag voor je de volgende ochtend.

Met klonten.

Dat dan weer wel.

Schaap.

Ik kom net van de kapper en ik lijk een beetje op een scheef rood schaap met een rechte pony. Ofzo.
Mijn vader toen ik thuiskwam: "Je haar zit helemaal in de war".

Juist.

Ik heb notabene zelfs nog krulspul bij de Kruidvat gehaald om het vervolgens maar drie keer te gebruiken en het dan op te geven, en ik hoop echt dat mijn pony snel wat langer word.

Toen ze die tondeuse tevoorschijn haalde schrok ik wel even, overigens.

Muis vind het leuk als ik met mijn haar speel. Gevolg: ze gaat erin bijten.

Dit moet wel een van de meest zinloze posts zijn in deze hele blog-geschiedenis.

Muis.

Oh, wat is ze klein.

<3

Slappe snelbinders.

Niet onopvallend is het gegeven dat mijn laatste posts slechts bestonden uit chagrijnig gemekker over ziekte en slapheid. Welnu. Om dit goed te maken zal ik een 'leuk'(nouja leuk, toen was het nog niet leuk, helemaal niet zelfs, maar nu wel, omdat het is goedgekomen)verhaal posten.

Twee dagen na mijn thuiskomst uit Letland, besloot ik mijn onderkomen ergens anders te gaan zoeken. Ik pakte mijn tas, smeet al mijn vakantiespullen eruit(en op de grond, je zou mijn kamer nu eens moeten zien)en laadde hem vervolgens vol met Hele Belangrijke Dingen(vooral ondergoed).
Mijn tas was een beetje zwaar, dus ik kwam op het briljante idee hem achterop mijn fiets te binden.

En dat had ik beter niet kunnen doen.

Ik fietste hard, en met harde muziek op, aangezien ik een beetje haast had(er moeten altijd nog honderdduizend dingen gebeuren op het moment dat je eigenlijk weg moet, fijn is dat). Toen ik instinctief na een minuut of tien controleerde of mijn tas nog op de zich daartoebehorende plek bevond, bleek dat niet het geval te zijn.

KUT.

Ging er toen door mijn hoofd.
Niet dat er veel spullen van materiële waarde inzaten, ik heb nooit geld, en ik vraag me af wat iemand moet met mijn contactlenzen. Ik spoedde mijzelf naar huis, haastig dan wel oplettend, om te kijken of mijn tas zich ergens op de weg/het trottoir bevond.

Was ook niet zo.

'Godverdegodver, oh godver, neeeee, kut, neee, godver, oh shiiiiiiit'.

Klonk het wederom door mijn hersenpan.
Thuis belde ik de politie, werd doorverwezen naar het deelgemeentekantoor(dat natuurlijk al dicht was), en dat ze me zouden bellen als er iets gevonden was. Ja Rotterdam Noord, hállo, hoe naïef kun je zijn?!

Ik zag de hele situatie lichtelijk somber in.

Wat te doen na zoiets: Nog een tas inpakken natuurlijk, en je reis voortzetten. Gelukkig zaten mijn mobiel en mp3-speler in mijn jaszak, evenals mijn huissleutels, wat weer een geluk bij een ongeluk was.
Toen ik eindelijk daar was waar ik al een uur had moeten zijn, kreeg ik een knuffel<3

Hihi.

Niet dat het hihi was, want ik was mijn tas nog steeds kwijt en dat is echt heel vervelend.
Dus, first thing in the morning om drie uur: op naar het deelgemeentekantoor. Nou ben ik zo'n kneus die niet weet hoe het daar werkt(naar mijn opinie heel menselijk; wie komt er nou vaak bij het deelgemeentekantoor, hmm?). Je kan niet doen alsof je onopvallend bent, want iedereen die niet direct doelbewust op de beurtbonnetjes-automaat afloopt(en het dus niet voor een computer houdt), geroutineerd een serie knoppen indrukt en stoïcijns-onverschillig een bonnetje uit het arme ding rukt en op zo'n oncomfortabel blauw kuipstoeltje gaat zitten, valt op.

Ik viel op.

Aarzelend loop ik op de automaat af, stiekem hopend dat er ook een knop op zit met 'mijn tas is van mijn fiets gevallen, ik kom vragen of hij gevonden is'. Dat was niet het geval. Gemeen.
Enfin, na twee keer een verkeerd bonnetje geprint te hebben en inmiddels met een beurse derrière, wordt dan toch mijn nummertje omgeroepen.

Er was niets binnengekomen.

FFFUUUUUUU.

Goed, dus ik mocht(in de stromende regen) wederom een halfuur terugfietsen. Maar daarna wel eten en slapen en film kijken en slapen en slapen en slapen.

Dat was prettig.

Diezelfde avond kreeg ik een sms'je van mijn moeder betreffende dat mijn tas gevonden was. Hoera!
Vreemd was wel dat vaderlief daarna belde(nogal boos/verontwaardigd)dat ik niet had gebeld naar aanleiding van dit bericht. Hmm.

Goed, ik moest wel vroeg opstaan(half tien, knerp knerp), maar dan heb je ook wat. Ik trok gelijk het goede bonnetje(haha, dat zal ze leren) en nam plaats. Tegenover mij zaten twee vrouwen van in de dertig(mijn vader zou ze 'toffe wijven' genoemd hebben)hun vakantie te bespreken. Lachen.

A: "Ja Pim belde me gister nog, dat hij zich zo alleen voelt en dat hij wilde dat ik langskwam, maarja ik had geen tijd natuurlijk, ik heb wel te doen met die jongen. Arme Pim. Dus nu komt -ie morgen bij me eten. Veel drank waarschijnlijk. Gezellig. Heerlijk. "
B: "Ach, ja. 't Is toch wat, dat het uit is, wat is Pim eigenlijk van jou?"
A: "Zoontje van m'n stiefvader, ken ik al zoooooooo lang. Ja, wij zijn echt hetzelfde, schat is het toch."
B: "En....?"
A: "Hè nee joh, hou op schei uit. Mijn vader zei dat ook wel eens, maar toen zei ik: 'nou pap, als er echt nìemand anders zou zijn..."
B:"Hihihi."
A: "Ja, haha."
B: "Maar vertel nou over Griekenland, kom op."
A: "Oh ja. Nou, was lachen joh. Dat huís...aaaaaaaah. Grote koelkast man. Met veel drank. Heerlijk. En op het strand gelegen, heel veel, maar ik ben geen bierdrinker en ze hadden geen wijn. Dus.."
B: "Dus wat?"
A: "Dus ging ik aan de BREEZER! AAAAAAAAAAAAAAAAH!"
B: "AAAAAAAAAAAAAH!"
A: Hihihi, maar wel gewoon aardbei ofzo hoor, of citroen, want da's net Smirnhoff, dus dat vind ik wel lekker weetje. En ze hadden ook wel Bacardi Mojito, maar die vind ik smerig. Alleen hadden ze op het strand alleen maar Bacardi watermeloen, en dat ga ik écht niet drinken hoor, kom op zeg, dan voel ik me zó jong."
B: "Jaaa, nee, zou ik ook niet doen meid, gelijk heb je."
A: "Oh, en we hebben de Akropolis beklommen. Lachen man. Ook nog op het heetst van de dag echt, en dan ik in m'n spijkkerrokje tot hiér, ik dacht echt óóóóóóóh."

(...)

Enfin, toen was ik aan de beurt. Wel stom dat de vrouw achter de balie me verkeerd verstond en me vertelde dat ik toch echt een identiteitsbewijs nodig had als ik mijn pas in ontvangst wilde nemen('Maar mevrouw, die zit in mijn tas.' 'Oooh, je tás! Ik verstond je verkeerd, kind. Sorry hoor.').
Maar glorie en hoera, daar was mijn vertrouwde tas en, wonder boven wonder, alles zat er nog in. Alleen mijn work of art button van de Tate in Londen ben ik kwijt. Snifsnif. Nouja. Moet ik mijn tas maar niet op mijn bagagedrager binden. Domme, domme Lotje.

Toen ging ik maar weer even slapen en werd ik uitgescholden voor gewapend cement.
Flauw hoor.

Baalbaalbaal.

Als je ziek bent gaan nachten langzaam omdat je niet slaapt, nachtend-ochtenden alleen nog maar langzamer omdat je weet dat je ook niet meer gaat slapen, ochtenden snel omdat je alleen maar slaapt en de rest van de dag kruipt voorbij in hetzelfde monotone tempo omdat je niet anders doet dan een variatie op de reeks herhalingen van de dingen waartoe je in staat bent.

Klopt die zin?

Ik verkeer nu niet meer zozeer in het stadium van ontbinding(want ik kan rechtopzitten en mijn 'eten' binnenhouden), danwel in het stadium waarin je je doodverveelt omdat je vanalles wil maar te slap bent, je leeft op fruit en bouillon en grote delen van de dag slaapt. Slapen is zeker fijn, zonder twijfel. Maar ik kan me leukere manieren bedenken om mijn vakantie door te brengen.

Even een klein ode'tje aan moeders: zeker als je ziek bent zijn ze fantastisch. Dankjewel mama, hartje hartje.

Iedereen vindt je ook zielig als je naar beneden komt kachelen als een wandelend douchegordijn. Da's ook irritant. Ik geef ze geen ongelijk, want zieke mensen zijn ook Heel Erg Zielig. Maar dat weten ze zelf ook wel.

Argh.

Simpele vraag;
Wat voor kneus bén je in godsnaam als je het voor elkaar krijgt om twee keer in een zomervakantie ziek te worden?

Een behoorlijke.
En ik kan het weten.

Je ziet, als je school hebt is het lang zo erg nog niet, mits je niet doodziek bent en het niet te lang duurt. Enige wat je mist zijn namelijk stomme lessen en huiswerk. Maar als je in je zomervakantie (dood)ziek bent, mis je een heleboel erg prettige vrije tijd. En daar kan ik best verdrietig van worden.
Sterker nog,
Ik ben verdrietig.

Ofnouja, meer melancholisch, want ik heb de hele tijd zin om heel hard te gaan huilen over niks. Gatver.
Ik haat dit. Zo erg.
En om alles nog erger te maken gaat mijn moeder nu naar het nieuwe poesje kijken en ik wil mee maar dat kan niet omdat ik amper kan staan en als ik voor zaterdag niet beter ben denk ik dat ik mezelf van kant maak.

Ik ben zo chagrijnig dat ik niet eens zin heb om te schrijven.
En dat wil wat zeggen.

Nice place, Latvia.

Dat is serieus de slogan van het land. Nee serieus.
Of 'The country that sings', maar ik vond deze veel leuker(lees: idioter).

Ja, het was leuk. Erg lang, dat wel, maar het een sluit het ander niet uit en soms is het juist wel goed om lang weg te zijn i.v.m.(vind het nog steeds stom dat achter afkortingen nóg een punt moet)hoofden leegmaken en nadenken en tijd voor jezelf hebben enzo.
Niet dat dat gebeurt/dat je dat hebt, maar het is een aardig idee.

In Letland heb je ontzettend veel plaatsnamen die eindigen op -iga of -pils. Leuk. Zorgt voor de nodige meligheid, zeker als je Heel Erg Lang in de auto moet zitten om vervolgens bij een plaatsje te komen waar gewoon niemand is en bijna alles gesloten blijkt te zijn. En vervallen, trouwens. Alle Baltische landen hebben een hoog vergane glorie-gehalte(van Estland weet ik dat niet zeker, maar nouja). Tuurlijk is dat de schuld van de Russen. Letland is nog geen 20 jaar onafhankelijk, dus je kan je voorstellen dat ze het daar nog steeds niet zo op de Russen hebben. In Riga slaan ze je op je neus als je per ongeluk dankjewel in het Russisch(spasibo) zegt. Nice one, dad. Zijn neus bleef heel. Maar echt blij keken ze niet.

In my father's defense: De parkeerplaatsopzichter(?)was Russisch, dus het is ook allemaal heel verwarrend.

Riga is echt heel mooi trouwens. Heel anders dan andere grote steden zoals Berlijn of Amsterdam. Wel miegelt(haha)het er van de oude soviet-gebouwen, vinden de Letten niet zo leuk, maar ze zijn zo ontzettend trots op hun land. De Academy of sciences is een heel mooi gebouw, heel groot, lijkt wel een beetje op het Empire State Building. De Letten verafschuwen het omdat het door een Russische architect is ontworpen. Toch jammer.

Als je drie dagen achter elkaar niks doet en alleen maar in de auto zit, word je er toch doodmoe van. Dat klopt niet en het is stom. Zeker als je chagrijnig wordt omdat je moeder chagrijnig is en je vader daarweer chagrijnig om wordt en je niet zeker weet of je broer ook chagrijnig is en alleen maar niks zegt. Op een gegeven moment praten we gewoon niet meer tegen elkaar.
's Avonds wordt het dan wel weer heel gezellig. Dat dan weer wel.

H(mijn moeder): Ja, die vriend van jou, ja hoe heet-ie ook alweer, die Rus, eh. di..vloe..eh..
G(mijn broer): Vlad, mama. Ongelooflijk. Kan je een meer Russische naam bedenken?
H: Jaa, wodka!
We stikten er bijna in.
(Niet in wodka, van het lachen.)

Polen is niet leuk. Nee, echt niet. Ze kunnen wel bouwvakken, en in een bus zitten, maar Polen is niet leuk en Polen zijn niet leuk. Wel als je houdt van mensen die je aankijken met een blik van 'stomme Hollanders' en die je opzij duwen in de supermarkt. Dan kan je je lol op. Ook als je van grote stukken plastic in je pizza houdt, trouwens. Ja, echt.

We gingen 25 kilometer kanoën maar ik werd op een gegeven moment helemaal duizelig van de zon en dat was niet leuk. Arme Gijs. We hebben zes uur over die tocht gedaan. Da's serieus best lang, en niet zo'n beetje ook.

Letten die Engels praten zijn echt leuk, want ze hebben zo'n aandoenlijk accent. De eigenaar van het eerste huisje waar we in zaten(Lacsetas, dicht bij Kuldiga)  eindigde elk gesprek met: "Oh-keeeeh. Szee youu."
Doen we nog steeds na. Doet me trouwens denken aan Frankrijk, twee jaar geleden waar we op een camping zaten met een Nederlandse eigenaar die heel erg in herhaling viel(jajajaja, née, née,oh! Jaaaajaaaja, nee). Leuk. Mensen met gimmicks. Harske leuk.

Ik ben niet echt niet als ik gewoon normaal eet en slaap maar ik heb het wel eerst een hele tijd echt heel koud en daarna heel warm. Echt heel irritant en ik wilde mijn nagels helemaal niet weer groen lakken maar ik moet want ik heb(god sta me bij)een fotoshoot vandaag. Oh oh oh. En ik ben al helemaal niet fotogeniek, dus dat wordt lachen.

Auw, ik heb mijn teennagel te kort afgeknipt.

Letse muggen zijn meedogenloos, dus ik lig weer lekker open. Sorry mama.

Ik werd vanochtend/vannacht wakker en toen hoorde ik mensen herrie maken op straat en het klonk nogal verdacht, alsof er iets gesloopt werd of iets van die strekking, dus ik probeerde of ik vanuit mijn raam(zolder) kon zien wat er aan de hand was. Dat was niet het geval. Ik weer in bed, proberen te slapen, lukt natuurlijk niet, had ondertussen al mijn broer thuis horen komen. Toen ik genoeg moed verzameld had om naar mijn broers kamer te sluipen(niet die net thuiskwam, die van die andere die weg is)en om het gordijn heen naar buiten te gluren, zag ik dat het gewoon stratenmakers waren. Flauw, weg suspense. Kon ook niet meer slapen trouwens, en het is veel te vroeg voor dit soort zaken.

Herman Brusselmans is een Hele Goede Schrijver.

Past allemaal best, gewoon hard genoeg duwen.

Okee, ik loog gister. Nog één klein, minuscuul postje dan.
Ik ben een ramp met inpakken, echt waar. Ik weet dat vrouwen dat horen te kunnen enzo, maar ik dus niet. En ik weet zeker dat ik veel te veel heb meegenomen en dat ik de helft van de kleren die ik heb ingepakt toch niet ga dragen of te warm zijn of zo. Nouja.
Ik ben ook altijd bang dat ik te weinig boeken meeneem, wat vaak niet erg is omdat ik alles herlees, maar toch. Gevolg is wel dat mijn 'handtas' vijf kilo weegt van alle boeken die erin zitten. Schrijf- en tekenboeken niet meegerekend.

Ik was Bert ook nog bijna vergeten, trouwens. Mijn kussen ook. Gelukkig dacht ik er net op tijd aan, en is mijn favoriete kussensloop(die met de vissen) versgewassen. Ik houd van schone kussenslopen. En van de geur van wasmiddel als je je gezicht in je kussen begraaft.
Het is grappig dat we altijd tien keer moeten besluiten dat we écht weggaan, omdat we altijd nog honderd dingen bedenken die nog moeten gebeuren. Het koffiezetapparaat loskoppelen bijvoorbeeld. En ik herinner me net dat ik mijn lenzenvloeistof nog in de handdoekentas moet stoppen.

Lenzenvloeistof is helemaal geen handdoek, maar dat schijnt er niet toe te doen.

Ik moet mijn zonnenbril ook niet vergeten.

Dingen die ik altijd meemóet:

-Mijn eigen kussen
-Bert
-Pleisters
-Een veel te groot etui met alle fijne pennen en potloden erin
-Twee blanco boeken; één om te schrijven en een om te tekenen.

Het is misschien ook wel tijd dat ik aan mijn portfolio begin. Niet dat ik daar tijd voor ga vinden, waarschijnlijk, maar het is een mooi streven.

Hee, het regent.

Voordat we echt weg zijn, is het vast wel droog.

Denk ik.

Leverkaas met randjes is stom.

Lets praten is Heel Erg Moeilijk. En ik heb zo'n idee dat er niet heel erg veel mensen daar vloeiend Engels praten, zeker niet in de kleine dorpjes. Dit wordt nog leuk. Ik voel me altijd zo ontzettend dom als ik me niet verstaanbaar kan maken en alleen maar dom kan lachen en wijzen. Hoi, Letland. Hier komt Lot.


Lotland. Haha.


De afgelopen dagen waren zo ontzettend prettig, dat als ik het op zou schrijven, het veel te lang zou worden. Dus als je me gewoon zou geloven, bespaart dat je een hoop leesgedoe(: . Metropolis is sowieso altijd leuk, met wie dan ook. Ik heb alleen bands gezien in voorbijgang, maar het was niet zo erg, want gratis festival. Sowieso kom je bij dat soort evenementen op een gegeven moment in zo'n gemoedstoestand die maakt dat je alleen maar op het gras wil liggen en helemaal niet op wil staan. Mijn neus is verbrand.


Parken zijn hele goede plaatsen om te slapen. Echt waar. Toch is het wel erg prettig als je eerst een bed tot je beschikking hebt gehad, maar als je vanwege bepaalde redenen absurd vroeg je bed uit moet, is het park een hele goede plek om verder te slapen. Mits je goed gezelschap hebt. En een fleecedeken en sap. En broodjes.
Die broodjes zorgen er een halfuur later wel voor dat je besprongen en ondergekwijld wordt door een miniatuurbuldog, maar ach. Hondenkwijl is vast heel goed voor je weerstand, want immuunsysteembouwing. Of zoiets.
Either way, zon op je voeten maakt dat ruimschoots goed, net als koekjes. Madeliefjes zijn volgens mij bijzonder overschat, net als jezelf bezighouden met zelfbedachte spelletjes zoals mobieletelefooncamera's met elkaar vergelijken. Wat bijzonder leuk is. Kennelijk wordt het erg gewaardeerd als je zomaar even je panty rechttrekt zonder je ervoor te schamen. Voor stokbrood met kruidenkaas heb je helemaal geen mes nodig.


Ik met nog heel veel dingen doen waar ik helemaal geen zin in heb, maar anders erger ik me er drie weken aan. En hoeveel sokken neemt men mee voor drie weken vakantie, als ze weten dat ze ook soms op slippers/blote voeten zullen lopen? Hmmm.


Lieve bloglezers, dit is mijn laatste post voor drie weken, maar ik hoop minder. Ik hoop dat er in Riga internet bestaat, anders zullen jullie echt heel lang op alle verhalen moeten wachten. Nouja. Dag lezers, ik doe mijn best om heelhuids terug te komen.


Atā! Oftewel; tot ziens!

Fijne dingen.

Mijn vader die heel hard moet lachen om een animatiefilm en krakende appels.

Verjaardagsjurk.

Het was leuk hoor. Mooi geworden.
Bizar hoe je eigen werk ineens tot leven komt als het in iets groots verwerkt wordt. En het blijft wel een jaar hangen. Ik hoop dat de basisschoolkindjes het leuk vinden. Ik in elk geval wel. En ik vond het echt heel leuk dat mevrouw Van Baalen kwam kijken.

(Die hoofdletters zijn toch goed geplaatst?)

Mijn moeder is ook leuk. Gister belde ze me op, omdat we alleen met z'n tweeën(ha, dat kan helemaal niet, alleen met z'n tweeën) zouden eten en ze had geen zin om te koken. Dus stelde ze voor om uit eten te gaan, en hoewel ik eigenlijk nog ziek ben, trok ik mijn hippierok en mijn Mooie Schoenen aan en haastte me naar Destino. Het was heel gezellig. De opmerkingen over de panty van de serveerster, het maar blijven dopen van brood in sausjes op bordjes die ze eigenlijk steeds weg wilde halen, mijn moeder die bleef klagen over dat ze toch echt wel een wijntje teveel op had.
H: Het is koud, het is écht koud.
L: Ja weet ik, maar ik heb geen fiets en ik weet niet hoe gelukkig je ervan wordt als ik bij je achterop spring.
H: Het is wel een stuk sneller, fietsen.
L: Ja.
H: Nou doe maar dan. Spring maar achterop.
(Lot springt achterop)
L: Weet je nog mama, je bracht me altijd naar dansles achterop de fiets. En als we samen naar de stad gingen.
H: Ja, jij had altijd wel een excuus. Hè koud, mijn rok waait omhoog, brr.
L: Ik hou 'm wel voor je naar beneden.
L: Helpt het?
H: Jawel, ja. Als je dat nu niet zou doen, zat ik echt met m'n blote bovendijen op de fiets. En die wind. Brrr.
L: We zijn bijna thuis.

Na de opening gingen we ook uit eten, en het blééf maar komen. Tot wanhoop van mijn moeder. Ik plofte ook zowat uit elkaar, hoor. Toen de rekening kwam zei ze tegen de ober: "Volgens mij kan je ons nu naar buiten rollen."

Ik wou dat mijn vader eens normaal kon doen over dat ik toch over ben-ja, ik weet dat ik een prutrapport heb, maar ik ben wél over-het wordt nu een beetje vervelend. En ja, ik ga het volgend jaar anders doen, en ja, houd nu maar gewoon je mond over school want ik heb nu vakantie.

En je wil niet weten hoe prettig dat is.

(Examenmensen die nu stom gaan doen over dat ze alláng vakantie hebben doe ik hoogstpersoonlijk Heel Veel Pijn. Pas op.)

Sinaasappels.

Cynthia belde me net en ze is net zo ziek als ik. Lachen.
Ik lig al drie dagen op te bank kookprogramma's te kijken en alles doet pijn. Kookprogramma's zijn leuk. Maarja, alles wat met eten te maken heeft is leuk.

Ik ga over.
Geen 4 havo meer.
Geen maatschappijleer meer.
Geen Remijn meer.
Wauw.
Ik dacht echt niet dat dat zou gebeuren en ik ben zo, zo blij.

Beetje jammer dat ik nu ziek ben want ik wil gelijk feestjes geven en winkelen en in het park liggen.
Maar dat kan dus niet. Stom.

Mijn moeder heeft allemaal reisgidsen gekocht voor op vakantie, en vertelt me nu de hele tijd allemaal weetje over Letland. Aandoenlijk.

Ik wil dat het heel even vrijdag is en dan heel lang zondag.

Busfrustraties.

Jongens poetsen allemaal op dezelfde manier hun tanden. Ze pakken hun tandenborstel, knijpen vervolgens de tandpastatube in kreukels i.p.v. hem op te rollen, grijpen dan de kraan/handdoekenrekje/wastafel vast en raggen de borstel over hun tanden terwijl ze naar beneden kijken. Soms stoppen ze even, kijken met een verwonderde blik naar zichzelf in de spiegel terwijl hun tandenborstel nog in hun mondhoek bungelt, schikken wat haren op hun hoofd en gaan weer door met poetsen.

Ik zag laatst twee meisjes naast elkaar fietsen, en eentje had een milkshake met twee rietjes erin vast. Terwijl ze fietsten namen ze omstebeurt een slokje. Het zag er lief uit.
Ik weet trouwens niet zeker of het een milkshake was, maar het lijkt me wel het meest logische om te delen terwijl je op de fiets zit. Toch?

Ik zat vamiddag in de metro en bij Slinge stapte er een groepje vrouwen in. Ze droegen allemaal harembroeken met panterprint en ik moest lachen om de uniformiteit ervan.

Mijn moeder heeft gewone polenta in plaats van snelkookpolenta gekocht en nu moeten mijn bovenarmen en handen lijden. Stiekem heb ik er wat zout doorheen gegooid zodat die niet zo smakeloos wordt zoals de vorige keer. Amerikaanse familiefilms zijn eigenlijk wel een beetje vervelend. Al is het alleen maar omdat die kinderen veel te blond en veel te guitig zijn. Maar ze dansen wel vaak op leuke oude rocknummers.

Lieve non-volgers, als die bestaan, door een technisch wonder is het nu mogelijk om mijn onzinverhaaltjes te volgen zonder dat je een account aan hoeft te maken. Enige wat je hoeft te doen is je e-mail bovenaan in te vullen en ik rol zo je mailbox in. Bij wijze van spreken dan.

Cat Face.

Het is herfst in de zomer, en hoewel ik erg van herfst houd, vind ik dat toch gemeen van de natuur.
Het is niet eens écht herfst, maar gewoon een heleboel regen. Herfst is mooi want roodbruin en geel en goud en blaadjes op de grond die leuk kraken en appels die van de bomen vallen.
Dit is treurige mensen in zomerjurkjes die droevig naar buiten staren om vervolgens de beslissing te moeten nemen toch maar weer een spijkerbroek en dichte schoenen aan te trekken. Wat een feest.

Het is grappig hoe een combinatie van factoren altijd leiden tot dezelfde situatie. Waarna erop die situatie wordt voortgebreid, en nog eens, en dan heb je je uiteindelijke resultaat. Nee, ik snap deze zin ook niet. Maar ik begrijp wel wat ik bedoel. Geloof ik.

Mijn linkerbeen zit onder de blauwe plekken en mijn rechter onder de muggenbulten. Eigenlijk moet ik dus dankbaar zijn dat het regent, want dan moet ik een lange broek aan ziet gelukkig niemand het.

Beetje jammer als je dan naar dansles gaat in alleen je shorts ondat je je legging vergeten bent en er ineens een fotograaf voor je neus staat. Ik ben niet fotogeniek.

Donderdag hadden we een optreden en het was leuk. Ondanks dat het podium heel wat te wensen overliet.

De hele hectiek voor een voorstelling is op een rare manier bijzonder prettig. 

Ik zie net dat ik ook muggenbulten op mijn gezicht heb. Classy. 

Clicky tops.

De hemel brak. Dikke druppels vielen op mijn neus en doorweekten mijn schoenen, liepen over mijn lippen door mijn hals in mijn beha, en het was koud. In dat soort weer wil ik alleen maar zielige liedjes luisteren, wat eigenlijk niet goed voor mijn gemoedstoestand is. Ik heb dan heel erg zin om te huilen, maar dat lukte niet , en het gevoel dat je tranen vastzitten is misschien nog wel vervelender dan als je moet niezen maar het lukt niet.
Regen ruikt lekker. Naar schoon en naar aarde en naar nat haar. Als je je moedeloos voelt heeft het wel iets troostends. Ja, ik voel me moedeloos. Maar vooral moe.

Het zou prettig zijn als mijn ouders eens naar me luisterden, want soms is het heel vermoeiend om te blijven herhalen wat je nou precies dit weekend gaat doen. Ook vind ik niet dat ze er flauw over mogen doen, want na morgenmiddag klokslag half vijf(eerder als ik geluk heb), heb ik een soort van vakantie. Da-ag, verantwoordelijkheden.

Ik kijk Friends en ik moet niet eens heel hard lachen om Joey die Frans probeert te praten.

Ik wil niet meer en ik word moe van iedereen die meer van me verwacht dan waartoe ik in staat ben.

Hou nou gewoon eens een keer op met praten, alsjeblieft. Laat me gewoon eventjes, voor heel even. Okee?

Ik heb eigenlijk medelijden met de jongen die me economiebijles geeft, want het is vast een hele lieve jongen. Ik merk gewoon aan hem hoe frustrerend hij het vindt dat ik dingen vergeet en niet snap en door elkaar haal, en dan kijk je hem aan en dan kijkt hij terug met zo'n verontschuldigend glimlachje waarvan je het liefst op de tafel wil gaan staan en op je economieboek wil springen. Aan de andere kant vind ik het zieliger voor mij omdat hij nogal een druif is, en geen les kan geven. Ach.

Biedt iemand zich aan om vannacht bij me te slapen, om te zeggen dat ik een leuke pyjama aanheb en die het niet erg vindt dat er 's ochtends eyeliner op mijn neus zit? Liefst iemand met een schouder waar mijn hoofd op past, en mijn hoofd is best klein, dus dat kan vast wel. Ik ben best lief hoor, als ik slaap. Ik heb al in geen tijden meer mensen geslagen en snurk maar heel zachtjes. Ik beloof dat ik de volgende ochtend ontbijt voor je zal maken. Ja? Nee?

Een uur buiten het STC wachten, in de regen en de wind, is koud. Heel. Erg. Koud.

Edit.

Het is trouwens Louis Theroux, niet Theron.

CKV

Ik ben zo ontzettend vreselijk moe en ik moet nu een column voor Cynthia schrijven waar ik dus totaal geen inspiratie voor heb, en ik moet vanavond en morgenavond en overmorgenochtend heel veel economie leren en daar heb ik geen zin in.

Ik wou dat het weekend was.

Ik wou dat ik vakantie had.

Ik wou dat mij eens een keer een goede nachtrust gegund wordt.

Ik wou, dat alles net zo leuk was als in een tijdschrift.

Cynthia leest m'n column straks wel. Wat een blindelings vertrouwen. Arm kind.

Vandaag begint de zomer officieel en het is ontzettend koud. Ik heb notabene zelfs net warme chocomel gehaald omdat ik het zo koud had. Niet leuk. Zon, waar ben je?
Misschien is de zon er niet omdat ze al heel veel geschenen heeft aan het begin van het jaar en is ze nu op.
Zou lullig zijn.

Ik vind dat ik een liefdesgedicht moet schrijven, maar dat kan ik helemaal niet. Althans, ik kan het soms. Maar op een gegeven moment ben ik het zo zat dat ik ze niet afmaak, en nu heb ik al een hele collectie aan onafgemaakte liefdesgedichten.

Triest, eigenlijk.

Tro(o)s(t)tomaten.

Best typisch hoe ik elke keer als ik weer een miljoen tussenuren heb op school, of gewoon een nutteloze les in de mediatheek, ik een nieuwe blog schrijf. Dit is nu al de vierde keer.
Maarja, facebook is hier geblokkeerd, dus we moeten toch wat.

Ik blijf misschien zitten dit jaar, als ik mijn economie niet goed maak. Ik vind het eigenlijk helemaal niet zo erg als ik het zou moeten vinden, en dat voelt vreemd. Maar ik denk dat dat is omdat het jaar al voorbij is voordat je er erg in hebt.
Eigenlijk vind ik het niet erg als ik blijf zitten, alleen dat ik dan nog een jaar langer moet wachten om me aan te melden vvoor de vooropleiding van de kunstacademie hier in rotterdam. Ik wil illustratie gaan doen.

Dat van dat ik me verveel op school is niet meer waar, trouwens. Ik zit nu gewoon thuis, of liever lig, in mijn lieve oude bed, dat de basis was voor heel veel dingen in mijn leven. Ik wil een nieuwe.

Morgen is het de langste dag van het jaar. Of was dat 21 juli?

Het leven is soms makkelijker als mensen niet alles persoonlijk opvatten en dingen gewoon eens laten rusten. Inzien dat ze toch wel goedkomen, dat het nu even niet het goede moment is, en dat ze veel beter hun energie kunnen gebruiken voor belangrijker dingen. En niet alles gelijk als een persoonlijke aanval zien. En dat ze vooral niet overhaast ineens allemaal vage dingen moeten gaan roepen waarvan ze de betekenis niet weten. Zou prettig zijn.

Zou ook prettig zijn als die bergketens zo vriendelijk willen zijn zich van mijn gezicht te verwijderen, graag vóór dit weekend. Ik lijk wel een krentebol.
(Krentenbol?)
Nouja.

Het is naar als je moeder van die stomme vragen stelt waar je geen nee op mag antwoorden. Ik bedoel maar. Stel die vraag dan niet. Duh. Over nutteloosheid gesproken.

Ik heb zin om in een weiland te liggen. Of beter, in een berg stro. Ik houd van stro. Het ruikt lekker, en als je er een tijdje doorheen hebt liggen rollen zit het in je haar en in je kleren, en dan lijkt het alsof je hele spannende avonturen hebt beleefd. Wat helemaal niet zo hoeft te zijn. Maar de illusie kunnen opwekken is prettig.

Donkergroen is een mooie kleur. Ik accepteer een soort van het feit dat mijn haar krult. Mensen die naar stro ruiken zijn per definitie fijn. De techniek bij ons op school is echt, echt heel slecht. Gelukkig kunnen ze wel aardappelpuree maken, als vermoed ik dat die stiekem toch nep was. Louis Theron is een goede documentairemaker.

Ik denk dat ik Louis Theron's naam verkeerd heb gespeld, maar ik ben te lui om het op te zoeken. En er zit een mug in mijn kamer.

Schaaps.

Dingen die ik dit weekend geleerd heb:

- Als je gitaar wil spelen is het niet belangrijk of je het daadwerkelijk kán, je moet alleen de juiste houding zien te vinden, je haar laten groeien en heel moeilijk kijken alsof je weet wat je aan het doen bent.
-Het meervoud van koe is koeten, het meervoud van paard is paardten, het meervoud van schapen is schaaps. Een vlok koeten is een koei.
(ik weet niet precies waarom, maar ik heb altijd de neiging om meervoud met dt te schrijven)
-Van Hellevoetsluis naar Brielle fietsen in het donker is heel mooi, behalve in bepaalde gemoedstoestanden en dan is het gewoon stomvervelend.
-Pasta eten om drie uur 's nachts is bijzonder prettig.
-De volgende ochtend heel erg vroeg wakker worden omdat je heel hard je best aan het doen bent niet tussen het bed en de muur te vallen iets minder.
-Ik ben heel goed in mensen niet wakker maken.

Cynthia zag er veel te mooi uit zaterdag, ik kreeg er zowat een minderwaardigheidscomplex van. Ik ga uit op kisten, komt zij met d'r hoge hakken en lippenstift. Gemeen hoor. Maar het was wel leuk. Tip voor alle mensen met Heel Weinig Geld: Koop een zooi euroshopperbier, zorg dat je een vriendin bij je hebt die een tas bij zich heeft die veel te groot is om mee uit te gaan, gooi daar je bier in, ga naar de kroeg, koop daar één biertje(of beter: zorg dat iemand anders 'm voor je koopt), en hou de hele avond je glas bij je. Als je zin hebt in bier, vraag je Vriendin met Tas om haar Tas, haal er op een onopvallende manier een blikje uit en schenk je glas weer vol.
Bedank mij niet, bedank Hidde voor dit idee.

Het is leuk om een weekend even helemaal weg te zijn en je bezig te houden met dingen die helemaal niet persé hoeven, toch jammer dat je dan op je kop(rare uitdrukking)krijgt als je thuiskomt, omdat je eigenlijk nog heel veel dingen wél moet. Maar ik ben vanochtend om zes uur opgestaan, dus eigenlijk ben ik heel goed bezig. Of iets in die richting. Niet dat het ooit goed is, maar dat doet er volgenhs mij niet toe. Volgens mijn ouders dan.

Stom dat je heel hard kan hopen dat alles wel goed komt, maar dat dat nooit helemaal vanzelf gaat.

Zaterdagmorgen, zonder zorgen.

Ik sneed vanochtend een croissantje(krozant)doormidden en genoot van het gekraak van de bovenkant dat ophield toen het mes tot de zachte binnenkant was doorgedrongen. 

Wat een psychopatische zin was dat. 

"Ben je gelukkig?

Gelukkig niet."

Clichés kunnen óók leuk zijn.

De laatste schoolweken zijn altijd zo ontzettend nutteloos. Ik houd er niet zo van om me nutteloos te voelen, en die nutteloosheid adem je zo ongeveer in hier op school. Het slaat echt helemaal nergens meer op. Vandaag kwam ik naar school voor een film, een tussenuur en een toets. En voor een PO dat ik al bijna afheb en thuis opgeslagen is, zodat ik nu mijn tijd maar vul met onzin opschrijven.

Ik vind het leuk dat mensen het leuk vinden dat ik onzin opschrijf(:

Ik wil dat het weekend is, ik wil even een paar dagen ertussenuit en alleen maar leuke dingen doen en dat ik me dan helemaal niets aan hoef te trekken van wat andere mensen ervan vinden. Ha.
Maar dat is het nog niet, en ik moet nog anderhalve dag wachten voordat het eindelijk zover is. Grrr.

Ik snap mezelf niet. Ik raak gefrustreerd en ik word ontzettend ongeduldig omdat het nog geen weekend is, maar ik kan uren prutsen boven een tekening op het allerkleinste detail. Dáár heb ik dan wel weer geduld voor. Ik kan uren prustsen zonder dat ik ergens mee opschiet, maar anderhalve dag wachten is teveel. Hmm.
Ik word soms zo moe van mezelf. Maar then again, wie niet?

(Daarmee bedoel ik dat volgens mij iedereen wel eens moe van zichzelf wordt, niet dat iedereen constant moe van mij wordt.)

Ik vind het heel leuk dat Cynthia al een kwartier hardop lacht om de dingen die ik op deze blog schrijf, en ook van het feit dat ze blijft herhalen dat ik 'fantastisch' schrijf. Ik moet even iets over Cynthia zeggen. Cynthia is een week jonger dan ik, iets kleiner en in haar linkeroog zit een bruin driehoekje. Iedereen die haar voor het eerst ziet zegt daar iets over, en ik kwam er laatst achter dat Boke óók twee verschillende ogen heeft, maar dat is een ander verhaal.
Soms is het bizar om te merken hoeveel we op elkaar lijken. We denken hetzelfde, irriteren ons aan dezelfde dingen en aan elkaar, als we weten dat we ons niet zo moeten aanstellen. We hebben nog nooit ruzie gemaakt.
Gadverdamme, wat een zoetsappig cliché. En het ergste is nog, dat het allemaal waar is ook.
Ik vind het niet erg als ze gewoon mijn tas openritst om vervolgens mijn make-uptasje te plunderen, terwijl ik normaal zo'n controlfreak ben die van iedereen verwacht dat ze het vrágen voordat ze iets willen hebben. Joepie, opvoeding. Maar daar klaag ik wel een andere keer over.
Als ik bij Cynthia blijf slapen, haalt haar moeder speciaal voor mij noedels, zodat ik die als ontbijt kan eten. Haar vrienden zijn vrienden van mij geworden, en als we in Brielle gaan stappen word ik zelfs soms herkend. Ik weet de weg door het dorp, omdat ik een keer absurd lang op mijn bus moest wachten, en ik kom zonder fouten bij Cynthia's huis. Terwijl ik normaal het richtingsgevoel van een pak vanillevla heb.
Als ze sterft, sterf ik niet lang daarna. Ik kan me niet voorstellen dat het ooit tussen haar en mij gaat veranderen, en stiekem hoop ik dat ze nog single is op haar 40ste, zodat we tenminste kunnen trouwen.

Wanneer je beseft dat je hoofd leger en rustiger aan het worden is, word het leven weer een stuk aangenamer. Ik hoef niks, ik moet niks, ik kan alles doen wat ik wil, met iedereen die ik wil. Dat is zo'n prettige gemoedstoestand.

Iedereen die geslaagd is; gefeliciteerd!

Fin.

Ik houd van nieuwe schriften. Je slaat ze open, de kaft kraakt omdat ze zo lang dicht hebben gezeten en de pagina's zijn nog helemaal wit en zacht.
Totdat je erop schrijft, natuurlijk. Wat niet slecht is, onbeschreven pagina's beschrijven is leuk. Maar toch verbreek je een beetje de betovering van de nieuwheid van dat schrift. Dan is het namelijk niet nieuw meer, en de kaft zal ombuigen zodat hij niet meer kraakt.

Zelfde met nieuwe sokken, alhoewel je daar niet op schrijft(?). De eerste keer dat je ze aantrekt zijn ze nog helemaal nieuw en fluf en zacht en fijn, en dan gooi je ze in de was en vervilten ze en worden ze oud en misschien krimpen ze wel. En er komen gaten in, wat je niet eens doorhebt totdat je je schoen uittrekt en je tenen je begroeten. Tenen zijn raar.

Sommige dingen eindigen opeens, en dan voel je je raar. Omdat je wel verdrietig bent, maar niet zo goed weet wat je nou precies met jezelf aanmoet en je dus daarom maar The Matrix gaat kijken met lieve mensen en ijs eten. Wat wel helpt, hoor.

Dilemma.

Zeg iets. Zeg gewoon iets.
Iets doorslaggevends, iets wat alles op zal lossen, iets definitiefs, iets liefs.
Iets moois. Desnoods iets pijnlijks.
Maar doe godverdomme niet alsof je naam haas is, ik weet zelf ook wel dat het gemakkelijker is om te doen alsof je van niets weet. Heb Je oogkleppen op? Zie Je dan niet, dat er iets aan de hand is?

Iets.

Niets.

Niets.

Bedhaar.

Ik wil ergens een kamer binnenlopen met alleen wit ondergoed met zwarte stipjes en een veel te groot overhemd aan, en Jou dan zomaar tegenkomen.

Schelpjes in lege ijstheepakken.

Mijn onderste helft is een kreeft. Mijn rechterzijheup en -bil zijn helemaal verbrand. Mijn linker zijheup en dito bil ook, maar dat is minder erg. En een stukje van  mijn rechteronderschouder.

Maar wat was het leuk.

Vrienden, familie, eten, muziek, drank, nachtelijke strandervaringen. Als je gewoon even de kans hebt om een paar dagen te delen met alle mensen waar je van houdt. Als je 's nachts met zijn allen naar het strand gaat, zomaar ineens het lef hebt om serieus een lied te gaan zingen waar iedereen bij is en iedereen je kan horen en dat het dan ook nog eens aardig klinkt. Als je 's nachts in slaap valt tussen veel te veel mensen in een te kleine ruimte maar het toch voor elkaar krijgt op een gegeven moment in slaap te vallen. Als 's ochtends alle zonnebloempitjesschilletjes over het hele veld verspreid liggen en je daarom moet lachen. Als er mensen bestaan die daadwerkelijk van je houden.
En dat alle mensen uit verschillende vriendengroepen elkaar leren kennen en elkaar aardig vinden.

Ik kreeg een cola van Hakan(zonder dat hij me wegstuurde), het liefste armbandje ooit van Cynthia en bovenal heel veel Liefde. Als je weet dat je nooit helemaal alleen achter zult blijven is je leven soms een stuk leuker. Lieve Raaf, we bouwen snel ons eigen feest met chocomel en apelmoes en cruësli. En slingers en kinderchampagne, want dat moet geloof ik. Altijd.

Het was een legendarisch feest, ik hoop dat dit alleen nog maar een voorproefje van komende zomer wordt.

Lieve Jij,

Je hebt alle recht om me voor het blok te zetten, al betekent dat wel dat ik niet meer helder na kan denken. Ik denk dat dit precies hetgene is waar ik bang voor was. Gedachtes die hieruit voortkomen zijn gemakkelijk weg te drukken omdat ik je zo weinig zie, en nog minder nuchter, maar deze keer is het anders. En Je weet denk ik donders goed waarom. Één week tegenover twee dagen is kort, erg kort. Maar ik zal niet meer van je verwachten dan je op kan brengen, dat zou oneerlijk zijn. Als het verkeerd gaat, weet ik niet of ik je ooit nog zie, laat staan of ik Je ooit nog zal spreken. Maar weet alsjeblieft wel dat ik Je ontzettend zal missen en dat ik heel erg veel om Je geef. Meer dan Je denkt waarschijnlijk.

Niemand heeft voor zichzelf gekozen, niemand heeft besloten dat hij/zij wil leven. Nou vraag ik je, waarom wordt alles ons dan zo godvergeten moelijk gemaakt?

Intermezzo.

Killian en Gijs zijn verantwoordelijk voor de post van gisteravond, I had absolutely nothing to do with it.
Gisteren mocht ik niet lezen wat ze aan het typen waren en om me af te leiden ging ik met Killian walsen en salsadansen. Was leuk.
Straks vertrek ik naar Rockanje, op mijn Hele Mooie Schoenen en met mijn Feestjurk in de koffer. Het wordt een grandioos feest. Hoewel ik grandioos een stom woord vindt, het klinkt een beetje als een citrusvrucht.

Ik vind citrusvruchten niet stom hoor, overigens.

Grappig.

Bericht aan Serginho en Dann: Als jullie niet komen kijk ik jullie nóóit meer aan.
Ik zal veel foto's maken en ze hier posten, samen met de foto's die ik nog achterloop. Wat er nogal veel zijn. Sorry daarvoor.
Ik hoop echt dat ik overga dit jaar, blijven zitten lijkt me erg sneu. Sneu is een onomatopee. Het klinkt zoals het is. Sneu.

Misschien kunnen we zelfs gaan zwemmen in de zee, wat dan wel weer betekent dat ik een bikini aanmoet, wat niet zo leuk is. Maar zwemmen is wel leuk. En ik heb een nieuwe bikini.

Deze post slaat echt nergens op, en nu ga ik weg.

Dag lieve mensen. Tot morgen.

De betekenis des levens

poep
Killian is lelijk:D
Felazioo Dat spel je zo
Unreveal tournament liedje
Nyancat
Gijs is koel en een pimp
Killian is het daar mee eens
Net als iedereen
Elisha<3
herrie
A través de mis ojos is spaans voor LOLOKWAOKOSKDOALWDKO!
trololo het betekent iets van door mijn ogen ofzo
Psh

www.nyan.cat

morgen hebben we een feestje want Lot was zestien geworden enzo
Maar het is eigenlijk mijn feestje.
Lot fapt gums

Je had zijn hoofd moeten zien.

Ik ben het heel erg eens met Raaf. Dat moest ik even zeggen.

Ken je die state of mind, waarin je alles een halve minuut later beleeft dan dat je het werkelijk meemaakt? Ik wel.
And I'm experiencing it at this very moment.
Mensen die achteraf zeggen dat je iets bijzonder leuks hebt gemist, zijn stom. Per definitie. Geen discussie.

Ik wil heel graag heel veel schrijven over dit weekend, maar ik weet gewoon niet hoe. Ik denk niet dat alle ervaringen in kwestie in woorden te beschrijven zijn, en dan heb ik het over de gevoelens die ze teweeg brachten.
Teweeg. Mooi woord.
Ruben zegt dat het mooi is om te zien hoe alle spanning van iemand afvalt. Ik heb hem meerdere keren geslagen voor deze opmerking, maar stiekem vind ik het lief. Ik denk omdat dat over mij gaat, en het eigenlijk een aardige manier is om te zeggen dat ik me over het algemeen vaak veel meer zorgen maar dan strikt noodzakelijk.
Ik weet dat hij gelijk heeft. Maar het was echt heel tof.
Onder water ademen is raar. Omdat het niet kan, maar dan ineens wel. Snap je?
Alles gaat zo langzaam onder water, als je om je heen kijkt zie je mensen als grote, logge vissen voorbijzweven. Of als dikke aliens, als je het mij vraagt.

Het was een goed feest. Fijne muziek. Leuke mensen. Hakan en Amy en Raaf zijn allemaal echt heel erg lief. Om tien over half zeven 's ochtends wakker worden is minder erg als je met z'n zessen bent. Grote broers zijn soms echt partypoopers. Hakan soms ook, ookal is hij lief. Raaf is in haar slaap heel erg warm, en het is leuk om haar over haar rug te kriebelen, omdat ze niet weet of ze dat prettig vindt of niet en eigenlijk heel erg hard wil schreeuwen. Gestreepte jurken zijn een goede basis voor wat girltalk, Raaf is géén uitgezakte bloemkool en rosébier is prettig. Meisjes met rode lippenstift weten altijd welk glas van hen is, wat me erg praktisch lijkt. Steve Vai is een arrogante klootzak, maar zijn muziek maakt wel dat je je kleren uit wil trekken. Grouphugs worden soms achteraf disturbing, maar zijn erg aangenaam, zeker als je het telkens voor elkaar krijgt om helemaal in het midden te staan. Lekker warm.

Mijn moeder is chagrijnig en dat vindt ik echt heel vervelend omdat ik moe ben. En ik heb geen zin om chagrijnig te worden, wat zo dus niet lukt, omdat mijn moeder me aansteekt in haar chagrijnigheid.
Terwijl ik eigenlijk gewoon op het moment best heel gelukkig ben.
Het is heel erg prettig om als niemand kijkt even je hoofd in warme, versgewassen lakens te begraven en de wasmiddellucht op te snuiven. Wat niet wil zeggen dat het onprettig is als er wel iemand kijkt, maar als er opeens aan je gevraagd wordt waarom je in godsnaam met je hoofd in de droger zit, doet dat wel af aan de hele ervaring.

Het is oneerlijk dat mijn moeder chagrijnig is, ik doe nog wel de was voor haar. Nouja.

Ik ben zó moe. Het liefste zou ik nu, met de laatste kracht die ik in mijn benen heb, naar Zuid fietsen en tegen Je aankruipen. Maar dat kan natuurlijk niet, want de realiteit is flauw en onaardig.
Hmpf.
(Grappig dat iemand ooit bedacht heeft om dat geluid op te schrijven.)

's Nachts was er zoveel aan de hand, dat het je zou doen duizelen als je niets gewend zou zijn. De volgende ochtend zie je er niets meer van, alleen een leeg bierflesje op een picknicktafel, en als je er niet bij was geweest had je je niet eens afgevraagd waarom dat flesje daar staat. Het is allemaal goed gekomen, min of meer. Wij kunnen dat, zomaar. Doen we even. Jammer dan.

Sommige mensen snap ik gewoon écht, écht niet. Echt. Niet.
Hoe kunnen jullie soms met jezelf leven, serieus. De manier waarop jullie met je medemens omgaan is voor mij onbegrijpelijk en afschuwelijk. Van die totale onverschilligheid krijg ik wurgneigingen, ook al waren jullie nogal lam, maar nog steeds. Alsjeblieft zeg. Zie je dan niet dat er mensen onder jullie gedrag lijden?

Misschien is The Kooks te vrolijk voor als je brak bent, maar Luke Pritchard is toch wel echt heel mooi. Hmmm.

Ik moest trouwens heel hard lachen om Raaf's laatste blog, ik zeg; we bestellen dat shirt nu acuut.

Ik weet geen interessante deelvraag voor mijn profielwerkstuk en daar baal ik van.

Soms wil ik me op kunnen rollen tot een bal, net als een egeltje, en dat dan niemand me ziet.

Poppy's.

Ik ga morgen duiken en ik vind het eng. Het is toch raar dat je nooit onder water kan ademen en dan ineens wel? Of ligt dat aan mij?
Vast wel.
Goh, dan maar even cruësli. Met banaan, fijn(:

Ik moet een gedicht schrijven voor Nederlands. Eigenlijk is dat stom, omdat je gedichten niet zou moeten hoeven schrijven(klopt dat?) en er zit ook nog een hele lijst eisen aan vast.
Gedichten moeten spontaan komen, vanuit je hart en je tenen tot aan je wimpers, en je laten tintelen tot in je haarwortels. Dan heb je een goed gedicht geschreven.
Ik houd van gedichten. Van ze te lezen, te schrijven, mee te maken. Gedichten die je laten nadenken, gedichten die je laten huilen, lachen of juist boos maken. Gedichten waarvan je zin krijgt om zelf gedichten te gaan schrijven.
Waarom schrijven graffitikunstenaars(of street artists, if you may)niet vaker gedichten op muren en flatgebouwen, in plaats van alleen een snelle tag?
Misschien moet ik dat zelf maar eens gaan doen.
Wat me trouwens wel lastig lijkt, omdat gedichten meer tijd nemen om te zetten dan alleen een tag, en daarbij moeten ze leesbaar zijn. Tags doe je in één handbeweging en niemand weet wat ze betekenen, behalve jij.
Hmmm.
Als ik geld heb voor spuitverf, en genoeg moed en skills bijeen heb geraapt, trek ik er 's nachts op uit, met een grote capuchontrui aan en een zwarte broek, zodat ze me niet zien. Helaas zijn mijn schoenzolen wit, kan een probleem worden. Nouja. Als ik word gebeten door zo'n bloeddorstige politiehond, heb ik tenminste een ruig litteken en een stoer verhaal. Gááf.

Als ik mijn gedicht afheb, zal ik hem posten. Als ik durf. Beloofd.

Ik wou, dat ik een heldin was. Een beetje á la Jeanne d'Arc, snap je? Alleen ruil ik het afhakken van mensenhoofden wel in voor heel hard gitaarspelen en motorrijden en leren broeken dragen. En walvissen redden en mensen hun tranen drogen. En overgaan.

Ik kan geen gitaar spelen en ik heb ook geen leren broek.
Hmmmm.

Voor wie nog twijfelt; ik wil ongelooflijk graag een White Stripes-T-shirt. Maar eigenlijk moet je het niet voor me kopen, omdat het minstens 20 euro kost en dus duur is. Maar dat geeft niet. Ik ben al blij als jullie gewoon allemaal komen. Feest van zon, vreugde en liefde.

Ik hoop dat we rosébier aanschaffen, en klaprozen in de lege flesjes zetten.
Onverstandig bezig zijn is stiekem heel leuk. En ik moet lachen als ik naar mijn polsen kijk, want er zitten witte strepen op de plekken waar mijn armbandjes zaten toen de zon erop scheen.

Heb ik Je wel eens verteld dat ik Onvoorwaardelijk Veel van Je houd?

Hoge hakken en harembroeken

Ik snap nooit zo goed waarover ik me altijd zorgen maak.

Want het kost heel veel energie, en op een gegeven moment denk je: "Maak ik me daar nou écht zorgen om?", en dan voel je je een idioot. En het kost veel energie die ik veel beter voor andere zaken kan gebruiken. 

Toch gebeurt het. En ik kan er niks aan doen. 

Sorry aan alle mensen die eronder lijden. 

"The grass was greener

The light was brighter

Surrounded with friends

The night of wonder."

High Hopes - Pink Floyd. 

Ik denk niet dat ik deze lyrics ooit wil vergeten. Pink Floyd is tof. Heel erg tof. Je moet in een bepaalde zijnstoestand zijn om het echt lang te kunnen luisteren, maar ach. 

Zijnstoestand is een mooi woord. 

Schilderijen analyseren omdat het moet, is vervelend. Net als gedichten schrijven die moeten rijmen. 

Gedichten hoeven niet te rijmen. Mag wel, hoeft niet. 

Ik word opstandig van dingen die me opgelegd worden, maar ik denk dat dat normaal is.

Youtube-filmpjes die precies middenin een mooi nummer stoppen zijn ook vervelend. 

Overgecompliceerd+non-gecompliceerd = Werkt, want compensatie.

Non-gecompliceerd+non-gecompliceerd = Werkt waarschijnlijk ook, maar geen ervaring mee.

Overgecompliceerd+overgecompliceerd = Werkt totaal niet, chaos en drama all the way.

Misschien ben ik toch gek aan het worden, maar gebeurt het heel langzaam en kan de wereld zich eraan aanpassen. Hopelijk merk je er bijna niets van. Niemand, behalve ik. 

En ik zal dan lachen tegen de buitenwereld en thuis al mijn servies tegen de muur kapotsmijten. 

Ik krijg misschien een klein poesje en al bij de gedachte van zo'n klein, snorrend, bolletje pluis word ik blij. Wat een verschrikkelijk cliché is dit, maar dat kan me eventjes niets schelen. We hebben al een kat, Piep, en hij is de aller-allerliefste kat ter wereld. Ik denk dat dat er best twee kunnen worden, en beloof hierbij plechtig dat ik door de komst van het kleintje niet minder van Piep zal gaan houden. Erewoord. 

Jack White is god, en ik ga hierover met niemand in discussie, ik snap niet waarom opvallend veel leden van het andere geslacht een soort vreemde seksuele voorkeur hebben voor mijn hipsterbril, waarom zijn bananen geel, waarom er zoiets bestaat als een elektrische pepermolen is mij een raadsel, en cruësli is zowat de oplossing voor alles, alleen het woord al. 

Harembroeken met hoge hakken zijn ontzettend leuk(alleen de alliteratie al), en iedereen die over harembroeken zeurt mag voor mijn part een eind gaan fietsen.

Pleisters en stoelplaatjes.

Ik hoop dat we vanavond nasi met moksie metie eten want daar heb ik zin in.
Mijn vader is lief. Als ik me niet goed voel, schenkt hij met liefde een glas siroop voor me in, en hij haalt kibbeling als ik daar zin in heb. Kibbeling is jeugdsentiment. Of hebben jullie nooit 's winters op de markt voor de viskraam gestaan, je handen koud en nat omdat je steeds de knoflooksaus van je vingers aflikte?
Ik wel. En mosselen als de R in de maand zat.

Gisteren dacht ik na over hoe graag ik weer vier jaar oud wil zijn. Als je vier bent, is alles gááf. Je kan op je knie vallen en een gapende bloederige schaafwond hebben, maar als de pleister in kwestie een leuk plaatje heeft, is die pijn alweer snel vergeten en laat je vol trots iedereen je knie zien.
Behalve als je zo'n eigenwijs mormel bent als ik, en het niet uitmaakt dat je zo'n diep gat in je knie hebt dat je in principe het bot kan zien zitten, je gaat dus écht niet met zo'n lelijke huidskleurige pleister lopen(alle andere pleisters waren te klein). Nee, ook niet als je vader er een konijntje op tekent.
Ik vraag me af waarom ik me dit nog zo goed kan herinneren.

Herinneringen zijn rare dingen, en het is eng als je je ineens realiseert dat je sommige dingen niet eens meer wéét. Zoals dingen verleren. Ooit kon ik kraanvogels vouwen uit vierkante stukjes papier, maar dat ben ik verleerd.
Misschien is dat niet zo eng, maar stel je voor dat je op een dag wakker word en ineens niet meer weet hoe je moet lopen. Of fietsen. Of gitaarspelen.
En trouwens, ik vind het bijzonder verdrietig dat ik niet meer weet hoe je een kraanvogel vouwt, want kraanvogels vouwen is erg plezierig om te doen. Als is het maar omdat je iets plats verandert in iets niet-plats, oftewel iets 3D's(oh oh oh, dat klopt helemaal niet, hoe noem je dat?).

Ik was vorige week op mijn oude basisschool. Nostalgie is op zich al een mooi woord, maar in dat soort situaties wordt ook precies duidelijk wat het betekent. Alles wat vroeger zo groot leek, is nu ineens klein. De stoelen, de tafels, de juffen. De laatjes en de stoelplaatjes en de potloden en de spellingskaarten. En de juffen zijn ook klein en een stuk minder eng dan vroeger.
Ik miste het. De onbezorgdheid, en de werkweek en het maken van een verjaardagsklaender aan het begin van het jaar. En het op je stoel staan als je jarig was.

Nu zijn we groot, en maken we ons niet meer zorgen over hoe ons stoelplaatje eruitziet. Nu is het belanrijk dat ons haar goed zit en dat we goede cijfers halen.
Maar we mogen ook uit, en 's avonds naar het park, en narcissen in wijnflessen zetten en zelf kaarsjes aansteken, ook als onze moeder er niet is.
We mogen er zijn. En ik denk, dat we daar best bij stil mogen staan.

Mijn tapdansschoenen doen nog steeds pijn, maar ik hou zoveel van ze dat ik het negeer. En ik denk dat ik volgend jaar maar gewoon zomaar op mijn stoel ga staan als ik jarig ben.

Grom.

Ik geloof dat ik vandaag het beste in mijn bed had kunnen blijven liggen, want alles gaat mis.
Vervelend is dat.
 Ik sleepte mijzelf mijn heerlijk warme bedje uit('s ochtends ligt je bed altijd honderd keer lekkerder), kleedde me aan en sleurde me op mijn fiets. Bang dat ik te laat was, haastte ik me naar het Franslokaal. Er was niemand.
De lerares was te laat.
We hadden het eerste uur vrij.

Na dit zeer motiverende begin van de dag, werd het alleen maar erger. Ons was al weken verteld dat we deze woensdagmiddag vrij zouden zijn, vanwege mentortrainingen. Komt die godverdomme stomme zeehond met dat we het gemiste uur zullen inhalen in het vijfde uur, omdat zíj te laat was. Toedeloe.
Ahem.
Lot, dat is toch geen taal voor op internet?
Dat klopt, meestal is het erger. Maar dat terzijde.

Ik voel me zo stom dat ik een blogpost wijdt aan mijn misère op school. Wat verschrikkelijk cliché.
We zijn 's middags trouwens niet meer naar de les gegaan, voor wie zich dat afvraagt.

Morgen een leukere post, beloofd.

Beeldmateriaal afgelopen week.

A cup of strawberry leaves. 

Erg economisch en verstandig. Juist. 

Toch zoveel leuker dan economie!

Force of habit(:

Jules Deelder. Soms is het leuk om als toerist door Rotterdam te lopen.

Kapot station.

Find the differences(:

Iemand?

Toch ergens wel zielig, vind je niet?

Je zou maar 2000 poezen hebben. Zijn wel lekke goedkoop.

Lambrusco.

Meerkoetkuikens zijn verschrikkelijk lelijk, maar wel schattig. Op zich.

Cynthia's tattoo(door Lot)#1

#2

#3

Mijn oude basisschoolnaambordje, helemaal linksboven. Nostalgie!

Palen hebben ook truien nodig,

het is vast koud als je de hele dag stilstaat

..en het ziet er ook lekker knus uit. 

Tante Jopie. Schattig, lief, klein en doof.

De speech van tante Jopie. 

I could be mistaking, but I think my juice is staring at me.

De veranda. See what I mean?

De Lek.

Hotel Belvédère.

Tante Fietje met haar wintervoorraad.

omnomnomnom.

I bet your grandfather doesn't have an aubergine-couloured Bentley like mine(:

Mooie lichtval.

Winkelen in Schoonhoven.

DIY-suit, haha.

Heftig.

Hihi.

A rose is a rose is a rose.

Smokers in their natural habitat.

Sfeerbeeld China, faalfaal.